Αγρυπνία στο Αιτωλικό με αφορμή ένα θαύμα, πριν λίγα χρόνια στο Νοσοκομείο του Ρίου

Στις 14 του Φλεβάρη στις 20:00 η ώρα, ήχησαν πανηγυρικά οι καμπάνες του παρεκκλησίου του Αγίου Νικολάου στο Αιτωλικό και πιστοί μαζεύτηκαν για να τιμήσουν στο περίλαμπρο αυτό παρεκκλήσι τον Άγιο Άνθιμο τον εν Χίω, ιεργούντος του πατρός Ανδρέα Μπότα Εφημερίου του ναού των Ταξιαρχών των προστάτιδων του Αιτωλικού.

Τον Θείο λόγο κήρυξε ο Ιατρός και Θεολόγος κ. Παντελής Λεονάρδος όπου μίλησε με θερμά λόγια για τον Άγιο Άνθιμο και για την βιωτή του τονίζοντας παράλληλα την αναγκαιότητα της εξομολόγησης στην ζωή του χριστιανού, διότι μόνο έχοντας καθαρή την καρδία και την ψυχή μας μπορούμε να την κάνουμε το κατάλληλο κατοικητήριο για να ζήσει μέσα μας ο Χριστός.

Κατά την διάρκεια των ακολουθιών τέθηκαν προς προσκύνηση Ιερά Λείψανα Αγίων, μεταξύ αυτών σε μια λιτή και απλή λειψανοθήκη ήταν ένα κομμάτι ύφασμά δίπλα από το λείψανο του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού που μες στο σκοτάδι και το ελάχιστο φώς των κεριών και των καντηλιών δεν μπορούσα να διακρίνω αν και τι έγραφε.

 Ρώτησα και μου είπαν πως ήταν ένα μικρό κομματάκι από τα ιερά άμφια του Αγίου Ανθίμου και κάποιοι μάλιστα μου είπαν πως από αυτήν την λειψανοθήκη έβγαινε μια απαλή ευωδία, ξαναπροσκύνησα να πω την αλήθεια αλλά δεν μπόρεσα να αντιληφθώ κάτι εξάλλου οι Άγιοι φανερώνονται με διαφορετικό τρόπο στον καθένα και όχι πάντα σε όλους… κι απόψε οι βραδιά ήταν γεμάτο »ευωδία» Χριστού μέσω του Αγίου του, αυτού που ζούσε μέχρι πριν λίγες δεκαετίες στην Χίο και πολλοί είναι αυτοί που και τον συνάντησαν και έχουν πολλά θαυμαστά να διηγηθούν..!!

Έτσι κι απόψε λίγο μετά το πέρας της αγρυπνίας εκεί περίπου στις 01:30 φτάσαμε σε μια διήγηση μιας θαυμαστής επέμβασης του Αγίου Ανθίμου που έγινε πριν λίγα χρόνια στο Νοσοκομείο του Ρίου η οποία αποτελεί και την αφορμή της καθιερωμένης πλέον αγρυπνίας στο Αιτωλικό για τον Άγιο Άνθιμο.

Κάπου εκεί μέσα στον ναό του Αγίου Νικολάου, δίπλα ακριβώς από το τραπεζάκι με τα λείψανα και την λειψανοθήκη με το κομματάκι από τα ιερά άμφια του, έστεκε η Ελένη με τον σύζυγο της όπου στην αρχή με χαμόγελο και αργότερα κατά την εξιστόρησή με πολύ συγκίνηση αλλά και ευγνωμοσύνη για τον Άγιο μου εξιστόρησε το συγκλονιστικότερο βίωμα της ζωής της και μέσα στην εξιστόρηση ήρθε και ο πατήρ Ανδρέας…

Ήταν 2012 στο Νοσοκομείο του Ρίου όπου η κυρία Ελένη Ποριτσάνου από το Αιτωλικό, που σήμερα είναι 40 ετών, οδηγήθηκε ύστερα από επανειλημμένες εξετάσεις οι οποίες για »κακή» της τύχη έδειξαν ένα από τα πιο δύσκολα και επίπονα ακόμη και στο άκουσμά πρόβληματα υγείας. Όγκος στο κεφάλι και μάλιστα από ότι φαίνονταν ήταν περίπου 5,5 εκατοστά.

