Η «ίαση» στα χρόνια της «αρρώστιας»
Όσο και αν αδυνατούμε ή καλύτερα όσο αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι η υγειονομική κρίση, η οποία ήδη έχει γίνει ανθρωπιστική για έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων και έρχεται να αμβλύνει και να βαθύνει ακόμα περισσότερο τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, τόσο περισσότερο αυτή θα αναδεικνύει και θα οξύνει τα όρια και τις αντοχές του πολιτικού μας συστήματος. Μόνο που σε αυτά τα συνεχή και αλλεπάλληλα μέτωπα που αναπτύσσονται σε όλα τα οικονομικά και κοινωνικά επίπεδα (χρηματοπιστωτικό, προσφυγικό – μεταναστευτικό, περιβαλλοντικό, διατροφικό), τα παραπάνω όρια και οι αντοχές έχουν δοκιμαστεί πολλές φορές.
Το μεγαλύτερο όμως ζητούμενο, στο οποίο μέχρι αυτή την ώρα κανείς, απ’ ότι φαίνεται, δεν μπόρεσε να δώσει μια αξιόπιστη και ελπιδοφόρα απάντηση, είναι η «επιστροφή στην κανονικότητα», η οποία μόνο ως ένα χρήσιμο εργαλείο για την παραγωγή φλύαρης και ανούσιας ελπίδας χρησιμοποιείται. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε ότι η πανδημία είναι απλά και μόνο το σύμπτωμα και όχι το πρόβλημα, τόσο πιο γρήγορα θα δομήσουμε έναν ανατρεπτικό και ελπιδοφόρο λόγο που θα οικοδομήσει το πλαίσιο της δράσης για μια ίαση από τη χρόνια αρρώστια που βιώνουμε. Αν δεν αντιληφθούμε ότι η μάχη είναι διαρκής και δεν αφορά ένα «έκτακτο περιστατικό», θεωρώ, ότι ποτέ δεν θα καταφέρουμε να επιστρέψουμε στην αυταπάτη της κανονικότητας που κατορθώνει συντηρεί ακόμα την ελπίδα της επιβίωσης μας μέσα στον φόβο, την απογοήτευση και τη μοιρολατρία.
Το αδιέξοδο μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, αφού οι συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις εργαλειοποιούν την πανδημία, όχι προς την κατεύθυνση του αναστοχασμού των επιλογών διακυβέρνησης, αλλά ως ευκαιρία για την αποτελεσματικότερη επιβολή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, από τη μια, χωρίς μάλιστα την απειλή της κοινωνικής αντίστασης, από το γεγονός ότι η πειθαρχία στον εγκλεισμό που επιβάλλεται έχει καταργήσει τους παραδοσιακούς τρόπους (διαδηλώσεις, απεργίες, διαμαρτυρίες) της έκφρασής της, κι από την άλλη το ίδιο γεγονός τους καθιστά ανήμπορους να αξιοποιήσουν την υποτιθέμενη και πολυδιαφημισμένη υπεροχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των δυνάμεων της «ελεύθερης αγοράς» για να αντιμετωπίσουν τις συνεχείς κρίσεις.
Η κανονικότητα που μας επιβάλλεται είναι διαφορετική από αυτή του ανθρωπισμού, του κοινωνικού κράτους, της ήπιας ανάπτυξης και της προστασίας τους περιβάλλοντος. Η παντελής έλλειψη όλων των παραπάνω είναι, κατά την εκτίμησή, η ασθένεια που νοσούμε κι όχι αυτή που απειλεί τις ζωές μας.
Λευτέρης Τηλιγάδας
«Agrinio 365» Media Group | AgrinioTimes.gr, Antenna-Star.gr