Μια νύχτα με την Gilda, του Σπύρου Τριανταφύλλου

Η Ρίτα Χέιγουορθ έλεγε αναφερόμενη στους εραστές της: «Κοιμούνται με την Gilda και ξυπνούν μαζί μου».

Είναι εντυπωσιακό ότι αυτό το ξεστόμιζε μία θρυλική φιγούρα.

Αλλά και εμείς, οι κοινοί θνητοί, στα δικά μας μέτρα, είναι σίγουρο ότι έχουμε ζήσει πολλές φορές την απογοήτευση της διάψευσης των προσδοκιών μας.

Πόσο αλήθεια αποκαλυπτικά είναι κάποια πρωινά ξυπνήματα, όπου το κεφάλι πάει να σπάσει από τον πονοκέφαλο, η αναπνοή έχει χάσει τη χθεσινοβραδυνή φρεσκάδα της, τα κόκκαλα όλα πονάνε, τα χάπια που παίρνεις το πρωί λείπουν απ’ το κομοδίνο γιατί δεν ξημέρωσες σπίτι σου, και το χειρότερο δίπλα σου είναι εξίσου ένα κουρασμένο πλάσμα με σακκούλες κάτω απ’ τα μάτια, που καμμιά σχέση δεν έχει με την ύπαρξη που σου προσέλκυσε το ενδιαφέρον το προηγούμενο βράδυ.

Έτσι είναι τα πράγματα, ιδίως όταν ετοιμάζεσαι να διαβείς ή έχεις διαβεί εδώ και καιρό τα 50.

Βασικός σύμμαχος είναι η προσδοκία και βασικός αντίπαλος η πραγματικότητα.

Ακόμη και ένα πρώτο πρωινό ποτό και ένα τσιγάρο, πιο πολύ μελαγχολία κρύβουν παρά αναπόληση.

Το να εισπράττουμε όμως μικρές απογοητεύσεις στην προσωπική μας σφαίρα, το να βιώνουμε την ατομική μας φθορά, είναι κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο.

Όταν όμως αυτό παίρνει άλλα πιο οικουμενικά χαρακτηριστικά είναι άλλης τάξεως ζήτημα.

Όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ολέθριες συνέπειες για τις ζωές των πολιτών μιας χώρας, αυτό δεν είναι ένα ζήτημα που κλείνει με μια διαπίστωση και ένα πικρό χαμόγελο.

Κι αυτό γιατί πριν λίγα χρόνια κοιμηθήκαμε αγκαλιά με την ελπίδα και ξυπνήσαμε δίπλα σε ένα φοβικό ανθρωπάκι που στηρίζονταν σε ένα ακροδεξιό δεκανίκι.

Θα μου πείτε μετά την απομάκρυνση από το Ταμείο ουδένα λάθος αναγνωρίζεται.

Put the blame on Mame, που τραγουδάει και η Ρίτα Χέιγουορθ.

Κάποιοι από εμάς, πρέπει να το παραδεχθούμε, ασκήσαμε επισταμένως βαίνουσες συνεχώς αυξανόμενης εντάσεως παλινδρομικές κινήσεις ισχύος επί καθέτου άξονος, πράγμα ευεργετικό για τον προστάτη, (δεν θα πάθουμε ποτέ καρκίνο), αλλά εξαιρετικά επιζήμιο όταν ψηφίζεις και ακόμη περισσότερο όταν κυβερνάς.

Είναι καλό λοιπόν κανείς να παραδέχεται τα λάθη του, ασχέτως προθέσεων, (είναι γνωστό πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις), να κάνει τον απολογισμό του, (για να μην επαναλάβει τα ίδια) και να προχωράει παρακάτω.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη η μεγαλύτερη ζημιά που έγινε είναι στην αλλαγή της νοηματοδότησης των λέξεων και οι στρεβλώσεις των εννοιών.

Ο Όργουελ στο αριστούργημά του «1984» (βιβλίο σταθμός που το περιεχόμενό του ξεπερνά ακόμα και τις προθέσεις του δημιουργού του), αναφέρεται στην «Νέα Ομιλία» και στον άρρηκτο σύνδεσμο μεταξύ γλώσσας και σκέψης.

Όταν καταργήσεις τη γλώσσα, όταν στρεβλώσεις και απονοηματοδοτήσεις τις έννοιες, είναι απροσμέτρητου μεγέθους η αλυσιδωτή αντίδραση που θα ακολουθήσει.

Οι άνθρωποι δεν θα μπορούν ούτε να κατανοήσουν, ούτε να επικοινωνήσουν, πόσο μάλλον να εξεγερθούν!

Στην Ελλάδα του 2017 με φοβερή μεθοδικότητα έγιναν πάνω μας ένα σωρό πειράματα.

