Χαιρετισμός Δημάρχου Πατρέων στο Διευρυμένο Περιφερειακό Συνέδριο στη Δυτ. Ελλάδα

Ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, παραβρέθηκε και χαιρέτησε στην έναρξη του διήμερου διευρυμένου Περιφερειακού Συνεδρίου με θέμα «Η συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης: Ελλάδα- Ευρώπη, Προκλήσεις και Προοπτικές».

Στο χαιρετισμό του ανέφερε τα εξής:

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Συζητάμε σήμερα για το «Μέλλον της Ευρωπαϊκή ένωσης, τις προκλήσεις και τις προοπτικές».

Στο ερώτημα αυτό, που συχνά, μπαίνει στη δημόσια συζήτηση, υπάρχουν διαφορετικές απαντήσεις με βάση την εμπειρία για το ποιος ωφελείται και ποιος βλάπτεται.  Οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες, οι αγρότες της πόλης μας, με βάση την εμπειρία τους δικαιολογημένα έχουν αρνητική στάση απέναντι στην Ε.Ε.

Η ανεργία, τόσο στην πόλη μας, όσο και στη χώρα μας καλά κρατεί. Η ζωή για τους 30.000 ανέργους της Πάτρας είναι κόλαση και δεν θεραπεύεται με διάφορα ‘’προγράμματα απασχόλησης’’ και ‘’κοινωφελούς εργασίας’’. Σε τρεις μήνες, μόνο στο Δήμο Πατρέων, 900 εργαζόμενοι της κοινωφελούς, 52.000 σε όλη την Ελλάδα, θα βρεθούν ξανά στο γνώριμο χώρο των μακροχρόνια ανέργων, και μάλιστα οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν τι προϋποθέσεις να μπουν στο ταμείο ανεργίας. Η Ε.Ε. πρωτοστατεί με αντίστοιχες χρηματοδοτήσεις και προγράμματα  στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή στην γενίκευση της ελαστικής εργασίας , και στην  απελευθέρωση των απολύσεων. Όμηροι τέτοιων προγραμμάτων είναι οι εργαζόμενοι στο Πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», οι σχολικοί τροχονόμοι, οι εργαζόμενοι με προγράμματα ΕΣΠΑ στους παιδικούς σταθμούς και σε πλήθος άλλων δομών στην Τοπική Διοίκηση.  Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία από το σύστημα «Εργάνη», η πλήρης απασχόληση έχει περιοριστεί σε ποσοστό μικρότερο του 50% των νέων συμβάσεων, εδραιώνοντας μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, την κυριαρχία των εργασιακών σχέσεων – λάστιχο, κυρίως για τους νέους εργαζόμενους. Αντίστοιχη είναι βέβαια και η επίδραση στους μισθούς, που συμπιέζονται λόγω της «ευελιξίας». Το 38% των εργαζόμενων δουλεύει για 4 ώρες και έχει αμοιβές για 4 ώρες ζωή. Οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επαγγελματίες της πόλης μας ο ένας μετά τον άλλο καταστρέφονται, η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια τους έχει αφανίσει, το ίδιο έχουμε και με τους αγρότες. Η νεολαία της πόλης μας δεν μπορεί να ανοίξει τα φτερά της, τα όνειρά τους συντρίβονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική.

Με την ένταξη της χώρας μας στην Ε.Ε., δεν χάνουν όλοι, υπάρχουν και αυτοί που ωφελούνται.

Ωφελούνται οι λίγοι, τα μονοπώλια, το μεγάλο κεφάλαιο, αυτοί που ‘’οραματίστηκαν’’ και δημιούργησαν την Ε.Ε., αυτοί που μέσω της ύπαρξης της διασφαλίζουν την κυριαρχία τους και φυσικά θέλουν να την διαιωνίσουν.

Η πολιτική του κεφαλαίου, της Ε.Ε. όλα αυτά τα χρόνια άφησε τη σφραγίδα της στην ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας μας. Το ελληνικό κεφάλαιο, όπως και το αντίστοιχο γαλλικό, γερμανικό, σουηδικό, κλπ αναβαθμίστηκε γεωπολιτικά, πέτυχε σημαντική συσσώρευση και εξαγωγή κεφαλαίων, ιδιαίτερα στις γειτονικές βαλκανικές χώρες, θωράκισε την  πολιτική του εξουσία.

Η Ε.Ε. φόρτωσε τα  χρέη στο λαό για να σωθούν οι κεφαλαιοκράτες. Μέσα στον ‘’παράδεισο’’ της Ε.Ε. είχαμε τεράστια ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου. Από πλεονάσματα στο γεωργικό ισοζύγιο οδηγηθήκαμε σε ελλείμματα. Ο εξωτερικός δανεισμός αυξήθηκε ιλιγγιωδώς.

