Το ασφαλιστικό, η οικονομία και η ανευθυνότητα

Σε εξέλιξη βρίσκεται η διαβούλευση για το νέο νόμο του ασφαλιστικού, με σημαντικότερες παρεμβάσεις, την αύξηση των ποσοστών αναπλήρωσης των συντάξεων, για πάνω από 30 έτη ασφάλισης, την βελτίωση των επικουρικών, την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των ασφαλιστικών εισφορώνγια τους αυτοαπασχολούμενους, την κατάργηση των διπλών εισφορών εφόσον καλύπτεται η δεύτερη ασφαλιστική κλίμακα και την μείωση της περικοπής της σύνταξης για όσους συνταξιούχους εργάζονται.

Οι επιχειρούμενες αλλαγές, κινούνται γενικά σε δύο άξονες.

Αφενός συμμορφώνουν το σύστημα με τις δικαστικές αποφάσεις, αφετέρου τροποποιούν διατάξεις, που κατά την κρίση της νέας πολιτικής ηγεσίας,βελτιώνουν το χρηματοδοτικό πλαίσιο του ασφαλιστικού, καθιστώντας το δικαιότερο.Αυτό φυσικά, θα κριθεί στην πορεία της εφαρμογής του.

Δεν θα υπεισέρθω στην ουσία των αλλαγών, καθώς θεωρώ σημαντικότερο από αυτές, να αναφερθώ στην διαχρονική αδυναμία της χώρας μας, να διαμορφώσει μια εθνική στρατηγική, σε ένα ζήτημα κυρίαρχο για την ανθρώπινη φύση, που είναι η πρόνοια για το μέλλον, υπό την έννοια τηςπροστασίας και της ασφάλειας.

Η οικονομική κρίση αποδόμησε με τον πιο βίαιο τρόπο την εμπιστοσύνη του πολίτη, σχετικά με την ικανότητά του κράτους, να σέβεται και ναπροστατεύει τον ατομικό και οικογενειακό του προγραμματισμό για την πιο ευάλωτη περίοδο της ζωής του.

Το ασφαλιστικό ήταν σίγουρα το πιο αδόκιμο πεδίο, για να εξασκήσει το κράτος την ανευθυνότητά του, απονέμοντας προνόμια σε κοινωνικές καιεπαγγελματικές ομάδες με ισχυρά εκλογικά ερείσματα, θυσιάζοντας βασικές αρχές κοινωνικής δικαιοσύνης, διαγενεακής αλληλεγγύης καιοικονομικών παραμέτρων βιωσιμότητας του συστήματος.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που γερνούσε και γερνάει, μια χώρα που η μεταναστευτική πολιτική προσέκρουε και προσκρούει στον φόβο της φυλετικής πρόσμιξης, μια χώρα με αναιμική βιομηχανική παραγωγή, μια χώρα που η επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας είναι ελάχιστες, μια χώρα που η «βαριά» βιομηχανία της είναι οι υπηρεσίες τουρισμού, μια χώρα που ο τομέας των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών υστερεί δραματικά, μια χώρα όπου αγνοεί τις σύγχρονες μεθόδους διοίκησης, μια χώρα που οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πρέπει να διοικούνται ακόμη από τους πατεράδες και παππούδες ιδρυτές τους, μια χώρα που στον χώρο της εκπαίδευσης τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αποτελούν πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης, μια χώρα που είναι ουραγός στην επένδυση σε έρευνα και τεχνολογία, μια χώρα όπου η οικονομική ανάπτυξη, προκύπτει από την οικοδομική δραστηριότητα, την κατανάλωση και τις δημόσιες επενδύσεις.

Η Ελλάδα λοιπόν είναι μια χώρα, όπου όλα τα δομικά χαρακτηριστικά της οικονομίας της, συνθέτουν ένα παραγωγικό μοντέλο χωρίς μέλλον.

Το ασφαλιστικό όμως και η βιωσιμότητά του, είναι παράγωγα όλων των παραπάνω χαρακτηριστικών μιας οικονομίας.

Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα ακόμη και σήμερα, προσπαθεί να μας πείσει ότι το ασφαλιστικό, είναι ευθύνη ενός υπουργού ή μιας κυβέρνησης, ή ακόμη χειρότερα, ενός νομοθετήματος που αφορά μόνο την ρύθμιση των συντάξεων και των ασφαλιστικών εισφορών.

Νίκος Καραγιάννης
Λογιστής
MBA Διοίκηση Επιχειρήσεων