Μιχάλης Δασκαλάκης στο AgrinioTimes.gr: «Ένιωσα δέος βλέποντας από κοντά Σπανούλη και Διαμαντίδη»

Ο 19χρονος Μιχάλης Δασκαλάκης, παίζει ως γκαρντ με ύψος 1,92 έχοντας ένα καλογυμνασμένο κορμί με το οποίο μπορεί να στηρίξει το παιχνίδι του πάνω σε αυτό, δίχως να φοβηθεί κανέναν αντίπαλο.

Γνήσιος Κρητικός αλλά και παιδί με ευαισθησίες που αποδεικνύουν πως έχουμε να κάνουμε πρώτα και πάνω απ’όλα με έναν άνθρωπο -κάτι που σπανίζεις στις μέρες μας- που αγαπά τον αθλητισμό αλλά και τη δουλειά του.

Έχει ξεκινήσει την ενασχόλησή του με το μπάσκετ από τον Διαγόρα Ρόδου ενώ τα τελευταία δυο χρόνια ήταν στον Κολοσσό Ρόδου, αλλά ένα τηλεφώνημα που δέχθηκε από τον προπονητή του Κύδωνα Χανίων τον κ. Καρκανάκη ήταν αρκετό για να προχωρήσει η συγκεκριμένη συνεργασία.

Μάλιστα, αυτή τη περίοδο σπουδάζει στην σχολή των Εμποροπλοιάρχων ως δόκιμος αξιωματικός.

-Για την ομάδα του Κύδωνα Χανίων: «Το ξεκίνημα με την ομάδα του Κύδωνα δεν ήταν καθόλου εύκολο αφού η ομάδα είχε κοπεί στα δυο. Από τη μία οι παίχτες και από την άλλη η διοίκηση. Χαρακτηριστικό, είναι πως το κομμάτι της προετοιμασίας έγινε μόλις δυο εβδομάδες πριν το πρώτο τζάμπολ. Ακόμη, δεν γνωρίζονταν ούτε οι ίδιοι οι παίχτες μεταξύ τους, όμως η αγάπη των φοιτητών για αυτό που έκαναν δημιούργησε μία όμορφη παρέα που πέρναγε καλά τόσο εντός, όσο και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Σε αυτό βέβαια βοήθησε και ο προπονητής που για τα παιδιά υπήρξε και παραμένει ως δεύτερος πατέρας τους. Από την απαξίωση όλων προς τα πρόσωπά μας κάναμε έναν εκπληκτικό πρώτο γύρο κερδίζοντας όλα τα ματς -εκτός από ένα όντας πλέον πρώτοι στη βαθμολογία. Να τονίσω ότι το ματς που χάσαμε ήταν εκτός έδρας με οχτώ πόντους και λείπαμε τέσσερα άτομα. Δεν είμαστε ομάδα που ψάχνει για δικαιολογίες, απλά θέλω να δείξω έμμεσα πως ίσως ούτε αυτό το ματς να είχε χαθεί αν ήμασταν όλοι υγιείς».

-Για την εμπειρία του με τον Κολοσσό Ρόδου στην Basket League: «Όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα, νιώθω ευλογημένος που κατάφερα να είμαι δίπλα σε τέτοιες προσωπικότητες και να προπονούμαι επί 2 χρόνια μαζί τους. Είχα συμπαίκτες τον Χριστόφορο Στεφανίδη, τον Άγγελο Τσάμη τον Μάϊκ Τζέιμς, τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη, τον Βασίλη Τολιόπουλο, τον Γιάννη Γεωργαλλή, τον Σωτήρη Μανωλόπουλο, τον Ντομινίκ Γουότερς. Δεν είναι λίγο πράγμα να είσαι 16-17 χρονών και να είσαι στα ίδια αποδυτήρια με παίκτες τέτοιας ποιότητας και εμπειρίας. Προφανώς και το κόουτσινκ σταφ συμπεριλαμβάνεται μέσα σε όλα αυτά. Μην ξεχνάμε πως ο προπονητής Λυκογιάννης στα play-offs ήταν βοηθός στον Παναθηναϊκό. Κάθε μέρα ήταν ένα μάθημα ζωής και οι αγώνες απλά απόλαυση και ήμουν τυχερός που τους παρακολουθούσα από τον πάγκο της ομάδας και που αρκετές φορές -ειδικά την πρώτη μου χρονιά βρέθηκα στην αποστολή. Είχα την τύχη να δω μπροστά μου στο γήπεδο τον Βασίλη Σπανούλη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη στην τελευταία του σεζόν. Δεν μπορώ να μιλήσω για το δέος που ένιωσα όταν του είδα στο παρκέ να παίζουν κι εγώ να τους παρακολουθώ από τόσο κοντά. Ειδικά, ο Σπανούλης, πίστευα πως είναι απίστευτα τα όσα έκανε όταν τον έβλεπα από την τηλεόραση, αλλά από κοντά ήταν δέκα φορές πιο απίστευτα. Δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω, ήταν λες και είχε κόλλα στα χέρια του. Θυμάμαι, ένα σλάλομ από τη μία μεριά του γηπέδου ως την άλλη μέσα από τέσσερις παίχτες με τρομερή ταχύτητα και τελειώνοντας τη φάση. Δεν το είχα ξαναδεί αυτό. Όμως, μου έκανε εντύπωση όταν σε μία διεκδικήσιμη φάση βούτηξε πρώτος, δείχνοντας το πάθος που κρύβει μέσα τους. Ένας παίχτης που έχει αποδείξει σε όλη την Ευρώπη την αξία του, έχοντας κατακτήσει ότι υπάρχει σε κούπα. Έδειξε γιατί βρίσκεται εκεί, αρνείται να χάσει ακόμα και την μισή πιθανότητα διεκδίκησης της μπάλας, αν πιστεύει πως μπορεί να πάρει τη μπάλα έστω και 1% θα το κάνει επί τόπου. Οι μεγάλοι παίχτες είναι εκείνοι που πρώτοι πρέπει να πέσουν στην φωτιά και να δώσουν το έναυσμα στους υπόλοιπους και το παράδειγμα και ο Σπανούλης το απέδειξε αυτό σε ένα ματς της κανονικής περιόδου της Basket League, ούτε καν στα play-offs ή στην Euroleague Basketball».

-Για την υποστήριξη που είχες από την οικογένειά σου: «Δεν μπορώ παρά να νιώθω τυχερός. Από τη πρώτη στιγμή που έπρεπε να συνδυάσω πολλά πράγματα τα μέλη της οικογενείας μου με στήριξαν και μάλιστα με το παραπάνω. Δεν σας κρύβω πως ο αδερφός μου ήταν για μένα ο άνθρωπος που μου έδωσε το ερέθισμα, ώστε να ασχοληθώ με το μπάσκετ καθώς και ο ίδιος για χρόνια έπαιζε βοηθώντας την Κύμη την οποία και βοήθησε να ανέβει από τοπικό στην Γ’ Εθνική και από εκεί στην Β’ Εθνική. Ύστερα, λόγω μετακόμισης έπαιξε στην Λαμία, όμως τα τελευταία χρόνια εξαιτίας κάποιου ατυχήματος με την μοτοσικλέτα δεν είναι ακόμα έτοιμος. Σιγά-σιγά μέσα από τις φυσικοθεραπείες θα επανέλθει και θα τα καταφέρει, γιατί ο Θεός φέρνει τα δύσκολα μόνο στους πιο δυνατούς στρατιώτες».

-Για την υποστήριξη που είχες από τους ανθρώπους του αθλητισμού: «Με βοήθησαν αρκετά άτομα αλλά εκείνοι στους οποίους θα σταθώ περισσότερο είναι στον πρώτο μου προπονητή, τον αείμνηστο Σάκη Καλαμπόκα, έπειτα στους προπονητές: Βασίλη Καλαποδάκη , Παναγιώτη Παναγιωταράκο, Στάθη Νερατζάκη, Στέλιο Κωνσταντινίδη, Βενέτη Θωμίδη, Γιάννη Μωραϊτη και τον Στέλιο Καρκανάκη. Παράλληλα, θα τονίσω και τον προπονητή-γυμναστή μα πάνω απ’όλα κύριο τον Μάριο Γρεμενά που με βοήθησε πραγματικά στον τομέα του αθλητισμού αλλά και της ζωής μου γενικότερα. Τον θεωρώ δεύτερο πατέρα μου, χωρίς υπερβολές. Έναν από τους αθλητές-προσωπικότητες που θαύμαζα όταν πήγαινα μικρός να δω τον Κολοσσό από την εξέδρα τον Άγγελο Τσάμη, ο οποίος ως αρχηγός στην πρώτη μου χρονιά με βοήθησε σημαντικά στην ένταξή μου στην ομάδα αλλά γενικά έχουμε μία πολύ ιδιαίτερη σχέση καθώς είναι ένας φοβερός άνθρωπος και νιώθω τυχερός, είναι τιμή που τον γνώρισα και υπήρξα συμπαίχτης του. Τον Γιάννη Γεωργαλλή και τον Σωτήρη Μανωλόπουλο που έκανα και μία μεταβατική μαζί τους και με βοήθησαν και εκείνοι (ως αρχηγός ο Γιάννης τη δεύτερη μου σεζόν) να νιώθω άνετα μέσα στην ομάδα. Από εκεί και έπειτα τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη, τον Σωτήρη Μπίλλη, τον Αλέξανδρο Αγγελάκο και τον Βασίλη Τολιόπουλο που με αυτά τα παιδιά ήμασταν και πιο κοντά ηλιακά και κάναμε κάποια παρέα και κρατάμε ακόμη επαφές, έχοντας μάλιστα και πολύ καλές σχέσεις. Φυσικά, το προπονητικό τιμ που έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ στην πρώτη ομάδα και τον μάνατζερ της ομάδας κ. Γκοτζογιάννη. Εύχομαι, σε όλους υγεία και να πετύχουν τους στόχους τους επαγγελματικούς και μη. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται ευχαριστώ και κάποια άτομα που μου έβαλαν εμπόδια στην αθλητική μου ζωή ή με αμφισβήτησαν γιατί αυτά με έκαναν ακόμα πιο δυνατό και με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, αλλά σε εκείνους δεν θα ευχηθώ κάτι. Καλή καρδιά».

-Με τόσες υποχρεώσεις υπάρχει ελεύθερος χρόνος; «Σχετικά με τον ελεύθερο χρόνο μου ποτέ δεν μπορώ να σου πω πως είχα και την καλύτερη σχέση. Σχολεία, φροντιστήρια, προπονήσεις, βάρη και δεν συμμαζεύεται. Τον ελάχιστο που είχα τον χρησιμοποιούσα πιο πολύ μιλώντας με την κοπέλα μου και αφιερώνοντας χρόνο μαζί της αλλά και με τους φίλους μου. Βλέπεις κάποια άτομα στη ζωή μας, αποτελούν ένα όμορφο διάλειμμα αλλά και στήριγμα. Μ’ αρέσει πολύ να ακούω μουσική, να βλέπω ταινίες. Ως εσωστρεφής άτομο που είμαι μου αρέσει επίσης να διαβάζω άρθρα σχετικά με την ψυχολογία των ανθρώπων».

Επιμέλεια: Παρασκευάς Μάζης