Ο παππούς μου (και η γιαγιά) στο σπίτι!

Μέρες που ‘ναι. Μονόθεμα. Είναι απ’ τη μια μεριά οι εμπειρογνώμονες, οι επιστήμονες, οι ορθόφρονες κατά γνώσιν.

Κι απ’ την άλλη οι ψευδοεπαΐοντες, οι κορονοσυνωμότες κι οι σαλτιμπάγκοι κατά πονηριά και τέχνασμα. Τι μας βρήκε!

Εκτός από τον λογικό φόβο και τις επιτακτικές αμφιβολίες μας, να ‘χουμε και την άχαρη δέσμευση να βάζουμε καθημερινά στη ζυγαριά του απώτατου πεπρωμένου τις αδυσώπητες και ελάχιστα εμπεριστατωμένες γνώμες του κάθε ενός τυχοδιώκτη! Βαρύ το τάμα.

Εδώ, μιας και μηδέν κατέχω από ιατρική και επιδημιολογίες και πολύ λιγότερο από συνωμοτικά σενάρια και σ’ αυτή τη λιγόλογη γωνιά που μου παραχωρεί η εφημερίδα μας θα ‘θελα μόνο να αναφερθώ σε κάποια μικρολεπτομέρεια που βγήκε στο φως λόγω του ιού και κατά τη γνώμη μου δικαιώνει από τη μια μεριά την μέριμνα της ανθρωπότητας -όπου ακόμα υπάρχει- κι απ’ την άλλη την συμπωματική τύχη των λαών σ’ ορισμένες περιπτώσεις που σ΄άλλη κατάσταση θα ‘χαν ακριβώς την αντίθετη αξιολόγηση.

Και Θα αναφερθώ μόνο σε μια σύγκριση που αφορά τις δυο χώρες που πιο πολύ γνωρίζω εκτός του ότι με τη συμπεριφορά τους οι βόρειοι σταυροφόροι αυτή τη στιγμή δεν έχουν θέση στο ρεπερτόριό μου.

Σε συζητήσεις που είχα με διάφορους φίλους από την περιοχή μας και στις εμφανείς αμφιβολίες των, γιατί η Ισπανία είχε τόσα πολλά κρούσματα και θύματα και η Ελλάδα είναι ακόμα σε χαμηλά για τη σοβαρότητα επίπεδα αναγκάστηκα να ψάξω σε βάθος, να ερευνήσω και να συγκεντρώσω κάποιες κοινωνικοπολιτικές διαφορές μακριά από φημολογίες και συνωμοτικά σενάρια.

Αναφέρθηκα στα φυσικά όρια της Ελλάδας. Στα σύνορα με τρίτες χώρες όπου υπάρχουν αυστηρά κοντρόλ σε σχέση με τα ανοιχτά σύνορα άλλων χωρών της Ευρώπης λόγω Schengen. Στα φυσικά εμπόδια μετακίνησης λόγω της γεωγραφικής μας ιδιομορφίας, την πληθώρα νησιών και τις περιορισμένες εισόδους από ξηρά, αέρα, και θάλασσα αλλοδαπών επισκεπτών χάρη και που ακόμα δεν είχε αρχίσει η τουριστική περίοδος. Στην επίζηλη θερμοκρασία που επικρατεί συνήθως στη χώρα μας και ειδικά στα νότια και στα νησιά μας. Και ίσως γιατί όχι στην ικανότητά μας στην αντιμετώπιση κάθε αντιξοότητας που σαν Έλληνες, ανεξάρτητου φύλου, θρησκείας και πολιτικού χρώματος έχουμε κληρονομήσει ανεξάλειπτα από τους ενδόξους προγόνους μας. Αναφέρθηκα σ’ όλα αυτά που χιλιάδες άλλοι πιο γνώστες ορθώς θα είχαν προλογίσει πριν από την αδέξια γνώμη μου.

