Νίκος Σ. Κωστακόπουλος – Δικαιώμα του ορεινού Απόκουρου, στην πρόσβαση

ΟΡΕΙΝΟ ΑΠΟΚΟΥΡΟ – ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ, ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ

Ορμώμενος από το εμπεριστατωμένο άρθρου του Γιώργου Χ. Κωνσταντινίδη με τίτλο «Ο Δήμος Θέρμου δικαιούται σύγχρονη οδική σύνδεση – Τα ορεινά χωριά του δικαιούνται δρόμους», το οποίο δημοσιεύτηκε πρόσφατα στον τοπικό τύπο, δεν θα μπορούσα παρά να ανταποκριθώ στην πρόκληση να προβώ σε σχετικό σχολιασμό στα αναφερόμενα και ιδιαίτερα σ’ αυτά που αναφέρονται στο τελευταίο τμήμα του άρθρου για την αδιάλειπτη οικονομική συμβολή της εν λόγω περιοχής στον εκσυγχρονισμό του οδικού δικτύου της χώρας, χωρίς ωστόσο η ίδια να έχει απολαύσει το αγαθό που δικαιούται, την πρόσβαση μέσω ενός στοιχειωδώς σύγχρονου – ασφαλτοστρωμένου οδικού δικτύου.
Για πολλοστή φορά προβάλλεται, μεταξύ άλλων – μέσα από το εν λόγω άρθρο και με την ακλόνητη σχετική επιχειρηματολογία που περιλαμβάνεται σ’ αυτό – η αγωνιώδης έκκληση του ορεινού Απόκουρου, της κατ’ εξοχήν ορεινής περιοχής του Δήμου Θέρμου στην ορεινή Τριχωνίδα, για ασφαλτόστρωση του επαρχιακού οδικού της δικτύου, του μακράν χειρότερου από κάθε άλλη περιοχή τουλάχιστο στο σύνολο της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και ίσως και ολόκληρης της Ελλάδας.
Απόλυτα πετυχημένη η κατάληξη του άρθρου με τη δημοσίευση δύο ντοκουμέντων από το οικογενειακό του αρχείο, από τα οποία το ένα αναφέρεται στο 1890 και το άλλο στο 1928, όπου διακρίνεται ενδεικτικά η διαχρονική οικονομική συμβολή και της εν λόγω περιοχής, μέσω της φορολογίας, στον εκσυγχρονισμό των οδικών δικτύων της χώρας – αναφερόμενη, μάλιστα, σε χρονικό διάστημα πολλών δεκαετιών που επιμερίζονται σε τρεις διαφορετικούς αιώνες (19ος, 20ος, 21ος αι.) – χωρίς ωστόσο να της έχει αποδοθεί ακόμη αυτό το οποίο δικαιούται και στην υλοποίηση του οποίου και η ίδια συνέβαλλε διαρκώς κατά το παρελθόν και συνεχίζει ακόμη και σήμερα.
Δεν της έχει αποδοθεί η δυνατότητα πρόσβασης, κάτι που εντάσσεται στα συνταγματικά κατοχυρωμένα και αναφαίρετα δικαιώματα όλων των πολιτών, αφού αναφέρεται στην παροχή από την πολιτεία ίσων ευκαιριών ανάπτυξης όλων των περιοχών της χώρας.
Απόκουρο και Πολιτεία. Δύο αντιτιθέμενα μέρη στη συγκεκριμένη περίπτωση, δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πρακτικές. Από τη μία το ΟΡΕΙΝΟ ΑΠΟΚΟΥΡΟ, μια περιοχή που καλύπτει με πληρότητα, όπως είναι υποχρεωμένη, το καθήκον της για ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ που είχε και έχει έναντι της πολιτείας να συμβάλλει φορολογικά στον εκσυγχρονισμό της οδοποιίας της χώρας και διεκδικεί από την πολιτεία το αναφαίρετο ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ.
Από την άλλη, η ΠΟΛΙΤΕΙΑ, εκφραζόμενη μέσω όλων των επιπέδων διοίκησής της, η οποία έχει σταθεί ΑΝΑΚΟΛΟΥΘΗ έναντι της εν λόγω περιοχής, αφού, δυστυχώς, ακόμη δεν της έχει αναγνωρίσει το προαναφερόμενο δικαίωμα.
Πρόκειται, ασφαλώς, για ανεξόφλητη επιταγή της πολιτείας προς την εν λόγω περιοχή.
Πότε η πολιτεία θα ανταποκριθεί επιτέλους στην οφειλή της αυτή; Αυτό είναι το αγωνιώδες ερώτημα σύνολης της περιοχής. Ένα ερώτημα για πολλές δεκαετίες αναπάντητο. Για πόσο, άραγε, ακόμα;
“ΤΟ ΑΝΕΞΟΦΛΗΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΟ ΟΡΕΙΝΟ ΑΠΟΚΟΥΡΟ”, είναι ο τίτλος που θα ταίριαζε, μάλλον, στην περίσταση και επιφυλασσόμαστε για συνέχεια στην υπόθεση με πιο εκτενή σχετική αναφορά!