 Οι γιατροί απαισιόδοξοι στα λεγόμενά τους προς τον σύζυγο της Ελένης αλλά μπροστά της καθησυχαστικοί ένεκα της κατάστασής της, της συνέστησαν άμεσα να χειρουργηθεί (δεν υπήρχε άλλη ύση και δεν μπορούσαν και να αποφύγουν σε αυτό το σημείο το χειρουργείο μιας και η κατάσταση κρίθηκε ιδιαιτέρως κρίσιμη) οπότε εισήχθη στο Νοσοκομείο λίγες μέρες πριν την προγραμματισμένη εγχείρηση και κάπου μέσα στους διαδρόμους βρέθηκε και η κ. Μαρία η νεωκόρος της Παναγίας της Βοηθείας (Στον αύλειο χώρο του Νοσοκομείου βρίσκεται μια εκκλησία η »Παναγία η Βοήθεια» και εκεί μέσα φυλάσσονται ιερά λείψανά του Αγίου Ανθίμου και δεν είναι λίγες οι θαυμαστές παρεμβάσεις, εμφανίσεις η ακόμη καλύτερα επεμβάσεις του Αγίου σε ιατρούς και ασθενείς.) και πάνω στην συζήτηση είπε στην Ελένη και τον σύζυγο της, μην φοβάσθε τίποτε η Παναγία θα είναι η Βοήθεια σας και μαζί της και ο Άγιος Άνθιμος.

Ποιος; Ποιος είναι αυτός; Η Ελένη αναρωτιέται και λέει στην κ. Μαρία δεν τον έχω ξανακούσει, πρώτη φορά έρχεται στα αυτιά μου ο Άγιος αυτός.

Μην ανησυχείς εσύ προσευχήσου στην Παναγία μας και στον Άγιο Άνθιμο τον εν Χίω και θα μεριμνήσουν αυτοί για εσένα και ο Άγιος κι ας μην τον γνωρίζεις της απαντά και όταν με το καλό σηκωθείς από το κρεβάτι θα έρθεις κάτω να τον προσκυνήσεις.

Και πράγματι παραμονές της εγχείρησης η Ελένη είχε πάρα πολύ άγχος μιας και οι γιατροί δεν της έλεγαν και πολλά ούτε για τα της εγχείρισης αλλά ούτε και για την κατάστασή της ξενύχτησε με ένα κομποσκοίνι στο χέρι της παρακαλώντας την Παναγία και τον Άγιο Άνθιμο που ούτε τον είχε ξανακούσει ποτέ της αλλά ούτε και τον είχε δει σε καμιά εικόνα του.

Ο σύζυγος της ήξερε βέβαια, οι γιατροί του είχαν αποκαλύψει, η εγχείρηση δεν ήταν εύκολη, καθετί παρά αυτό μάλιστα, του δώσανε 99,9% πιθανότητες πως η σύζυγος του η Ελένη, αυτή που αγαπούσε και είχε πλάι του τόσα χρόνια πως θα πέθαινε και 0,1% πιθανότητες πως θα έβγαινε ζωντανή αλλά παράλυτη και παραπληγική αλλά υπήρχε έστω κι αυτή η μικρή ελπίδα…

Ξημερώνει η 24η Σεπτεμβρίου 2012, η ώρα για το χειρουργείου πλησιάζει, έρχονται οι νοσοκόμοι και παίρνουν την Ελένη, η οποία καθησυχασμένη από τον σύζυγο της τον αποχαιρετά και μπαίνει στο χειρουργείο. Την ναρκώνουν (η νάρκωση λένε είναι ένας ύπνος δίχως όνειρα όμως, κρατείστε το αυτό θα δείτε σύντομα γιατί το αναφέρω) και οι γιατροί ξεκινούν τα καθέκαστα.