Είναι η πολιτική της Ε.Ε. που σήμερα φέρνει για το λαό μας ανεργία, φτώχεια, μετανάστευση, φόρους, πλειστηριασμοί, συσσίτια, λαϊκά νοικοκυριά στα σκοτάδια.        

Όλα αυτά δεν αποτελούν μόνο ευρωπαϊκό φαινόμενο. Όσο συνεχίζει η οικονομία να λειτουργεί για το κέρδος που αποκομίζουν μια χούφτα πλουτοκράτες θα συνεχίζει να υπάρχει η αντίθεση που συναντούμε σε όλους τους τομείς σήμερα. Από τη μία η επιστήμη και η τεχνική να έχουν φτάσει σε ύψη που ούτε να φανταστούμε δεν θα μπορούσαμε στο παρελθόν και από την άλλη ο λαός μας να ζει σε συνθήκες που ζούσαν οι παππούδες του 80 χρόνια πριν. Ζούμε στην εποχή που τα αεροπλάνα πετάνε μόνα τους, τα αυτοκίνητα οδηγούνται μόνα τους αλλά μαθητές διαβάζουν με το κερί γιατί τους έκοψαν το ρεύμα και οι οικογένειές τους ζεσταίνονται με την ξυλόσομπα.

Το πολιτικό προσωπικό, όλων των αστικών κομμάτων υπερασπίστηκε την Ε.Ε. και το ευρώ ως μια νομοτελειακή και ανεπίστρεπτη διαδικασία ολοκλήρωσης.  Οι παραπάνω χρεοκοπημένοι μύθοι δίνουν τη θέση τους, τώρα, στην απάτη για «διόρθωση της Ε.Ε.», για «επιστροφή στις ρίζες και τις αξίες των ιδρυτών της».

Μας ‘’κατηγορούν’’  ότι ως Δήμος δεν πήραμε λέει μέτρα   για ‘’έρθουν επενδύσεις στην πόλη’’ και ‘’να δημιουργηθεί ευνοϊκό περιβάλλον για τους επενδυτές’’. Μας ‘’κατηγορούν’’ δηλαδή ότι η πόλη μας δεν έχει  φτιασιδωθεί για να βγει στο παζάρι να προσελκύσει τους ‘’επενδυτές’’, αλλιώς δεν πρόκειται να δει προκοπή ο λαός μας. Γιατί άραγε θα προτιμήσει ο επενδυτής τα δικά μας φτιασίδια; Επειδή του αποφέρουν περισσότερα κέρδη. Και πως έχει περισσότερα κέρδη; Μειώνοντας τα κόστη. Δηλαδή μειώνοντας τους μισθούς και το λεγόμενο ‘’μη μισθολογικό κόστος’’ δηλαδή των κρατικών και εργοδοτικών δαπανών για παροχές και υπηρεσίες υγείας, πρόνοιας και φαρμάκου, παιδείας, τις συντάξεις.

Τι πρέπει να κάνει δηλαδή ο πατραϊκός λαός αν δεν έρθει ο επενδυτής, αν προτιμήσει να πάει εκεί που ο μισθός είναι 1 δολάριο την ημέρα; Να σταθεί στην Πλατεία Γεωργίου και να περιμένει το μάννα να πέσει από τον ουρανό; Ή να αποδεχθεί πως θα πρέπει να δουλεύει μια ζωή σαν δούλος και να πληρώνει και από πάνω αν έχει χασούρα ο ‘’επενδυτής’’;

Μας λένε πως η Ε.Ε. μας δίνει χρήματα για έργα, άρα έχει και θετικά.

Καταρχάς, τα κονδύλια «της Ε.Ε.» δεν είναι καν δικά της. Είναι ιδρώτας των εργαζομένων που η Ε.Ε. και οι αστικές τάξεις κάθε χώρας για το συλλογικό τους συμφέρον «αρμέγουν» ετήσια με βάση το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα κάθε κράτους – μέλους αλλά και μεταξύ άλλων με ενιαίο ποσοστό 0,30% επί της εναρμονισμένης βάσης ΦΠΑ κάθε κράτους – μέλους. Τώρα μάλιστα μεθοδεύεται η ενίσχυση της εισπραξιμότητας του ΦΠΑ προκειμένου μεγαλύτερο ποσοστό από τα έσοδά του να κατευθύνεται στα ευρωενωσιακά ταμεία με ταυτόχρονη θέσπιση νέων φόρων  και εισφορών. Αυτά λοιπόν είναι τα κονδύλια που η Ε.Ε. έχει το θράσος να αποκαλεί «ίδιους πόρους».

 

Η Ε.Ε. κατευθύνει  τα κονδύλια αυτά στις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου για να πριμοδοτούν «προστιθέμενη αξία» και «νέες πηγές εσόδων». Έχουν στόχο δηλαδή να λειτουργήσουν ανταποδοτικά, στη βάση του «κόστους – οφέλους», προκειμένου να πολλαπλασιάσουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων,. Με απλά λόγια, αν τα έργα μετά την ολοκλήρωσή τους δεν εξασφαλίζουν πεδίο για να δραστηριοποιηθούν κερδοφόρα επιχειρήσεις, αν π.χ. δεν έχουν διόδια, εισιτήρια, πελάτες «με το κεφάλι» και πωλήσεις «με το κομμάτι» δεν προτιμώνται, δεν ιεραρχούνται, δεν θεωρούνται άμεσα επιλέξιμα, καθυστερούν, βαλτώνουν. Γι’ αυτό και τα αντιπλημμυρικά έργα, τα έργα αντιπυρικής προστασίας, οι αντισεισμικές υποδομές δεν είναι ‘’επιλέξιμα’’, γι’ αυτό και «κολλάνε στα γρανάζια της γραφειοκρατίας», αναβάλλονται επ’ αόριστο για δεκαετίες, την ώρα που οι εργοστασιακές μονάδες, τα πολυκαταστήματα τύπου mall, οι μαρίνες, αδειοδοτούνται, χρηματοδοτούνται και κατασκευάζονται με fast – track διαδικασίες στο όνομα της «ανάπτυξης», του «φιλικού περιβάλλοντος στην επιχειρηματικότητα».

Σε πρόσφατη οδηγία της Ε.Ε., με τίτλο «Οδηγός ανάλυσης Κόστους – Οφέλους» για τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας.  Επιβεβαιώνει απόλυτα την παραπάνω εκτίμηση. Λέει χαρακτηριστικά:

(…) Το μόνο κριτήριο είναι η οικονομική αποδοτικότητα. Πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη ότι η ανάλυση κόστους – οφέλους χρησιμοποιεί την οικονομική αποδοτικότητα ως το μόνο κριτήριο για την καθοδήγηση της λήψης αποφάσεων. Η οικονομική αποδοτικότητα μετράται ως το ισοζύγιο εκροών – εισροών, και μόνο όταν αυτή είναι στο μέγιστο απαντάται οικονομική απόδοση».«(…) Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το ότι η ανάλυση κόστους – οφέλους των μέτρων μείωσης κινδύνου πλημμυρών αφορά το μέλλον. Και είναι ευρέως γνωστό ότι η πρόβλεψη για το μέλλον είναι δύσκολη, ακόμη και με την εξελιγμένη επιστημονική ανάλυση.

Ο κυνισμός της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων του κεφαλαίου ξεπερνάει κάθε όριο, καθώς ομολογούν χωρίς περιστροφές ότι οι λαϊκές ανάγκες, όπως αυτή της προστασίας από τις πλημμύρες, μπαίνουν στο ζύγι του κόστους – οφέλους για το κεφάλαιο. Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι, με συγκεκριμένα κριτήρια, το κράτος εξετάζει κάθε φορά αν το συμφέρει οικονομικά να σώσει περιουσίες και ζωές (και ποιες) από το να διαχειριστεί το κόστος των συνεπειών από μια πιθανή καταστροφή.

Ο μύθος με τα χρυσά κουτάλια που θα κρατούσε ο λαός για να απολαύσει τα ευρωκονδύλια έχει πια χρεοκοπήσει κι αποκαλύφθηκε ότι απέκρυπτε την αλήθεια για την κερδοφορία με την κουτάλα για το μεγάλο κεφάλαιο.Αυτό πλήρωσαν οι νεκροί και οι πλημμυροπαθείς της Μάνδρας, και επειδή αυτή η λογική διαπερνά κάθε «κύτταρο» της αντιλαϊκής τους πολιτικής, αυτό πλήρωσαν και οι νεκροί από την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική 

Ο λαός μας σήμερα έχει πλούσια πείρα και μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Η Ε.Ε. δεν είναι η Ευρώπη των λαών, αλλά μια «συμμαχία λύκων», δεν παίρνει αλλαγές. Η Πάτρα, η Ελλάδα έχει μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες, που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο όταν ο λαός κάνει κουμάντο στον τόπο του και  σχεδιάζει την παραγωγής, όλης την οικονομίας. Διαθέτει έμπειρο, πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, σημαντικές ενεργειακές πηγές, αξιόλογο ορυκτό πλούτο, βιομηχανική, βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή.  Αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί στην απομόνωση, όπως λένε. Αντίθετα, αν η πάλη για αυτήν την προοπτική δυναμώσει σε κάθε χώρα, οι λαοί θα ενώνονται πραγματικά, θα αναπτύσσονται σχέσεις πραγματικά ισότιμης συνεργασίας, όσο και αν προσπαθούν οι κεφαλαιοκράτες να περάσουν ότι η Ε.Ε. είναι μονόδρομος. Αυτό είναι το μέλλον και η προοπτική για το λαό μας.