Αντάρτικο στο Ιόνιο

Τα τελευταία χρόνια η γενική εικόνα της “πολιτικής” ψυχολογίας της ελληνικής κοινωνίας, μόνο απογοητευτική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Τα χτυπήματα της βαθιάς και αδιέξοδης οικονομικής ύφεσης, η αιματηρή ανθρωπιστική κρίση που στοίχειωσε τον λαό μας, έδειχνε να έχει πληγώσει για τα καλά την καρδιά και την περηφάνια ανθρώπων που ξαφνικά αντίκρισαν τις ζωές τους να μετατρέπονται σε δείκτες πραγματικής και ψυχολογικής εξαθλίωσης.

Παρά το αντεπιχείρημα μιας δομικής ευημερίας εξαιτίας της τουριστικής ανάπτυξης που συχνά διατυπώνεται στα κεντρικά ή κυρίαρχα ΜΜΕ, η πραγματική αλήθεια, εντελώς απέναντι, για τα νησιά του Ιονίου, ήταν και αυτή αρκετά στενάχωρη. Και πίσω από τις πανέμορφες φωτογραφίες με τα γεμάτα καταλύματα, τα παραδοσιακά ταβερνάκια και τα καραβάνια των αφίξεων, οικογένειες προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε ένα τελείως ανταγωνιστικό περιβάλλον, όχι πάντα με την ίδια επιτυχία, ενώ εργαζόμενοι και εργαζόμενες με τον βασικό εποχικό μισθό σε έναν κατασχεμένο λογαριασμό, προσπαθούσαν να φέρουν βόλτα με τα ρέστα από τα φιλοδωρήματα τα προσωπικά και επαγγελματικά τους αδιέξοδα.

Και εκεί που όλα φαίνονταν αποκαρδιωμένα, στο σημείο ακριβώς που τα ψυχικά και κοινωνικά αποθέματα στριμώχνονταν στοιβαγμένα σε σωρούς απογοήτευσης, τέλματος, απάθειας, μελαγχολίας και αδράνειας, εκεί που μια συνολική πολιτική συμπεριφορά και το κοινωνικό ένστικτο, μουδιασμένο, έδειχναν να απομονώνονται από μια διάθεση έστω και απλής διαμαρτυρίας, μια σπίθα γεννημένη από τα βάθη του Ιονίου, ήρθε να δώσει λάμψη στα μάτια ανθρώπων που έδειχναν να έχουν αποδεχτεί μοιρολατρικά το πολιτικό τους πεπρωμένο και την κοινωνική τους στασιμότητα.

Αναγκαία συνέπεια μιας φτωχοποιημένης κοινωνίας με διαλυμένους τους παραγωγικούς ιστούς και κατακερματισμένα τα δημόσια αγαθά, είναι η λεηλασία κάθε μορφής αποθέματος πλούτου. Και στην απεχθή όσο και διαχρονικά αποδεδειγμένη εξίσωση “ύφεση-τέλμα-λεηλασία”, το Ιόνιο συνολικά, από “αδιάφορος” παράγοντας άσκησης μέτριων σε φιλοδοξία, κεντρικών προτεραιοτήτων, έφτασε μέσα σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα να απειλείται με πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση. Μια επίθεση επτά μετώπων, όσα δηλαδή και τα νησιά του, με στόχο την σπάνια, μοναδική και εντελώς ιδιαίτερη ομορφιά του, τόσα στα μακρινά βάθη του, όσο και στην παραδεισένια επιφάνειά του.

Κάπου εκεί όμως και μάλιστα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, η άμεση αυτή απειλή, ο κίνδυνος για την πιο εχθρική λεηλασία που γνώρισαν ποτέ οι κοινωνίες των Επτανήσων, ήρθε για να αφυπνίσει, αφού πρώτα ευαισθητοποίησε συναισθηματικά και λογικά αντανακλαστικά, τα τελευταία και σχεδόν λησμονημένα αποθέματα ανθρώπων που εξαντλήθηκαν και εξαντλούνται στον αγώνα της επιβίωσης. Φέρνοντας στο προσκήνιο της ίδιας της καθημερινότητας έναν προβληματισμό για το άμεσο μέλλον των κατοίκων, αλλά και για τον οικονομικό και κοινωνικό προσανατολισμό δραστηριοτήτων που κράτησαν όρθιες τις τοπικές κοινωνίες για χρόνια ολόκληρα. Δύσκολα αλλά και εύκολα.

Έτσι, την ίδια στιγμή που εκπρόσωποι των εταιριών σε τελετές πότε φωταγωγημένες και πότε μυστικές από τον φόβο αντιδράσεων, έρχονται να υπογραμμίσουν με “φτηνές” δωρεές τις συνθήκες ανέχειας σε βασικές υπηρεσίες και δημόσια αγαθά και που αποτολμάται σε τηλεοπτική εκπομπή και μάλιστα της δημόσιας τηλεόρασης να υπονοείται από ομιλητή μια νέα χωροταξική αναδιάρθρωση στην χώρα ανά γεωγραφική περιοχή, με τον τουρισμό στο Αιγαίο και το Ιόνιο ενεργειακή χωματερή της Ευρώπης, ένα μεγάλο κύμα ανθρώπων, όλο και πιο πυκνό, τόσο στην Κεφαλονιά και την Ιθάκη, όσο στην Ζάκυνθο και τελευταία στην Λευκάδα, κινητοποιείται για να διασώσει το αυτονόητο δικαίωμα των νησιών μας, εκτός από παρόν, να έχουν και μέλλον.

Και είναι το κίνημα αυτό ένα πραγματικό αντάρτικο των νησιών μας, αντάρτικο στην κυρίαρχη και φαινομενικά ανίκητη επιλογή ενός κεντρικού διαχειριστικού πόλου συμφερόντων υπό την αιγίδα μιας αποτυχημένης διακομματικά και διαχρονικά εξουσίας, να μεταλλάξει και μάλιστα βίαια το Ιόνιο συνολικά, από θάλασσα σπάνιας ομορφιάς σε ένα αποκρουστικό συνονθύλευμα σιδερένιων και επικίνδυνων εκτρωμάτων που το “κεντρί”τους θα χτυπά μέσα στα πιο σεισμογενή ρήγματα της Ευρώπης και οι “κορυφές” τους θα υποβαθμίσουν αισθητικά αλλά και περιβαλλοντικά, την θάλασσα εκείνη που ανέθρεψε γενιές και γενιές και τρέφει τώρα χιλιάδες οικογένειες και ακόμη περισσότερες προσδοκίες. Κι αυτό το αντάρτικο, σε πλήρη αναντιστοιχία προς το παρόν με τις τοπικές και περιφερειακές Αρχές, οφείλει να τις πείσει, αυτές πρώτα, πως το Ιόνιο δεν εκχωρείται και δεν παραδίδεται.

kefalonitikanea.gr