Σπουδάζουμε ασφαλείς
«Μέχρι ο ενήλικας να αντιμετωπίσει συνειδητά τα λάθη του και να τα διορθώσει, η εκπαίδευση θα παραμένει γι’ αυτόν ένα δάσος άλυτων προβλημάτων. Και τα παιδιά του, όταν με τη σειρά τους γίνουν ενήλικες, θα γίνουν θύματα του ίδιου λάθους, το οποίο μεταδίδεται από γενιά σε γενιά», Μαρία Μοντεσσόρι.
Δεν υπήρξε υπουργός Παιδείας και κατά συνέπεια Κυβέρνηση, που με κάποιον δραστικό ή ηπιότερο τρόπο δεν φιλοδόξησε να μετατραπεί σε μεγάλο μεταρρυθμιστή της Ανώτατης Εκπαίδευσης της Χώρας, χωρίς όμως κανένας τους να το πετύχει.
Με οδηγό λοιπόν την ίδια φιλοδοξία επιχειρεί από αύριο στη Βουλή και η Κεραμέως, όμως και πάλι τίποτα δεν πείθει ότι κάτι τέτοιο μπορεί και να συμβεί. Ό,τι επιχειρείτε είναι ξανά ένας «πολιτικός τσαμπουκάς» της πλειοψηφίας της χώρας, που έρχεται να χαϊδέψει άκρως συντηρητικές συνειδήσεις, μόνο και μόνο για να διευρύνει την κομματική επιρροή της κεντροδεξιάς του Μητσοτάκη στους ψηφοφόρους της άκρας δεξιάς που έχουνε μείνει ορφανοί.
Μην φανταστείτε όμως ότι επιχειρούν κάτι που απαιτεί και κάποια μεγάλη υπέρβαση από όλους όσους θα στηρίξουν αυτό το νομοσχέδιο κοινοβουλευτικά. Κάθε άλλο. Η συνείδηση τους είναι σίγουρη πως με την αστυνομοκρατία, την καταστολή, τις κάμερες και την παρακολούθηση, δημιουργούνται οι ιδανικές συνθήκες για να εγκαταλείψουν τα πανεπιστήμια των «αρίστων», οι από πεποίθηση «παρίες» και οι αγράμματοι, οι οποίοι το μόνο «όνειρο» που έχουν για τη ζωή τους είναι «το δικαίωμα στο μπάχαλο».
Κακά τα ψέματα… Όλες οι μεταρρυθμίσεις που θεσμοθετήθηκαν στην παιδεία, επιβλήθηκαν με γνώμονα τις πολιτικές ιδεοληψίες της κάθε κυβέρνησης και με βασική μεταρρυθμιστική κατεύθυνση την κομπογιαννίτικη μορφή θεραπείας που καθορίζεται από το δόγμα «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι». Η συγκεκριμένη τακτική, όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, προσφέρει θέαμα, ζυμώσεις και αντιπαραθέσεις, με τις οποίες, το πολιτικό και θεσμικά πλειοψηφικό ιδεολόγημα στη χώρα, θεωρούσε πάντα και θεωρεί ότι θα ρίξει το αντίπαλο πολιτικό δέος στο κανναβάτσο του εγχώριου πολιτικού ρινγκ.
Κανείς από όλους αυτούς δεν τόλμησαν να εξαντλήσουν τη μεταρρυθμιστική τους φιλοδοξία στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό σχολείο που αποτελεί τη βάση του εκπαιδευτικού συστήματος μιας χώρας και που κατά την εκτίμηση μου (και όχι μόνο βέβαια) αποτελεί το σημαντικότερο κοινωνικό και πολιτικό μηχανισμό μιας χώρας. Μέσα από αυτό τον μηχανισμό θα διαμορφωθούν συνειδήσεις, πρότυπα, συμπεριφορές, συναισθήματα, στάσεις που θα συμβάλλουν καθοριστικά στην κοινωνική και πολιτική ισορροπία ή θα την διαταράξουν.
Μόνο τρόμο προκαλεί το γεγονός, ότι πριν καλά – καλά τα παιδιά στον παιδικό σταθμό μάθουν τη μητρική τους γλώσσα ξεκινούν ταυτόχρονα και την αγγλική. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι με τόσο καταιγισμό γνώσης από τα τρία τους χρόνια, στο γυμνάσιο και στο λύκειο θα φτάσουν τόσο κουρασμένα και αδιάφορα, που το κινητό και τα παιχνίδια του θα είναι η μοναδική παρηγοριά τους.
Αν σήμερα τα παιδιά φτάνουν στο σημείο να μπαίνουν στα πανεπιστήμια με βαθμούς της τάξης του «δύο» και του «τρία», δεν φταίνε ούτε τα παιδιά, ούτε οι «κόφτες» που θα πετούν το «σκουπίδι της εκπαίδευσης» έξω από το «ιερατείο της γνώσης». Θα φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα από τον παιδικό σταθμό μέχρι και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Θα φταίνε τα βιβλία, θα φταίνε οι επιτροπές που ορίζουν κάθε χρονιά την ύλη και παίρνουν αποφάσεις για τον τρόπο διδασκαλίας.
Κάπου διάβαζα, ότι οι μαθητές της πρώτης δημοτικού θα πρέπει ως το τέλος της χρονιάς να έχουν μάθει όλους τους φυσικούς αριθμούς ως το 100 και όλες τις πράξεις τις αριθμητικής. Αν δεν τους μάθουν είναι πολύ πιθανόν ότι όλα τα επόμενα χρόνια θα ακούν μαθηματικά και θα σφυρίζουν αδιάφορα.
Είναι τόσο σίγουρο αυτό, όσο σίγουρο είναι το γεγονός ότι στο τέλος αυτής της εβδομάδας θα έχουμε έναν νέο νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που θα δίνει περισσότερο χώρο στην αστυνόμευση και στην καταστολή, χωρίς να λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος, από όσα προαναφέραμε
Το ζήτημα όμως δεν έχει να κάνει μόνο με την παιδεία. Έχει να κάνει με την οικοδόμηση ενός νέου δημόσιου χώρου, όπου το «ανοικτό πανεπιστήμιο» θα δώσει τη θέση του στο «φρουρούμενο» και το αγαθό της «ασφάλειας» θα εδραιωθεί ακόμα πιο πολύ ως σημαντικότερο από αυτά της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και της «υγείας»
Λευτέρης Τηλιγάδας
«Agrinio 365» Media Group | AgrinioTimes.gr, Antenna-Star.gr