Παναγιώτης Κατσούλης: Το ΟΧΙ φέρνει το φως

 

«Όταν για κρίσιμα θέματα η πόλις έχει κοπεί στα δύο, όσοι  δεν παίρνουν θέση είναι άτιμοι» Σόλων

Είμαι από εκείνους που άσκησα δημοσίως πολιτική και όχι φαρισαϊκή κριτική στη νέα κυβέρνηση προεκλογικά, μετεκλογικά και κυρίως για την τακτική της στη διαπραγμάτευση εγκαίρως (22/5 «Έβγαινε αλλιώς»). Όμως από την ώρα που επιλέχθηκε το δημοψήφισμα, η κριτική περιττεύει και η έκφραση άποψης είναι καθήκον. Την 5η Ιουλίου λοιπόν, «η Εκκλησία του Δήμου» αποφασίζει για :

1ο) Ποιά Ευρωπαϊκή Ελλάδα θέλουμε;

Το δημοψήφισμα μας καθιστά ως πολίτες συνυπεύθυνους. Εκ των πραγμάτων τίθεται θέμα ΣΥΝΕΥΘΥΝΗΣ ΜΑΣ, σε μια ιστορικού χαρακτήρα επιλογή για τη χώρα. Η εποχή των «αδιάφορων» και του ατομικού βολέματος, το οποίο μας οδήγησε στην εκτεταμένη επί δεκαετίες «σιωπή συνενοχής» έλαβε τέλος.

Ναι μέχρι τώρα όλοι «Μέναμε στη Ευρωπαϊκή Ελλάδα». Στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα που έτρωγε τις επιδοτήσεις σε ακριβά αυτοκίνητα και μπουζούκια. Στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα που έφτασε να εισάγει 35 δις ευρώ προϊόντα του πρωτογενούς τομέα. Στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα που έχει βγάλει μαύρα το 1/3 του ΑΕΠ της στο εξωτερικό. Στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα της μίζας των πολυεθνικών κολοσσών, όπως για παράδειγμα της γερμανικής Siemens, γιατί και οι έξω γνώριζαν πλήρως τι γίνεται μέσα αλλά σιωπούσαν γιατί τους βόλευε και θησαύριζαν. Στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα των 5ετών μνημονίων που από «ψωροκώσταινα» μετατρέπεται σε μπανανία. Στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα που μονίμως υποκλίνεται στο στυγνό, αυταρχικό, βαθύτατα αντιδημοκρατικό ευρωπαϊκό ιερατείο του χρήματος, το οποίο δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα που μεγάλο μέρος του πολιτικού της προσωπικού, κινείται ακόμη στη λογική της βυζαντινής μηχανορραφίας.

Αν σε αυτή «την Ευρωπαϊκή Ελλάδα θέλουμε να μένουμε», τότε δεν χρειαζόμαστε ούτε δημοψήφισμα, ούτε εμπέδωση της δημοκρατίας, ούτε κριτική σκέψη. Μόνο καλλιέργεια φόβου και κινδυνολογία, αντί θέσεων για την αντιμετώπιση των πραγματικών κινδύνων που ελλοχεύουν. Αν σε αυτή την “Ευρωπαϊκή Ελλάδα θέλουμε να μείνουν και τα παιδιά μας», τότε να τα μάθουμε τι σημαίνει ραγιαδισμός, φιλοτομαρισμός, «παρασκήνιο» και κυρίως να είναι πάντα με τους δυνατούς», ώστε να εισπράττουν κάποιο κοκαλάκι (μικρό ή μεγάλο αναλόγως των κύκλων οικονομικής κρίσης), που θα τους ρίχνουν από το κυρίως πιάτο οι προστάτες μας για να τους καθιστούν συνένοχους.

Αν σε αυτή «την Ευρωπαϊκή Ελλάδα θέλουμε να μένουμε», τότε δεν έχουμε παρά να εμπιστευθούμε, για μια ακόμη φορά εκείνους που μας έφθασαν εδώ. Να πούμε ΝΑΙ σε όλους εκείνους που μετά από τρείς δεκαετίες μας έφεραν “στα βράχια” και τώρα το παίζουν “ευρωπαϊκές μωρές παρθένες”. Γνωρίζω την ένσταση και έχει βάση. Αφορά την αμφίσημη κυβερνητική ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως η ανεπάρκεια δύναται να μετατραπεί σε επάρκεια. Απεναντίας ο συντηρητικός παλαιοκομματισμός δεν μπορεί να μετατραπεί σε κάτι θετικό και σε κάθε περίπτωση η κυβερνητική ανεπάρκεια δεν μπορεί να αποτελέσει το διαβατήριο εξιλέωσης του για το παρελθόν.

Έχουμε ανάγκη από μια νέα Πατριωτική – κοινωνική συνείδηση. Την απαιτούν οι διαμορφωθείσες συνθήκες. Μια νέα συλλογική συνείδηση που θα απαιτεί και δεν θα επαιτεί, παραγωγική ανασυγκρότηση, αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, κοινωνική προστασία, ουσιαστική παιδεία, διαφάνεια και ισότιμη – αξιοπρεπή συμμετοχή στο διεθνές γίγνεσθαι.

