Γιατί ρε φίλε;
«Η ντροπή, η αισχύνη και το όνειδος είναι συνώνυμες λέξεις. Συνήθως εκφράζουν αρνητικό συναίσθημα προς πρόσωπα και καταστάσεις.
Αυτό το αρνητικό συναίσθημα με πλημμύρισε στη θέα του παραπάνω θεάματος. Η πληροφορία ότι η τοπική κοινωνία «βράζει» προς τα πρόσωπα των δραστών ή των υπευθύνων είναι ανούσια.
Συγκεκριμένα, με το που αναδημοσίευσα τη παρούσα εικόνα στον λογαριασμό μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έλαβα μηνύματα και αρνητικά σχόλια από συμπολίτες μου όλων των ηλικιών, εν Αθήναις Αιτωλικιώτες καθώς και έναν καλό μου φίλο που ζει σε άλλη πόλη. Όλοι εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους σε αυτό το έκτρωμα.
Το Αιτωλικό των χιλίων προβλημάτων είχε να επιδείξει ένα πραγματικό κόσμημα και αυτό ήταν η Νότια μεριά της πόλης. Με τα ωραία του πεζοδρόμια, τα σαμαράκια του έξω απ’ τα σχολεία, τα παγκάκια, τις δενδροφυτεύσεις, τις γέφυρες, όλα.
Αναρωτηθήκατε ποτέ αν υπάρχει παρόμοιος χώρος στο Μεσολόγγι και στα υπόλοιπα δημοτικά διαμερίσματα του ενιαίου δήμου; Για να σας λύσω την απορία… Όχι δεν υπάρχει.
Ωστόσο οι πονηροί που θεώρησαν σωστό, μαγκιά, πλάκα να πετάξουν ένα τραπέζι 100 κιλών στη θάλασσα, ειλικρινά ήθελα να κάνω μια βόλτα στο μυαλό τους να δω τι έχει μέσα και τι σκέφτονταν. «Α! Κρύο κάνει, χειμώνας είναι, ας πάω με 3-4 άτομα που έχουμε το ίδιο μυαλό να πετάξουμε το παγκάκι στη θάλασσα, θα με ευχαριστήσει και θα διώξω τα προβλήματα του εγκλεισμού που μου προκάλεσε η καραντίνα».
Αστεία πράγματα.
Άλλος θα τα ρίξει σε συγκεκριμένη μερίδα του πληθυσμού, άλλος στους νεαρότερους της πόλης, άλλος στην ελλιπή αστυνόμευση, άλλος με τη δημοτική αρχή.
Παρεμπιπτόντως όσο αφορά τη δημοτική αρχή όταν κατά την ολοκλήρωση του έργου είχα συνομιλήσει με άτομο φίλα προσκείμενο σε αυτή του είχα πει ότι τα τραπέζια αυτά θα τα κλέψουν εν μια νυκτί. Εκείνος βέβαια μου απάντησε ότι δεν είναι ζήτημα της δημοτικής αρχής αλλά του εργολάβου να τα αντικαταστήσει σε πιθανούς βανδαλισμούς.
Όταν ακούω προσωπικά τη λέξη «εργολάβος» το μυαλό μου πάει σε μάγους, δράκους και άλλα μυθικά παράγωγα. Δεν θυμάμαι ειλικρινά κανένα εργολάβο να αναλαμβάνει ευθύνη μετά τη παράδοση του έργου.
Για να επανέλθουμε…
Δεν ψάχνω δράστη. Δεν ψάχνω υπεύθυνο. Τις σκέψεις μου βγάζω πάνω από ένα πληκτρολόγιο μήπως και γλιτώσουμε από παρόμοια σκηνικά στο μέλλον.
Με θλίβει όμως, όπως θα έπρεπε να μας θλίβει όλους».
Θοδωρής Μπρούνος – etoliko.gr