Αγρίνιο: Μάθημα ζωής από τον 93χρονο Μπάρμπα-Κρέλια (Video – Photos)
Η μουσική ήταν στενά «δεμένη» με τον χώρο, και όλα μαζί με τις θύμησες. Ένας μαγικός δεσμός ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, που έκανε την ιστορία μιας ολόκληρης ζωής -σχεδόν ενός αιώνα ζωής, να μετουσιώνεται σε ήχους και λόγια, και να «αγγίζει» το συναίσθημα, όποιο κι αν ήταν αυτό.
Της Νάντιας Μπούτα
Κάποιες φορές, λες, αυτή η πόλη μοιάζει πολύ μικρή και οικεία, παράφορα οικεία ίσως. Όταν έχεις εγκλωβιστεί στην κίνηση, ή έχεις σταματήσει στο φανάρι, και αν το μυαλό σου δε φύγει για να ακολουθήσει και πάλι τα προβλήματα της καθημερινότητας, ίσως σου δοθεί για λίγα λεπτά η ευκαιρία να παρατηρήσεις τον παλιό συνάδελφο που τρέχει για να είναι στην ώρα του στη δουλειά, ή κάποιον άγνωστο-γνώριμο εξ όψεως, να μαλώνει για μια θέση σε κάποια ουρά τραπέζης, ή σε κάποιο πάρκινγκ.
Κι όμως, υπάρχουν τόσα πολλά νέα πράγματα να δεις και να μάθεις, ακόμη και σε μια 5λεπτη – 10λεπτη διαδρομή ρουτίνας από το σπίτι στη δουλειά ή αντίστροφα…
Αρκεί να τα προσέξεις!
Τον τελευταίο καιρό, περνώ καθημερινά από αυτόν τον δρόμο πηγαίνοντας για δουλειά. Στην Παπαφώτη, λίγο πριν τη μεγάλη διασταύρωση, ο θόρυβος της πολύβουης πόλης σβήνει, ακριβώς στο φανάρι. Από ένα παλιό πετρόχτιστο κτίριο, ένα από αυτά που έχουν πολλές ιστορίες να πουν, ακούγονται, ασυνήθιστα δυνατά, γνωστοί ρυθμοί της παραδοσιακής μας μουσικής και πιο σπάνια, παλιά λαϊκά τραγούδια. Κάθε φορά και κάποιο διαφορετικό, μα κάθε φορά το ίδιο δυνατά!
Σίγουρα και οι κάτοικοι του σπιτιού θα έχουν πολλά να πουν. Αρκεί κάποιος να θέλει να τους ακούσει…
Αφού χαιρέτησα τον παλιό συνάδελφο και μάλωσα για μια θέση πάρκινγκ, κατευθύνθηκα διστακτικά προς το κατώφλι του σπιτιού και ανέβηκα δυο σκαλιά…
Ο κύριος Λεωνίδας, ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος γύρω στα 60, με υποδέχθηκε θερμά, αν και με απορία και με οδήγησε στην κουζίνα. Εκεί συνάντησα έναν συμπαθέστατο ηλικιωμένο άνθρωπο, με ένα γλυκό χαμογελαστό πρόσωπο.
«Ο πατέρας μου μένει εδώ, Κρέλια τον φωνάζω», μου είπε συστήνοντάς μας.
Ο γεράκος μου έσφιξε εγκάρδια το χέρι και μου έδωσε μια θέση γύρω από το τραπέζι που καθόταν.
Ήταν λιγομίλητος, αλλά από τα λίγα που μου είπε, ένιωσα ότι κανένας στον κόσμο δεν έχει τόσες πολλές ιστορίες να διηγηθεί όσες αυτός! Μικρές ή μεγάλες, χαρούμενες ή θλιβερές, όπως τις έζησε από τότε που η πόλη ήταν ακόμη πιο μικρή και πιο οικεία. Και πιο ανθρώπινη.
