Ο Λευτέρης Μπαρλίκας στο AgrinioTimes.gr: «Κάποτε παίζαμε σε ξερά γήπεδα, έχοντας αγάπη για το άθλημα»
Ο έμπειρος ποδοσφαιριστής, Λευτέρης Μπαρλίκας μίλησε στον Παρασκευά Μάζη και το AgrinioTimes.gr για όσα έχει ζήσει όλα τα χρόνια που θυμάται τον εαυτό του να ασχολείται με το ποδόσφαιρο και φυσικά την μετακίνησή του στο ξεκίνημα της περιόδου 2016-2017 στην ομάδα του Χρυσού Αστέρα Παντάνασσας.
”Κάποτε παίζαμε σε ξερά γήπεδα, χωρίς οικονομικούς πόρους. Το κάναμε από αγάπη για το άθλημα. Πλέον, αυτό έχει χαθεί. Βλέπεις ομάδες που πηγαίνουν αποκλειστικά λόγω του χρήματος, επειδή τους πληρώνουν. Αν σταματήσει αυτή η χρηματοδότηση δεν υπάρχει περίπτωση να πάει κανείς και να στηρίξει εμπράκτως την ομάδα.” ήταν μεταξύ άλλων τα πρώτα του λόγια δείχνοντας πόσο διαφορετικά έχει μάθει να βλέπει το ποδόσφαιρο.
-Πόσο εύκολο είναι για έναν ποδοσφαιριστή να αποβάλει ως σκέψη την έννοια του ερασιτεχνικού; Σίγουρα, δεν είναι καθόλου εύκολο. Μπορεί να συναντήσεις άτομα που δεν δουλεύουν και επειδή χρηματοδοτούνται μέσω του ποδοσφαίρου να είναι συνεπής κι όταν αυτό πάψει να υπάρξει να τους δεις να το βλέπουν από μία άλλου είδους οπτική γωνία. Είναι άδικο ως προς το ποδόσφαιρο να βλέπεις παίχτες που βρίσκονται σε μία ομάδα να πληρώνονται αδρά και από την άλλη πιτσιρίκια που το αγαπάνε και το κάνουν γιατί το βγάζουν από τη ψυχή τους και το κοιτάζουν για το μέλλον τους, να μην μπορούν να το συνεχίσουν όπως θα έπρεπε λόγω της αδικίας που αντιλαμβάνονται πως υπάρχει προς τους ίδιους. Παλιά, υπήρχε πιο πολύς σεβασμός στο άθλημα, δεν ήταν έτσι όπως εξελίσσεται τώρα το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Ακόμη και στις προπονήσεις πήγαινες για να κάνεις δουλειά, να μοχθήσεις τώρα ανάλογα την εκάστοτε συμφωνία, μία-δυο προπονήσεις και τον αγώνα.
-Από τον Α.Ο. Ρηγανά στη Μεγάλη Χώρα και μετά στον Χρυσό Αστέρα Παντάνασσας: Με τον Α.Ο. Ρηγανά στην αρχή υπήρχε μία δυναμική η οποία στην πορεία, κάπου χάθηκε. Δεν μπορώ όμως να κρίνω τους ακριβής λόγους αυτής της κοιλιάς ως προς το μη περαιτέρω ανέβασμα της ομάδας. Αυτό που μπορώ να ξεκαθαρίσω είναι πως έφυγα για καθαρά επαγγελματικούς λόγους και πως με τους ανθρώπους εκεί στον Ρηγανά υπάρχουν φιλικές σχέσεις. Ειλικρινά, συγκινήθηκα όταν βρέθηκα αντίπαλος με την φανέλα του Αστέρα και με το που βγήκα αλλαγή ο κόσμος του Ρηγανά με χειροκρότησε, αυτό σημαίνει πως εκτίμησαν το κάθε πράγμα που έδωσα. Στη Μεγάλη Χώρα πήγαινα για να μείνω, αλλά λόγω και των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων δε μπόρεσα να συνεχίσω, λόγω του ομίλου στον οποίο είναι η ομάδα. Ήταν καθαρά λόγω αποστάσεως. Όσον αφορά την συμφωνία που έκλεισα με τους ανθρώπους της Παντάνασσας, ήταν τόσο ο τρόπος που με πλησίασαν όσο και το γεγονός πως ήμουν σε θέση να δίνω το παρόν τόσο στις προπονήσεις, όσο και στις αγωνιστικές υποχρεώσεις.
”Κυρίως στο τοπικό ποδόσφαιρο οι προπονητές εξελίσσονται στους καλύτερους μάνατζερ για έναν παίχτη” ατάκα που ειπώθηκε λίγο παρακάτω από τον συνεντευξιαζόμενο
ενώ συνεχίζει λέγοντας ”η καλύτερη ακαδημία που υπάρχει για εμένα στην Ελλάδα είναι αυτή του Πανιωνίου, έχει βγάλει τόσους πολλούς ποδοσφαιριστές”
μη αφήνοντας και το καμάρι του Αγρινίου εκτός συζήτησης αναφέροντας ”Θα ήθελα σε αυτόν τον βαθμό να ακολουθήσει και ο Παναιτωλικός, να βγουν παίχτες από την ακαδημία, να παίξουν στη πρώτη ομάδα κι έτσι να φτάσουν σε σημείο να γίνουν περιζήτητοι από κάθε άλλη ομάδα, κάτι που χρειάζεται υπομονή από κάθε πλευρά, στην Ελλάδα υστερούμε σε αυτό”.
-Κλείνοντας, στέλνει το δικό του μήνυμα προς τους νέους: Ποτέ, δεν καυχιέμαι για μένα υπάρχουν πράγματα που έχω κρατήσει μέσα μου, γιατί όσο πιο πολλά λες, εύκολα παρεξηγούν. Είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων δεν κοιτάζω να προκαλέσω παρά να κάνω αυτό που ξέρω όσο το δυνατόν καλύτερα. Όταν κάτι το αγαπάς και έχεις σεβασμό προς τους ανθρώπους που σου δίνουν την ευκαιρία τόσο θα προχωράς μπροστά.
Ένα βίντεο στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook πριν από έναν χρόνο με την εξής αναφορά: «Τα γειτονάκια μου ήθελαν να δουν πως κολλάει η μπάλα από ψηλά κ εγώ δεν τους χάλασα το χατήρι…»
Σίγουρα, το φινάλε της σεζόν δεν ήταν αυτό που θα ήθελε τόσο ο ίδιος, όσο και τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας, ωστόσο εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τέτοιοι παίχτες αλλά και άνθρωποι συνάμα με σκέψη και ποδοσφαιρική κουλτούρα είναι απαραίτητοι για να πάει μπροστά το ποδόσφαιρο ενός χωριού, μιας πόλης ή ακόμη και ολόκληρου του Νομού Αιτωλοακαρνανίας.