Ανάπηρες πόλεις

Δεν είναι επειδή το λέει ο νόμος, είναι γιατί δεν πρέπει να το αντέχει ο πολιτισμός μας αυτό που συμβαίνει με την προσβασιμότητα των Ατόμων με Αναπηρία όχι μόνο στις Κοινότητες των δύο μεγάλων δύο Δήμων του νομού, μόνο (Δείτε ΕΔΩ), αλλά ακόμα και μέσα στην ίδιες τις πόλεις του Αγρινίου και του Μεσολογγίου.

του Λευτέρη Τηλιγάδα

• Βέβαια σε καμία περίπτωση τα πράγματα δεν είναι στην κατάσταση που ήταν πριν από 10 ή 20 χρόνια, αλλά σε πολλά δημόσια κτίρια και των δύο παραπάνω πόλεων δεν υπάρχουν ράμπες ή τόσο νόμιμες μεν, αλλά καθόλου χρηστικές, αφού οι κλίσεις που διαθέτουν, μόνο με συνοδό μπορούν να χρησιμοποιηθούν από έναν ανάπηρο.

Το ίδιο συμβαίνει και με κάποια πεζοδρόμια όπως αυτό στη γωνία των οδών Παναγοπούλου και Καποδιστρίου, όπως μπορείτε να δείτε και στην παραπάνω φωτογραφία, που εκτός από την μεγάλη κλίση που διακρίνει τη ράμπα που υπάρχει στο ένα πεζοδρόμιο, στο άλλο δεν υπάρχει καν ράμπα. Και φυσικά δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Τέτοιες περιπτώσεις ή παρόμοιες υπάρχουν αρκετές μέσα στην πόλη και η διόρθωση της απαιτεί μια συστηματική και άμεση καταγραφή από τη δημοτική υπηρεσία και ένας γρήγορος σχεδιασμός για την αντιμετώπιση τους.

Να μην αναφερθούμε στην φραγή αυτών των ραμπών από παρκαρισμένα μπροστά τους ιδιωτικά ή και δημόσια καμιά φορά αυτοκίνητα, γιατί εδώ το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο απ’ όσο μπορεί κανείς «να βάλει με το νου του».

Δυστυχώς, και το Αγρίνιο και το Μεσολόγγι σε αυτό το θέμα είναι ακόμα δυο πόλεις ανάπηρες, είτε από κατασκευαστικές αβελτηρίες είτε από απρόσεκτες και ανόητες επιλογές των οδηγών, που κινούνται στο κέντρο τους. Γιατί κάθε πόλη και κάθε κοινωνία που εμποδίζει τους ανάπηρους να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να κινηθούν απρόσκοπτα είναι ανάπηρη πόλη και ανάπηρη κοινωνία. Ας μην ξεχνάμε όλοι ότι η δυνατότητα πρόσβασης όλων των πολιτών σε ζωτικούς χώρους, δομές και υπηρεσίες είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.