Το ΟΧΙ ως διεγερτική – ψυχική κατάσταση την φέρνει εμμέσως στο φως. Η εμπέδωση της θα χρειαστεί πολύ κόπο, χρόνο, ρήξη με τον εαυτούλη μας και με όσους υποστηρικτικούς μηχανισμούς εντός και εκτός χώρας συνέβαλαν και συμβάλουν στη διαμόρφωση της. Κυρίως απαιτεί να μάθουμε να διαβάζουμε ορθά την πραγματικότητα μέσα στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε και να την κατανοούμε προκειμένου να την υπερβούμε.

2ο ) Την επόμενη μέρα της πατρίδας μας

Το ΝΑΙ σημαίνει τη διαιώνιση της πολιτικής της τελευταίας 5ετίας, η οποία πλέον με την έγκριση του λαού θα ενταθεί και θα χειροτερεύσει. Και επειδή εύκολα ξεχνάμε και εστιάζουμε μόνο στο κλείσιμο των τραπεζών (αρνητικό γεγονός και όχι δευτερεύον), αποκαλυπτικός ο παρακάτω πίνακας για το τι έπαθε η πραγματική μας οικονομία την τελευταία εξαετία.

Αν αυτή η πραγματικότητα δε συνιστά το «γκρεμό και βάραθρο» της μεθοδευμένης βαλκανιοποίησης μας εντός Ε.Ε., τότε όντως μόνο οι κλειστές τράπεζες είναι το πρόβλημα και όταν τις ανοίξει η ΕΚΤ θα σωθούμε.

Μπορεί επομένως να υπάρχει η ελάχιστη ελπίδα στη συνέχιση αυτής της πολιτικής; Οι εκπρόσωποι του ΝΑΙ σιωπούν και προπαγανδιστικά μεταθέτουν τη συζήτηση στο «ευρώ ή δραχμή», καθώς και στο «πότε θ’ ανοίξουν οι τράπεζες». Θα είχε αξία να απαντήσουν πως: Α) Εκείνοι θα ανοίξουν τις τράπεζες με ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, όταν είναι δεδομένη η ακυβερνησία και οι εκλογές για το επόμενο δίμηνο; Β) θα διαχειρισθούν μια νέα απάνθρωπη συμφωνία την επόμενη μέρα, αν πραξικοπηματικά πέσει η κυβέρνηση Τσίπρα;

Το ΟΧΙ δεν συνιστά την αυτόματη έξοδο μας από την Ε.Ε. και το ευρώ. Μόνο μια μειοψηφία του ευρωπαϊκού ιερατείου την επιθυμεί. Η γεωπολιτική μας θέση δεν την επιτρέπει. Αφήνει ένα παράθυρο ελπίδας για μια δυσβάσταχτη μεν αλλά καλύτερη δε αξιοπρεπή συμφωνία, σε σχέση με αυτές που γνωρίσαμε την τελευταία 5ετια και με βασικό της συστατικό τη ρύθμιση του χρέους.

Μόνο που η συμφωνία είναι «χορός» που θέλει δυο. Αν η άλλη πλευρά, αυτή των δανειστών, την επιθυμεί μπορεί να γίνει και γρήγορα. Η προεργασία έχει ολοκληρωθεί. Αν απεναντίας δεν σεβαστεί για δεύτερη φορά μέσα σε 5 μήνες τη λαϊκή ετυμηγορία, τότε το επιδιωκόμενο είναι άλλο και σε αυτό πρέπει να πάρει καθαρή θέση κάθε δημοκράτης τώρα.

Είναι η με κάθε τρόπο και μέσο πτώση της κυβέρνησης, η ΕΚΤΡΟΠΗ. Για δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια, για να μη ξεχνιόμαστε. Γιατί είναι γεγονός πως ο τωρινός συσχετισμός δύναμης στην Ε.Ε. δεν αντέχει ούτε ένα κατά βάση σοσιαλδημοκρατικού περιεχόμενου πρόγραμμα, όπως αυτό της Θεσσαλονίκης. Αν ο Ομπάμα με την πολιτική που εφαρμόζει ήταν στη τωρινή Ευρωζώνη θα είχε αποβληθεί! Τόση ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ χωράει η σημερινή Ευρώπη και δεν ιδρώνει κανενός το αυτί απ’ όλους εκείνους τους εγχώριους δημοκράτες που συνωστίζονται στην αγκαλιά του ΝΑΙ.

Εν τέλει εύκολες λύσεις πια δεν υπάρχουν. Το διακύβευμα είναι σαφέστατο και «η ελευθερία νοείται πάντα για κείνον που σκέφτεται διαφορετικά».

ΣΥΝΈΧΙΣΗ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΉΣ ΔΥΣΤΥΧΊΑΣ ή

ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΊΗΣΗΣ

ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΉ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΣΕ ΕΛΛΆΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΖΏΝΗ

Κατσούλης Παναγιώτης

Δημοτικός Σύμβουλος

Πρώην Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου