«Νικάμε Αδέρφια»! – του Σπύρου Τριανταφύλλου

«Νικάμε αδέρφια», κραύγαζε ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ως Παπαφλέσσας στην ομώνυμη ταινία.

του Σπύρου Τριανταφύλλου |  | red line

«Νικάμε Παπα-Γιώργη».
«Παπα-Γιώργη»;
Τέζα ο Παπα-Γιώργης.
Όπου Παπα-Φλέσσα βλέπε Τσίπρα μετά το Eurogroup.
Όπου Παπα-Γιώργη βλέπε ελληνικό λαό.

Βγήκε λοιπόν ο πρωθυπουργός, ως καρικατούρα του Ομπάμα, είπε καμμιά τριανταριά «ναι, μπορούμε», (μόνο οι υπότιτλοι «yes we can» στα αγγλικά έλειπαν), και αλλόφρονες βγήκαμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε για τις επιτυχίες της κυβέρνησης στο Eurogroup.

Σωθήκαμε αδέρφια. Τώρα ποιος μας πιάνει! Θα βγούμε κάποια στιγμή και στις αγορές και θα πάρουμε κι άλλα δανεικά με τόκο για να ξεχρεώνουμε τα προηγούμενα, και κατοστάρικα θα συνεχίσει να μοιράζει η κυβέρνηση και σε μετρητά και σε κουπόνια για να μην πεινάμε κι Άγιος ο Θεός.

Τώρα που με το Survivor έγινε must και το φακόρυζο γκουρμεδιές όλο το μήνα.

Όλα λοιπόν καλά καμωμένα!
Μόνο μια μικρή λεπτομέρεια.

Δύο αριθμοί.

3,5% πρωτογενές πλεόνασμα για τα επόμενα 5 χρόνια και μετά έως το 2060, 2% πρωτογενές πλεόνασμα κατά μέσο όρο, (που σημαίνει ότι αν μια χρονιά πιάσεις 1% την άλλη πρέπει να πιάσεις 3%).

Μας υποθηκεύουν, όχι μόνο τις δικές μας ζωές, αλλά κι αυτές των παιδιών μας και παράλληλα δεσμεύουν, αλλά και δίνουν άλλοθι στις επόμενες κυβερνήσεις να συνεχίσουν την αθλιότητα, γιατί το κράτος έχει συνέχεια.

Άλλωστε η αντιπολίτευση, ως κακό διαχειριστή κατηγορεί τον Τσίπρα, δεν τον κατηγορεί γιατί δεν ανατρέπει αυτό το αίσχος.

Μας καταδικάζουν λοιπόν σε μια απίστευτη, διαρκή λιτότητα και όλα αυτά για να πετύχουν «την βιωσιμότητα» ενός απεχθούς και άδικου χρέους, που η ίδια του η φύση είναι να μην αποπληρωθεί ποτέ, αλλά μέσω αυτού να αρμέγεται μέχρι να βγάλει αίμα ένας ολόκληρος λαός.

Πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%.

«Ως πρωτογενές αποτέλεσμα», (πλεόνασμα ή  έλλειμμα) μιας οικονομίας, ορίζεται το αποτέλεσμα που προκύπτει εάν αφαιρέσουμε τις κρατικές δαπάνες από τα κρατικά έσοδα, στη διάρκεια ενός έτους, χωρίς να υπολογίσουμε δάνεια και τόκους εξυπηρέτησης περασμένων δανείων. Αν τα έσοδα του κράτους είναι μεγαλύτερα των δαπανών έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, εάν είναι μικρότερα έχουμε πρωτογενές έλλειμμα.

Το πλεόνασμα επιτυγχάνεται είτε με μείωση των δαπανών (περικοπές μισθών, συντάξεων, κονδυλίων για την υγεία, για την παιδεία κ.λπ.), είτε αυξάνοντας την άμεση και την έμμεση φορολογία, είτε ακολουθώντας και τις δύο αυτές πρακτικές.

