Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου: Ἡ «δικαίωση» καί ἡ ἀλήθεια

Σέ συνέχεια τῶν προηγουμένων Δελτίων Τύπων (27-6-2018 καί 4-7-2018) πού ἀφοροῦσαν τήν Μονή Μεταμορφώσεως καί ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως σέ νέα προκλητικά δημοσιεύματα, ἡ Ἱερά Μητρόπολη δημοσιεύει τό ὑπόμνημά της πρός τήν Εἰσαγγελέα τοῦ Ἀρείου Πάγου, πρός ἐνημέρωση τῶν ἐνδιαφερομένων.

Τά κύρια ἐπιχειρήματα τοῦ ὑπομνήματος εἶναι ὅτι ἡ ἀπόφαση 110/2018 τοῦ Τριμελοῦς Ἐφετείου Κακουργημάτων Δυτικῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος:

–Συγχέει τόν ταμειακό ἔλεγχο μέ τόν διαχειριστικό ἔλεγχο καί βασίζει τό ἀποδεικτικό της πόρισμα στόν πρῶτο, ἐνῶ τό ἀντικείμενο τῆς δίκης ἀφοροῦσε τόν δεύτερο.

–Ἀποδέχεται ὡς σχεδόν καταλυτικό ἀποδεικτικό στοιχεῖο γιά τήν αἰτιολογία της μιά ἄκυρη καί παράνομη αὐτοσύμβαση, πού καταρτίσθηκε ἀφ’ ἑνός μέν μεταξύ τοῦ νομικοῦ προσώπου τῆς Μονῆς καί ἀφ’ ἑτέρου τοῦ Σωματείου Ἀδελφότης Μεταμορφώσεως (ἀποτελουμένου ἀπό τούς μοναχούς τῆς Μονῆς), καί ἡ ὁποία προφανῶς καταρτίσθηκε γιά τίς ἀνάγκες τῆς δίκης πού ἔγινε, χωρίς μέχρι τότε νά ἔχη ἐμφανισθῆ ποτέ ξανά στήν δικογραφία.

–Στηρίχθηκε σέ μερικό, ἐλλιπῆ καί πάντως φορολογικό ἔλεγχο τοῦ ΣΔΟΕ, ὁ ὁποῖος σέ κάθε περίπτωση ἐπιφυλασσόταν γιά τήν ἀναγκαιότητα τοῦ διαχειριστικοῦ ἐλέγχου ἐκ μέρους τοῦ ἁρμοδίου Ἐπιθεωρητῆ τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν, ὁ ὁποῖος ἔλεγχος γενόμενος, ἔστω καί μερικῶς, δέν ἐλήφθη ὑπ’ ὄψη τοῦ Δικαστηρίου οὔτε καί ἡ ξεκάθαρη κατάθεση τοῦ παρόντος ὡς μάρτυρα στήν δίκη Ἐπιθεωρητῆ τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν.
(Παρενθετικῶς σημειώνεται ὅτι τό μόνο ἀξιόλογο μετρήσιμο στοιχεῖο τοῦ ἐλέγχου τοῦ ΣΔΟΕ τό 2011 ἦταν ὅτι τό Σωματεῖο τῶν μοναχῶν «Ἀδελφότης Μεταμορφώσεως…» εἶχε μόνον ἀπό τίς ἔντυπες συνδρομές τοῦ περιοδικοῦ του καί μόνον γιά ἕνα ἔτος, τό ἔτος 1994, ἔσοδα περί τό μισό δισεκατομμύριο – 500.000.000 δραχμές –δηλαδή, 105.000 ἀποδείξεις μέ ποσά ἀπό 1.000 ἕως 10.000 δρχ. περίπου ἕκαστη).

–Μέ βάση τίς αἰτιολογίες τῆς ἀποφάσεως, κατ’ ἀποτέλεσμα γίνεται ἀποδεκτή ἡ διάσπαση τοῦ ἑνιαίου τῆς διαχειρίσεως ἑνός ΝΠΔΔ, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται.

–Δέν ἀξιολόγησε ἄν τά προκύψαντα ἀπό τόν ἔλεγχο καί τήν ἀκροαματική διαδικασία πραγματικά περιστατικά στοιχειοθετοῦσαν τό ἀδίκημα τῆς ἀπιστίας ἐκ μέρους τῶν κατηγορουμένων. Κατά τήν ἄποψη ἐγκρίτων νομικῶν καί τῆς νομολογίας τοῦ Ἀρείου Πάγου (ἀντί ἄλλων βλ. Ὁλομ. Α.Π. 5/2017) τά ἐν λόγῳ πραγματικά περιστατικά ἀποτελοῦν τόν ὁρισμό τοῦ ἀδικήματος τῆς ἀπιστίας.

Τό πλῆρες κείμενο τοῦ ὑπομνήματος δημοσιεύεται στήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας (ΕΔΩ). 

Παρά ταῦτα, ἡ αἴτηση μετά τοῦ συνοδεύοντος αὐτήν ὑπομνήματος, ἀπορρίφθηκε ὅλως παραδόξως ἀπό τήν Εἰσαγγελία τοῦ Ἀρείου Πάγου.

Πάντως καί οἱ κρίνοντες κρίνονται.

Μετά ταῦτα, ἡ Μονή Μεταμορφώσεως ἐπιχαίρει ὡς «δικαιωμένη», ἀποκρύπτοντας τήν ἐπιχειρηματολογία τῆς «δικαίωσής» της, καί τό ὅτι χρέη ὕψους ἄνω τῶν 3,5 ἑκατομμ. εὐρώ πρός τό Δημόσιο τῆς ἔχουν καταλογισθῆ ἀμετακλήτως καί ἔχουν ἐπιβληθῆ κατασχέσεις τόσο σέ βάρος τῆς περιουσίας τοῦ Νομικοῦ Προσώπου Δημοσίου Δικαίου ὅσο καί σέ βάρος τῶν συνυποχρέων κατά νόμο μοναχῶν.

Καί ὅλα αὐτά, χωρίς μέχρι σήμερα νά ἔχη καταστῆ δυνατόν νά γίνη σέ βάθος διαχειριστικός ἔλεγχος τόσο τοῦ ἰδίου τοῦ Νομικοῦ Προσώπου Δημοσίου Δικαίου τῆς Μονῆς ὅσο καί τῶν δορυφορούντων αὐτήν Σωματείων, παραμένοντας ἔτσι μιά Μονή ὄχι μόνον ἐκτός κανονικότητας καί ἐκκλησιαστικότητας, ἀλλά καί βρίθουσα παρανομιῶν. Οἱ ὑπεύθυνοι γι’ αὐτήν τήν κατάσταση πρέπει ἐπί τέλους νά ἀναλάβουν τίς εὐθύνες τους.

Ἡ Μονή ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τῆς ἀλαζονείας, ὁ ὁποῖος πάντα ὁδηγεῖ στήν καταστροφή, καί ὁ θόρυβος ἀπό τήν πτώση θά εἶναι μεγάλος.

Ὅσον δέ ἀφορᾶ τόν καθηρημένο μοναχό πού παριστάνει τόν ἱερέα παραπλανώντας καί κολάζοντας τούς πιστούς, ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ἀκόμη καί παιδιά σέ μή ἐκκλησιαστικές κατασκηνώσεις μέ ἀκοινώνητους μοναχούς, πού δηλώνει «ἀκτιβιστής» (ἰδιότητα ἀντίθετη καί πολέμια τοῦ μοναχισμοