Εχθρός μας.. ο Διχασμός, του Κωνσταντίνου Τζίκα
Τις τελευταίες έξι ημέρες η Πατρίδα μας διέρχεται τις πιο κρίσιμες στιγμές της ως Έθνος από την Μεταπολιτευτική της διαδρομή και εντεύθεν. Οι τράπεζες για πρώτη φορά κλειστές. Ουρές ανθρώπων έξω από τα ΑΤΜ των τραπεζών με καθημερινό όριο ανάληψης τα 60 ευρώ για όσους διαθέτουν χρήματα στον τραπεζικό τους λογαριασμό και από την άλλη συνταξιούχοι να αναρωτιούνται πως θα εισπράξουν την σύνταξή τους αφού η πλειοψηφία τους δεν διαθέτει χρεωστική κάρτα. Πρωτόγνωρες και ιδιαίτερα ανησυχητικές καταστάσεις για το χρηματοπιστωτικό μέλλον της Πατρίδας μας. Πως φτάσαμε όμως ως εδώ; Τι θα συμβεί στην χώρα μας μετά την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου 2015; Aς τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Τι συνέβη την Παρασκευή 26 Ιουνίου;
Eνώ συνεχίζονταν οι περίφημες διαπραγματεύσεις του Πρωθυπουργού της χώρας μας Αλέξη Τσίπρα με τους δανειστές εταίρους μας και βρισκόμασταν λίγο πριν από την επίτευξη μιας συμφωνίας, όπως άφηναν δημοσιεύματα να εννοηθεί, για την λήψη μιας νέας δανειακής σύμβασης με όχι και τόσο καλούς όρους αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή υπό διαπραγμάτευση, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος αποχωρεί με τους στενούς του συνεργάτες από τις διαπραγματεύσεις, έρχεται στην Ελλάδα και από την Αθήνα προκηρύσσει το βράδυ της 26ης Ιουνίου την διεξαγωγή δημοψηφίσματος το οποίο θα λάβει χώρα στις 5 Ιουλίου 2015 με το ερώτημα σε γενικές γραμμές αν συμφωνεί ή όχι ο Ελληνικός Λαός με τις προτάσεις των τριών θεσμών (Τρόικα).
Την ίδια ακριβώς στιγμή ξεκινούν αρχικά από μερίδα συμπολιτών μας σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, twitter κλπ) έντονες συζητήσεις αναφορικά με το τι θα ψηφίσει ο καθένας και στην συνέχεια η μερίδα αυτή εξαπλώνεται σε ολόκληρο το διαδίκτυο. Την επομένη οι υποστηρικτές του Όχι ή του Ναι, με ανάλογες διαδηλώσεις, συλλαλητήρια κλπ, διαλαλούν στον Λαό να προσέλθει στο δημοψήφισμα και τον προτρέπoυν να ψηφίσει σύμφωνα με τις απόψεις τους.
Ταυτόχρονα στήνονται πηγαδάκια συζητήσεων στα καφενεία, στους κάθε λογής χώρους εργασίας αλλά και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας με έντονη διαφωνία ανάμεσα στο ΟΧΙ και το ΝΑΙ του ερωτήματος που έχει τεθεί στο δημοψήφισμα και από την άλλη πλευρά οι βουλευτές μας αρχίζουν να αντιπαρατίθενται το ίδιο έντονα αρχικά από τα έδρανα της Βουλής με τους συναδέλφους τους και έπειτα στα παράθυρα των τηλεοπτικών εκπομπών με μνημονιακές και αντιμνημονιακές ρητορικές και με τις εικόνες που εκτυλίσσονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια τηλεθεατών να μην έχουν κανένα προηγούμενο.
Ο Λαός παρατηρώντας αμήχανος όλα αυτά και χωρίς να έχει ενημερωθεί ακόμη κατάλληλα για το επερχόμενο δημοψήφισμα, αρχίζει πλέον να προβληματίζεται σφόδρα για το τι θα επιλέξει μπροστά σ’αυτό το βασανιστικό δίλημμα που του έχει τεθεί και την ίδια στιγμή ξετυλίγεται μπροστά του ένα απροκάλυπτο σκηνικό παραλογισμού αναφορικά με την άποψη του κάθε συμπολίτη μας για το τι σημαίνει ΟΧΙ και τι σημαίνει ΝΑΙ, λαμβάνοντας ταυτόχρονα η κάθε επιλογή μια φανατική μορφή εξωραϊσμού με συνέπεια να οδηγείται σχεδόν ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός σε έναν διχασμό, έναν διχασμό που βρίσκεται προ των πυλών, έναν διχασμό ο οποίος απειλεί πλέον ξεκάθαρα ένα ολόκληρο Έθνος. Και είναι γνωστό πλέον αν ανατρέξει κανείς στις σελίδες τις μακρόχρονης ιστορίας μας ότι η Ελλάδα πλήρωσε πολλές φορές τα αποτελέσματα μιας εθνικής διχόνοιας.
Μικρασιατική Καταστροφή, έτος 1922.
Δεν μπορεί κανείς να λησμονήσει την Μικρασιατική καταστροφή το έτος 1922 η οποία προήλθε από τον διχασμό των Ελλήνων, έναν διχασμό που δεν προέκυψε ξαφνικά, αλλά υπόβοσκε χρόνια πριν, πιθανώς λόγω των λαθών των τότε διακυβερνήσεων αλλά και των αντικρουόμενων πολιτικών συμφερόντων σύμφωνα με τις απόψεις ιστορικών και ερευνητών. Τότε η Ελλάδα είχε χωριστεί σε Βενιζελικούς και σε Αντιβενιζελικούς, όπου η διακυβέρνηση της Ελλάδος εναλλασσόταν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Οι διαφορετικές τους απόψεις (Βενιζέλου και Κωνσταντίνου) αναφορικά με το ποιους συμμάχους θα έχουν στο πλευρό τους αλλά και με το ποια στρατηγική θα πορευθούν στον πόλεμο που ξεκινούσε αντηχούσαν διχαστικά στα αυτιά των Ελλήνων με συνέπεια ο διχασμός αυτός να φτάσει στο απόγειό του και να χωρίσει την Πατρίδα μας σε δύο στρατόπεδα. Δεν θα υπεισέλθω σε άλλα παραδείγματα εθνικού διχασμού διότι θεωρώ ότι μια επιδερμική αναφορά τους ίσως οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα για την κατάσταση που βιώνουμε αυτή τη στιγμή. Από την Αρχαία όμως Ελλάδα μέχρι και την Νεώτερη ο μεγαλύτερος εχθρός του Ελληνικού έθνους ήταν ο διχασμός του.
Δεν θέλω να μπερδέψω περισσότερο τους αναγνώστες και ψηφοφόρους από αυτά τα οποία ήδη γνωρίζουν για το «ΟΧΙ» ή το «ΝΑΙ» στο επερχόμενο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, διότι δεν μου ανήκει ως ρόλος. Εξάλλου συνεχίζω να είμαι προσωπικά τόσο μπερδεμένος όσο και η πλειοψηφία, φρονώ, των υπολοίπων συμπατριωτών μου σχετικά με την διατύπωση των ερωτημάτων του περιβόητου δημοψηφίσματος αλλά και για το τι προμηνύει εν τοις πράγμασι η επικράτηση του ενός ή του άλλου για το μέλλον της Πατρίδας μας.
Ο Λαός καλείται να ψηφίσει για μια πρόταση της οποίας η ισχύ έληξε στις 30 Ιουνίου 2015. Πάρα ταύτα ο ίδιος ο Λαός συνεχίζει να διαπληκτίζεται πέρα από κάθε όριο με τους συμπολίτες του για την επικράτηση του ΟΧΙ ή του ΝΑΙ σ’αυτή την πρόταση.
Εάν τελικά πραγματοποιηθεί αυτό το δημοψήφισμα, διότι οι εξελίξεις πλέον τρέχουν καθημερινά με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο την θέση της πατρίδας μας από μέρα σε μέρα, ενδέχεται να τεθούμε αντιμέτωποι με ένα πρωτόγνωρα βασανιστικό δίλημμα το οποίο μπορεί να εκθέσει την Ελλάδα σε απρόβλεπτους κινδύνους και να διχάσει ενδεχομένως τον Λαό. Αυτό θα είναι η καταστροφή μας.
Σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για το Έθνος μας θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι, όσο δύσκολο και αν ακούγεται αυτό, και προσηλωμένοι στον ίδιο σκοπό. Πόσο επίκαιρα τα λόγια του θυμόσοφου Λαού μας: “η ομόνοια σπίτι χτίζει και η διχόνοια το γκρεμίζει”. Σκεφτείτε πόσο ολέθρια θα είναι τα αποτελέσματα για μια οικογένεια που αντιμετωπίζει μια κρίση διχόνοιας και τα παιδιά της έχουν χωριστεί στα δύο..
Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Μ. ΤΖΙΚΑ*
*ο κ. Τζίκας είναι δικηγόρος & πιστοποιημένος διαμεσολαβητής από το Υπουργείο Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων δικαιωμάτων