Όλο αυτό σας θυμίζει τίποτε από αυτά που περνάτε στο πετσί σας;

Με δεδομένο λοιπόν ότι η κοινωνία απαρτίζεται από ομάδες με αντίθετα και συγκρουόμενα συμφέροντα και με δεδομένο ότι το κράτος με τους θεσμούς και τη νομοθεσία ρυθμίζει αυτές τις σχέσεις, με στόχο (υποτίθεται) την ισορροπία και την κοινωνική ειρήνη, μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς ότι το σημαντικό δεν είναι να ορίσεις ένα αριθμό ως λογιστικό στόχο αλλά να απαντήσεις στο ερώτημα:

«Ποιος θα πληρώσει;»

Προσπαθώ να εξακριβώσω εάν είναι ακριβής η πληροφορία που είχα πως μόλις ο Τσίπρας ανακοίνωσε το 3,5 % ως στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος, ο Μαρινάκης, ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης, ο Βαρδινογιάννης, παρήγγειλαν φορτηγά ολόκληρα με πάνες ακράτειας και με χαρτομάντηλα για να σκουπίσουν τα δάκρυά τους.

Είναι μία εκδοχή!

Η άλλη εκδοχή είναι ότι θα μας πιούνε το αίμα με το μπουρί της σόμπας και εμείς προς χάριν της βιωσιμότητας του χρέους θα ζούμε μία αβίωτη ζωή, (που παρεμπιπτόντως το προσδόκιμό της συνεχώς μειώνεται).

Ως αντεπιχείρημα δε, θα ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, (βλέπε ιδιωτικοποιήσεις).

Δεν θα αφήσουν τίποτα απούλητο (και βέβαια πάντα θα υπάρχει η απορία, πως αφού όλα αυτά που τα ξεπουλάνε όσο-όσο επειδή είναι ζημιογόνα και η κοινωνία δεν μπορεί να τα πάρει στον έλεγχό της και να τα εκμεταλλευτεί προς όφελός της, οι υποψήφιοι αγοραστές γιατί λυσσάνε να τα αγοράσουν;)

Διαλέξετε λοιπόν όποια εκδοχή ταιριάζει με όσα ζήσατε μέχρι τώρα και δεν προσβάλλει την κοινή λογική.

Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από ένα πολύ επίκαιρο βιβλιαράκι που γράφτηκε μόλις το 92 μ.Χ. από τον Πλούταρχο.

Ανήκε στη «Ηθικά» του Πλουτάρχου, γράφτηκε στην ώριμη περίοδό του και ο τίτλος του είναι: «Οι συμφορές του δανεισμού» (Περί τοῦ μή δεῖν δανείζεσθε) αναφέρει  για τους δανειστές:

Ἔστι τόκος πρό τόκοιο
τόκος γε μέν ἔστι καί ἄλλος.
(Υπάρχει τόκος πριν τον τόκο
και υπάρχει και άλλος τόκος).

Έτσι περιγελώνται και οι φιλόσοφοι που λένε ότι τίποτε δεν γεννιέται από το τίποτε, γιατί  στην περίπτωση των δανειστών από κάτι που ούτε υπάρχει, ούτε υπήρξε γεννιέται τόκος.

Επιπλέον, η δουλειά του φοροσυλλέκτη θεωρείται επαίσχυντη, αν και νόμιμη, ενώ ο δανεισμός είναι παράνομος φόρος ή και εξαπάτηση διότι όποιος παίρνει λιγότερα από τα συμφωνηθέντα εξαπατάται και οι δανειστές εξαιτίας της πλεονεξίας και της απληστίας τους, ψεύδονται με δόλο.

Για τον δανειζόμενο αναφέρει την παροιμία:
«οὔ δύναμαι τήν αἴγα φέρειν,
ἐπί μοι θέτε τόν βοῦν»

(Δηλαδή, δεν μπορώ να κουβαλήσω την κατσίκα, φορτώσατε  στους ώμους μου το βόδι.)

Προτρέπει δε, τον δανειζόμενο να πάρει έναν γάιδαρο, όποιον να ‘ναι, ή ένα απλό άλογο και να φύγει να γλιτώσει από τον εχθρό και τύραννό του, τον δανειστή, που δεν ζητάει γη και ύδωρ όπως ο Μήδος, αλλά θίγει την ελευθερία σου και βάζει πωλητήριο στην αξιοπρέπειά σου και αν δεν του δίνεις σε ενοχλεί, αν έχεις δεν παίρνει, αν πουλήσεις ρίχνει την τιμή, αν δεν πουλήσεις σε αναγκάζει, αν τον πας στο Δικαστήριο προσπαθεί να επηρεάσει την έκβαση της Δίκης, αν του ορκίζεσαι σε προστάζει, αν πας στην πόρτα του την κρατάει κλειστή και αν μείνεις στο σπίτι σου στήνεται στο κατώφλι και σου βροντά αδιάκοπα την πόρτα.