 Η Ελένη »βγαίνει» από το σώμα της και αιωρείται πάνω από το δωμάτιο του χειρουργείου και βλέπει έναν γεροντάκο να πιάνει ένα νεαρό άτομο που δεν μπορούσε να διακρίνει ποιο ήταν αν και το »ένιωθε» πολύ οικείο να το γυρίζει μπρούμυτα και με το δεξί του χέρι το γεροντάκι να κάνει κινήσεις πάνω από το κεφάλι του νεαρού εκείνου ατόμου κάτι σαν να του καθάριζε το κεφάλι ας πούμε και γυρνώντας προς την Ελένη που αιωρούταν πάνω από το δωμάτιο την κοιτούσε με ένα βλέμμα διαπεραστικό και της λέγει, βλέπεις τι κάνω εγώ για σένα και μονομιάς όλα χάνονται και η Ελένη γυρνά στο σώμα της.

Η εγχείρηση τελειώνει και ο γιατρός της Ελένης θεώρησε παράδοξα δύο πράγματα, το ένα πως ο όγκος αφαιρέθηκε μονομιάς τόσο εύκολα που δεν το περίμενε από αυτά που έβλεπε στις εξετάσεις αλλά και από την πείρα του και το άλλο ότι η Ελένη στην διάρκεια της εγχείρησης για λίγο άνοιξε τα μάτια της. Αφού »τεστάρουν» τα αντανακλαστικά της Ελένης βλέπουν πως ανεξήγητα μεν μιας και οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος της η Ελένη είναι μια χαρά και εν τέλει δεν της μένει καμιά παραλυσία.

Η αγωνία του συζύγου της δεν σταματά εκεί όμως, υπάρχει αναμονή, αναμονή για τα αποτελέσματα της βιοψίας όπου και πάλι ο γιατρός του αναφέρει πως μάλλον με κακοήθη όγκο έχουν να κάνουν, κι όμως ο Άγιος τον διαψεύδει ξανά και οι εξετάσεις αναφέρουν πως πρόκειται για καλοήθη. Ο ιατρός απορούσε και με το δίκιο του θα λέγαμε..

Μετά από αυτήν την επέμβαση υποβλήθηκε σε άλλες δυο και μετά από 4,5 μήνες νοσηλείας βγαίνει από το νοσοκομείο με πρώτη της κίνηση να πάει να προσκύνηση στον ναό της Παναγίας της Βοήθειας και να πει γεμάτη ευγνωμοσύνη ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Άγιο που δεν ήξερε ούτε καν ακουστά και στην Παναγία. Εκεί είδε για πρώτη ή μάλλον για δεύτερη φορά το γεροντάκι που την έσωσε αυτήν την φορά σε μια εικόνα που έχουν στον ναό για προσκύνηση.

Τις επόμενες κιόλας μέρες ζήτησε από τον σύζυγο της να πάνε στην Χίο στο νησί του Αγίου όπου όπως τους είχε πει η κ. Μαρία βρίσκεται το μοναστήρι του και πράγματι αρχές του 2013 ταξίδεψαν στο νησί όπου στο καθολικό σε μια γωνιά ήταν μια εικόνα που όταν η Ελένη την είδε αναγνώρισε την ματιά αυτήν, την διαπεραστική που είδε κατά την εγχείριση της από το γεροντάκι..

Μετά την Χίο γυρνάνε στο Αιτωλικό και πηγαίνουν στον ιερέα της ενορίας τους τον πατέρα Ανδρέα Μπότα όπου το εξιστορούν αυτά που βίωσε η Ελένη και του ζητιάνε να κάνουν μία αγρυπνία στην μνήμη του Αγίου. Ο πατήρ Ανδρέας φυσικά και δέχτηκε μετά χαράς και κανονίσανε κιόλας να γίνει στο παρεκκλήσι των Ταξιαρχών τον Αγίου Νικόλαο.

Ο Θεός όμως ήθελε να φανερώσει κι αλλού τον Άγιο του.

