Η ιστορία της πλαζ Ναυπάκτου: Το άβατο της… ελίτ (Φωτό – Βίντεο)
Η Πλαζ της Ναυπάκτου, χτίστηκε και λειτούργησε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60.
Περιφραγμένος ο χώρος με πασσάλους και συρματοπλέγματα έως μέσα στη θάλασσα. Αναπαυτικές πολυθρόνες, ομπρέλες και ξαπλώστρες. Εικόνες από τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη!
Είχε και είσοδο πέντε δραχμές , που απέτρεπε την προσέγγιση του πόπολου!
Εδώ δεν ίσχυε το “ο λαός, η θάλασσά του και τα μπάνια του”.
Ας πούμε. Δεν θα έβλεπες, τη μάνα με τη ρόμπα να κρατάει το μεταλλικό φαγητοδοχείο με τις κεφτέδες και τ’αυγά, να στρώνει την κουρελού και να ταΐζει τα βλαστάρια της!
Ούτε και τη γριά, που είχε μετατρέψει την ζέρσεϋ κομπινεζόν της σε μαγιό, πιάνοντάς την με μια παραμάνα ανάμεσα στα πόδια, για να μην την σηκώνει το νερό!
Η Πλαζ ήταν ένα μικρό, αριστοκρατικό φέουδο!
Εδώ έρχονταν κομψές κοπέλες- μοντέλα βγαλμένα από Παριζιάνικα φιγουρίνια, με μοντέρνα μαγιό, ψάθες και καπέλα στολισμένα με κορδέλες και άνθη. Λουλουδάτες πετσέτες και ωραίες τσάντες μπάνιου με όλα τα σύνεργα της παραλίας.
Η αφρόκρεμα ερχόταν εδώ!
Άλλος έκανε επίδειξη στο κρόουλ, άλλος έπαιζε ρακέτες ή πάσες με πολύχρωμες μπάλες. Άλλος μούλιαζε με τις ώρες μέσα στο νερό και άλλος ξεροψηνόταν ξάπλα κάτω από τον καυτό ήλιο για να μαυρίσει την κορμάρα του.
Ήταν τέτοια εποχή προς το τέλος της δεκαετίας του ”60.
Για να λήξει η σχολική χρονιά χαλαρά, οι καθηγητές μας κανόνισαν να μας πάνε κινηματογράφο!
Κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους, έτσι πηγαίναμε σινεμά. Ομαδικά! Δεν επιτρεπόταν να πάμε μόνες! Πάντα μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα, υπήρχε μπάστακας Ο καθηγητής, για τυχόν παρουσίες μαθητριών. Οι κυρώσεις ήταν αυστηρότατες!!!
Το σχολείο το μοιραζόμασταν εκ περιτροπής με το αρρένων. Μισή εβδομάδα πρωί, μισή απόγευμα. Εκείνη την ημέρα ήμασταν απόγευμα.
Γύρω στις τρεις το μεσημέρι, αφού πήραμε το πρόγραμμα για τα διαγωνίσματα, συναχτήκαμε σε τριάδες και γραμμή τα φανάρια για το ΣΙΝΕ-ΡΕΞ!
Ο υπεύθυνος για την τάξη μας καθηγητής μας είπε:
–Όπως γνωρίζετε, εις την κεντρικήν οδό, εκτελούνται έργα. Θα πάρουμε την παραλιακήν. Θα κοιτάζετε προς Βορράν, δια να μην σκανδαλιζόσαστε από τους λουόμενους!
Τι ήταν να το πει ο χριστιανός…
Έως την Πλάζ, όλα έβαινον καλώς. Άλλωστε η παραλία , εκείνη την ώρα , δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον .
Ο κοσμάκης έκανε μεσημέρι. Μόνο λιγοστοί εργάτες κουτσόπιναν τα ουζάκια τους και μερικά πιτσιρίκια, είχαν βάλει τους γονείς τους για ύπνο και παίζανε.
Η Πλαζ όμως, είχε κόσμο!
Οι νέοι, πάντα βιάζονταν και άρχιζαν ενωρίς τα μπάνια τους!
Φτάνοντας εκεί, βάλαμε σε εφαρμογή το «χάρισμα» που
έχουν όλα τα παιδιά!
Να κάνουν το αντίθετο από αυτό που τους λες!
Χαχανιτά, ψίθυροι και χαζομάρες, φέραν σε αμηχανία τον καθηγητή μας.
Το «σιωπή-σιωπή» που φώναζε, δεν το άκουγε καμιά μας!
Εκείνα τα εκατό μέτρα διαδρομής, θα του φάνηκαν χιλιόμετρα.
Αλλά και στην αίθουσα του κινηματογράφου, γλώσσα δεν βάλαμε μέσα …
Ήταν έργο αυτό που μας πήγανε να δούμε…
Βάλε μια Αμερικάνικη υπερπαραγωγή, έναν Έλβις Πρίσλεϊ, έναν Σταυρίδη ή μία Μάρθα Βούρτση βρε αδερφέ !
Αλλά «Ο Τζακ και η φασολιά»;
Παραμύθι- ταινία κινουμένων σχεδίων!
Μπορεί να είχε καλλιτεχνικό ενδιαφέρον αλλά, κατά πρώτον εμείς ουδεμία γνώση και σχέση είχαμε με την τέχνη και κατά δεύτερον, ήμασταν κορίτσια Γυμνασίου -Λυκείου.
Μπαααααα !!!!!!!!!!!!!!!!
Άντε καλό καλοκαίρι και όπως το θέλει ο καθένας μας !
Έλενα & The Sover Group Σε συνάντησα στην πλαζ… (Σε περιμένω τ’ άλλο καλοκαίρι) 1970
e-nafpaktia.gr