Και ξαφνικά, εκείνη η μικρολεπτομέρεια που μου ξέφευγε από την αρχή πήρε μορφή όταν από απλή σύμπτωση άκουσα στις ισπανικές ειδήσεις ένα εκπληκτικό στοιχείο για τον καταμερισμό των θυμάτων από τον ιό στην Ισπανία. Από τους 4.850 περίπου νεκρούς, περισσότεροι από 4.000, το 87%, ανήκαν σε ηλικιωμένους. Στους παππούδες και τις γιαγιές μας! Στη γενιά που γκρέμισε τη δικτατορία του Φράνκο, που γαλούχησε καινούργιους δημοκράτες, που σπούδασε εκατομμύρια φοιτητές, που ανάστησε την ξοφλημένη Ισπανία της απομόνωσης.

Το συγκλονιστικό όμως είναι πως απ’ αυτό το σύνολο οι 1.650 άφησαν την τελευταία τους πνοή στα γηροκομεία, λαϊκά και ιδιωτικά, μόνοι και δίχως ένα συγγενικό χέρι να τους αποχαιρετήσει στο τελευταίο τους ταξίδι πλέοντας τον Αχέροντα.

Την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα τα συνολικά κρούσματα δεν είχαν φτάσει στους χίλιους και οι νεκροί στους 27! Κι απ’ ό,τι ξέρω σε γηροκομείο… κανένας!

Ανέτρεξα στα κρύα νούμερα στις στυγερές στατιστικές και ανέσυρα πιο παγερά ακόμα στοιχεία. Στο περίπου: Στη Μαδρίτη, με 5 εκ. πληθυσμό 589 γηροκομεία με 52 χιλιάδες θέσεις. Στην Βαρκελώνη με 3 εκ. πληθυσμό 858 γηροκομεία και 64 χιλιάδες θέσεις. Στην Αθήνα με 4 εκ. κόσμο, 90 γηροκομεία και λιγότερο από 5 χιλιάδες θέσεις!

Οι “μεσογειακοί” και ομοιότυποί μας Ισπανοί από καιρό έχουν οικειοποιηθεί το κεντροευρωπαϊκό και βόρειο στυλ να κουβαλούν τους προγεννήτορές τους στα γηροκομεία με το που θα παρουσιάσουν τα πρώτα συμπτώματα γήρατος και οι ίδιοι βιώσουν το πρώτο αίσθημα απόπνιξης! Ενώ φαίνεται πως οι τόσο κατασυκοφαντημένοι από τους σημερινούς σταυροφόρους Έλληνες προτιμούν να τους έχουν παρεϊτσα στα σπίτια τους ή στο διπλανό τους χαγιάτι αντί να τους εξορίσουν στις ανέσεις των “παλατιών της μοναξιάς!” Βέβαια ούτε λόγος για τους προχωρημένους Ολλανδούς που απαιτούν να παραμένουν οι παππούδες με κορωνοϊό και να πεθαίνουν ειρηνικά στα σπίτια τους ή στα εκατοντάδες και πολυπληθέστατα γηροκομεία τους για να μην κομπλάρουν τις εντατικές, μιας που και σε κανονικές συνθήκες ιδιαίτερα σ’ όσους πάσχουν από γεροντική άνοια δεν θα τους έμεναν παρά 12 μήνες ζωής… ή τους Γερμανούς που δεν θεωρούν πως πρέπει να κάνουν τεστ αποστεριόρι στους ηλικιωμένους που πεθαίνουν στα νοσοκομεία από άγνωστες αιτίες ή σ’ όσους ηλικιωμένους περνούν τον Γολγοθά τους άρρωστοι στα σπίτια τους! Σχετικές αναφορές υπάρχουν στα σοβαρά ΜΜΕ οπου μπορούν όσοι θέλουν να τα επαληθεύσουν. Εγώ το μόνο που ήθελα να επισημάνω με αυτές τις σκέψεις είναι πως έχουμε την υποχρέωση να σταθούμε δίπλα στους μεγάλους μας τώρα που μας έχουν ανάγκη, να μην τους εγκαταλείψουμε τώρα που τρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο και να μείνουμε κοντά τους μέχρι να περάσει η λαίλαπα που τους έχει δικαιολογημένα τρομοκρατήσει.

Και στο μέλλον όσο, όπως κι οποίοι μπορούμε, ας έχουμε τον παππού μας (και τη γιαγιά μας) στο σπίτι! Γιατί αυτοί μας είχαν μέχρι που γίναμε ενήλικες!

Γράφει ο Rodi De Fuca -Εφημερίδα ΑΙΧΜΗ – aixmi-news.gr