Ο Πατήρ Ανδρέας βρίσκει από της πληροφορίες το τηλέφωνο του μοναστηριού και αφού επικοινωνεί μαζί τους, τους ζητά να του στείλουν την ακολουθία του Αγίου για να την έχει για την αγρυπνία όπως κι έγινε.

Το βιβλίο με την ακολουθία έφτασε στα χέρια του παραμονές της αγρυπνίας, όπου ο πατήρ Ανδρέας ξεφυλλίζει λίγο της σελίδες που είχαν την ακολουθία δίχως να προσέξει τα υπόλοιπα μέρη του βιβλίου κι ενώ ξαπλώνει να αποκοιμηθεί βλέπει στον ύπνο του πως ήταν στην είσοδο ενός μοναστηριού και από πάνω έγραφε «Εδώ είναι το σπίτι του Αγίου» και προχωρώντας μαζί με την πρεσβυτέρα του στο εσωτερικό του μοναστηριού φθάνουν σε ένα κελλάκι όπου ήτο ανοιχτή η πόρτα και από μέσα διακρίνανε ένα γεροντάκι ξαπλωμένο κι σκεπασμένο με κλινοσκεπάσματα να λέγει στον Ιερέα, » έλα εδώ να σε ευλογήσω» και μόλις πήγε και τον ευλόγησε, ο πατήρ Ανδρέας πετάχτηκε από τον ύπνο του.

Το βράδυ λίγο πριν ξεκινήσει η αγρυπνία εκεί που η οικογένεια της Ελένης έφερε την αρτοκλασία ο παπανδρέας πιάνει την συζήτηση μαζί τους και του λέει για το όνειρο που είδε και έκπληκτοι τον ρωτάνε:

-»Παππούλη μου έχεις πάει κι εσύ στο μοναστήρι»

-Όχι, τους απαντά.

-γιατί όπως το περιγράφεις είναι σαν να το ξέρεις καλά και να το έχεις επισκεφθεί πολλές
φορές μάλιστα.

Απορημένος ο πατήρ Ανδρέας μετά κάθισε και έψαξε για φωτογραφίες από το μοναστήρι του Αγίου στην Χίο και είδε ακριβώς αυτά που έβλεπε και κατά την διάρκεια του ονείρου του χωρίς να έχει επισκεφθεί ποτέ τον τόπο εκείνο.

Κι έτσι από τότε και μετά στο νησί του Αιτωλικού, στο νησι που το ενώνουν με την στεριά τα δυο του πετρινα γιοφύρια και με τον ουρανο η πίστη των κατοίκων του, όπου αυτά τα θαυμαστά γεγονότα έγιναν ευρέως γνωστά καθιερώθηκε κάθε χρόνο να κάνουν αγρυπνία για τον Άγιο, ο πατήρ Ανδρέας να ιερουργεί και με την πολυαγαπημένη σε όλο το νησάκι Ελένη και την οικογένεια της πάντα εκεί να στέκει ζωντανό παράδειγμα ενός ολοζώντανου Αγίου και της θαυμαστής παρέμβασής του και οι πιστοί άνθρωποι του Αιτωλικού να προσέρχονται κάθε χρόνο για να δοξολογήσουν τον Θεό τιμώντας τον Άγιο Άνθιμο τον εν Χίω πάντα με θέρμη και πίστη..!!

Έτσι και σήμερα… με μια ευχή, ο Άγιος Άνθιμος να τους έχει καλά ώστε όλοι μαζί εκεί πάλι του χρόνου να βρεθούν κι όχι μόνο αυτούς αλλά και όλον τον κόσμο και να μεσιτεύει για όσους τον επικαλούνται κι ας μην γνωρίζουν πολλά για αυτόν, (εξάλλου πολλές φορές η πίστη και η εμπιστοσύνη αρκού) ή ακόμη κι ας μην γνωρίζουν τίποτε για αυτόν, ποιος ξέρει μπορεί στην πορεία να μάθουν πολλά, κάποιοι απόψε μάθαμε..!!