Δεν μπορούσε να με ακούσει καλά επίσης, ο τρόπος που κινούταν όμως μέσα στο σπίτι δεν πρόδιδε με κανέναν τρόπο τα 93 του χρόνια.
Μπήκαμε μαζί στο μικρό σαλόνι.
Ανάμεσα στα παλιά, φθαρμένα έπιπλα και τις κορνίζες με τις φωτογραφίες των αγαπημένων στους τοίχους και τα τραπεζάκια, δέσποζε σε περίοπτη θέση στη μια άκρη του δωματίου, ένα σύγχρονο στερεοφωνικό ηχητικό συγκρότημα, ενώ ακριβώς στην απέναντι γωνία ήταν τοποθετημένα δύο επιπλέον ηχεία. Το ένα μάλιστα «κοιτούσε» προς το παράθυρο.
Η μουσική ήταν στενά «δεμένη» με τον χώρο, και όλα μαζί με τις θύμησες. Ένας μαγικός δεσμός ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, που έκανε την ιστορία μιας ολόκληρης ζωής -σχεδόν ενός αιώνα ζωής, να μετουσιώνεται σε ήχους και λόγια, και να «αγγίζει» το συναίσθημα, όποιο κι αν ήταν αυτό. Αν αυτή η ζωή θα διαρκούσε έναν αιώνα ή μόνο ένα λεπτό, άξιζε να τη ζήσει. Όντας ευτυχής με τα πιο βασικά αποκτήματα, μακριά από ψεύτικες ανάγκες και περιττές έγνοιες.
Το περιβόητο θέμα του αναγκαίου και του περιττού βέβαια αποτελεί θέμα συζήτησης αιώνων, οι οποίες καταλήγουν πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: «Ναι μεν, αλλά…»! Τελικά, όχι για όλους, ευτυχώς!
Ένα άλλο θέμα ατέρμονων συζητήσεων και μελετών στο πέρασμα των χρόνων, είναι η μοναξιά στη δύσκολη ηλικία των γηρατειών και η κοινωνική μέριμνα εκ μέρους της Πολιτείας. Ένα θέμα που διαχρονικά απασχολεί Κυβερνήσεις, και εκατομμύρια οικογενειών σε όλο τον κόσμο.
Ο μπάρμπα-Κρέλιας είναι από τους τυχερούς της γενιάς του. Έζησε για να δει πολλά και τώρα απολαμβάνει καθημερινά τη φροντίδα και την αγάπη του γιου του. Ο κύριος Λεωνίδας δεν είναι όμως η μοναδική του συντροφιά…
Κρατώντας ένα τσιγάρο αναμμένο στο χέρι, διάλεξε ένα δισκάκι από την «δισκοθήκη του» και το έβαλε να παίξει. Ύστερα βολεύτηκε στην αναπαυτική του πολυθρόνα και αφού ρύθμισε την ένταση άρχισε να αναπολεί.
Τον παρακολουθούσα να σιγοτραγουδά στον ρυθμό, απολαμβάνοντας το τσιγαράκι του και ταξιδεύοντας νοερά …κάπου! Δεν έμαθα πού, δε ζήτησα να μου πει. Δε χρειαζόταν άλλωστε!
Όλα αυτά τα συναισθήματα… η ικανοποίηση, η γαλήνη, η χαρά που είχαν ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του, ήταν αρκετά για να καταλάβω ότι η ευτυχία δεν απέχει και πολύ από όλα αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα που μας προσφέρονται απλόχερα, πράγματα που αν καταφέρουμε να δούμε, θα μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε τον ορισμό και την πραγματική αξία της ζωής!
Ευχαριστώ από καρδιάς
τους κύριους Κωνσταντίνο και Λεωνίδα Τριανταφυλλίδη – Κρέλια
για τη ζεστή φιλοξενία.
«Agrinio365» Media Group (AgrinioTimes.gr – Antenna-Star.gr)
Νάντια Μπούτα