«Δημοσιογράφε γα@@@σαι»! Σιωπή…
Ο Διονύσης Δεσύλλας αφήνει για λίγο τα του Παναθηναϊκού και αναφέρεται στην ασυλία που υπάρχει σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας, με αφορμή τα όσα έγιναν στο Αγρίνιο.
Όχι, δεν επικράτησε καμία «ζούγκλα άνευ προηγουμένου» έξω από τα δημοσιογραφικά θεωρεία του Αγρινίου, στο ματς του Παναιτωλικού με τον Παναθηναϊκού. Ούτε χύθηκε αίμα, βεβαίως, βεβαίως. Αν περίμεναν κάτι τέτοιο άνθρωποι του ποδοσφαίρου, παράγοντες και συνάδελφοι για να ασχοληθούν αντί να πουν ή να γράψουν το κλασικό «ελα μωρέ τι έγινε, αυτά γίνονται παντού», ζητώ συγνώμη προκαταβολικά, αλλά το παρακάτω κείμενο θα τους απογοητεύσει…
Υποκρισία φίλες και φίλοι. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Από τη μία αγωνιζόμαστε προκειμένου το επάγγελμά μας να θωρακίζεται και εκφράζουμε αλληλεγγύη σε συναδέλφους όταν συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα, εντός και εκτός γηπέδων, κι από την άλλη, «έλα μωρέ τώρα, σιγά, στην Ελλάδα είσαι δεν τα έχεις ξαναδείς;».
Τι έγινε στο Αγρίνιο, λοιπόν…
Ωραία πράγματα, ομορφιές, οι οποίες επειδή συνηθίζονται στα ελληνικά γήπεδα, σύμφωνα με φίλους και γνωστούς, εμείς ή δεν θα πρέπει να ασχολούμαστε ή αναγκαστικά θα το βουλώνουμε γιατί «αστους να λένε, μην τα βάζεις με την κερκίδα». Προσπερνώ, βέβαια, ότι ενώ υπάρχει μια τέτοια λογική- του παραλόγου φυσικά-, την ίδια στιγμή με πύρινα άρθρα, απόψεις ή παρεμβάσεις απαιτούμε την αλλαγή της κατάστασης στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο…
Επιστρέφουμε στα του Αγρινίου. Υβρεις χυδαιότατες από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό σε δημοσιογράφους που έκαναν τη δουλειά τους στα μπουθ, τα οποία βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από την εξέδρα. Ξέρετε… Μανάδες, σπίτια, αδερφές, παιδιά, οικογένειες, καρκίνους, να μη γυρίσουμε στην Αθήνα και όλα αυτά τα ωραία. Και απειλή για χειροδικία στο ημίχρονο από κάποιους «φιλάθλους», οι οποίοι μας υπενθύμιζαν που βρισκόμαστε, μας θύμιζαν τα… κομμένα αυτιά του παρελθόντος και μας «διέταζαν» κιόλας να κάνουμε τη δουλειά μας όπως εμείς θέλουμε, διότι «θα σας ακούμε στην επανάληψη μ@@@κια».
Κι άλλα πολλά. Ορεξη να’ χεις να γράφεις για την 90λεπτη ευγένεια αυτών των ωραίων τύπων, που τα είχαν τα χρονάκια τους (50 plus), αλλά μυαλό δεν λένε να βάλουν…
Προσωπικά, αρνούμαι να μπω στη λογική του τύπου «σε όλα τα γήπεδα τα ίδια γίνονται». Αρνούμαι, να μην αντιδράσω, να το βουλώνω και να είμαι υποχρεωμένος να ακούω για 90 λεπτά την κάθε καφρίλα του οπαδού, ο οποίος απολαμβάνει τη δική του ασυλία στις κερκίδες του γηπέδου, νομίζοντας ότι είναι ο απόλυτος άρχοντας, τον οποίο κανένας δεν αγγίζει, κανένας δεν τολμάει να του αντιμιλήσει.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, το «δεν έγινε και κάτι» και το «παντού γίνονται αυτά». Διότι με τέτοιες λογικές προφανώς και συμβιβαζόμαστε με μια αρρωστημένη κατάσταση, προφανώς και θα μας βρίζουν, θα μας απειλούν κι εμείς θα το βουλώνουμε. Είναι όπως το βλέπει κανείς…
Υ.Γ: Θα ήταν παράλειψη να μην τονίσω την εξαιρετική φιλοξενία των ανθρώπων της ομάδας και των υπεύθυνων του γραφείου Τύπου. Αψογοι σε όλα τους…http://www.sport-fm.gr/