Σαλαμοποιημένα φάγαμε στο κεφάλι ό,τι πιο νεοφιλελεύθερο μέτρο θεσπίστηκε από το 1974 και μετά.

Ταυτόχρονα, ως βάτραχοι σιγοβράζαμε στο καζάνι με σταδιακά αυξανόμενη θερμοκρασία, ώστε πάντα να νομίζουμε ότι είναι φυσιολογικό να καιγόμαστε, ότι έτσι είναι η πραγματικότητα, ο κλίβανος είναι κάτι καλό, η δροσιά είναι παράλογη!

Έτσι σιγά-σιγά ενώ κάποτε εντυπωσιασμένοι κοιτάγαμε σειρές στην τηλεόραση με τίτλους, όπως: «Η γενιά των 700 Ευρώ» και μας φαίνονταν ανήκουστο, τώρα για 3 και 4 κατοστάρικα παρακαλάει κόσμος και κοσμάκης και λέει και χίλια ευχαριστώ.

Και φυσικά, μια και μιλάμε για στρεβλώσεις, δε συζητάμε πλέον για εργαζόμενους, αλλά για απασχολήσιμους με ελαστικά ωράρια και χωρίς πραγματικά δικαιώματα.

Ταυτόχρονα οι έννοιες των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων διαστρεβλώνονται κάτω από το πρίσμα μιας επιδοματικής λογικής.

Έτσι λοιπόν το κράτος γίνεται ένας ελεήμων οργανισμός, που θα μας δίνει όχι όσα δικαιούμαστε, αλλά όσα χρειάζονται, όχι για να ζήσουμε, αλλά για να μην πεθάνουμε. (Αναφέρομαι στους πολίτες που χαίρουν άκρας υγείας, τους υπόλοιπους να ζήσουμε να τους θυμόμαστε).

Και φυσικά είναι καλό να υπάρχει ηρεμία και ευταξία, γιατί αλλιώς θα κοπεί και το επίδομα. Η απειλή είναι πάντα στην πρώτη γραμμή εφεδρείας.

Στο σύνολό τους αυτές οι προσεγγίσεις, το μεγαλύτερο πλήγμα που επέφεραν σε μία βουλιαγμένη κοινωνία, είναι να πείσουν το συντριπτικό κομμάτι της ότι η υποταγή είναι μονόδρομος, ότι δυστυχώς δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος πέραν του συμβιβασμού.

Μίλησαν στον κόσμο για ανατροπή και μετά του είπαν: «Κάναμε λάθος, δεν καταλάβαμε καλά, ας φανούμε λογικοί και προσαρμοστικοί μην χάσουμε και τα ελάχιστα. Αν ανατρέψουμε την αθλιότητα θα γίνει εμφύλιος, δεν θα ‘χουμε τρόφιμα και φάρμακα».

Πάλι καλά, θα μπορούσαν να μνημονεύσουν τις πληγές του Φαραώ ή και την μοίρα των αμαρτωλών στην κόλαση του Δάντη. Δε χρειάστηκε, αν χρειάζονταν είναι βέβαιο ότι θα το έκαναν.

Έτσι είναι τα πράγματα λοιπόν.

Το θέμα είναι ότι καλές και απαραίτητες οι διαπιστώσεις, αλλά ανούσιες αν δεν κάνουμε το επόμενο βήμα.

Και εκεί το Α και το Ω είναι να αποδομήσουμε το ιδεολόγημα του μονόδρομου, που με τόσο συνέπεια υπηρετεί η κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς», λίγο πριν παραδώσει τη σκυτάλη στον έτερο νεοφιλελεύθερο Καπαδόκη.

Αλλά για να πείσεις κάποιον πρέπει κι εσύ να γίνεις καλύτερος, να διδαχθείς από τα λάθη σου, να τα αποδεχθείς και να μην τα επαναλάβεις.

Μόνο με γλώσσα αλήθειας, μόνο αν γίνουμε όχι στα λόγια, αλλά στην ουσία βαθιά δημοκράτες, μόνο αν πέρα από θεωρίες αρχίσουμε να επιτυγχάνουμε και μικρές νίκες, (που είναι πολύ πιο σημαντικές απ’ όσο νομίζουμε), τότε μόνο θα έχουμε βάλει ένα πραγματικό λιθαράκι κι εμείς στην υπόθεση που λέγεται ανατροπή της βαρβαρότητας.

Η κοινωνία θα μας εκπλήξει.

Οι άνθρωποι μπορεί να είναι ικανοί για τις μεγαλύτερες κτηνωδίες, έχουν όμως και μία ιαματική ομορφιά που μπορεί να θεραπεύει τα πάντα.

Ως άτομα, ως σύνολα, ας βελτιωθούμε και ας εμπιστευτούμε πραγματικά για μία φορά αυτούς στους οποίους συνεχώς ορκιζόμαστε στο όνομά τους!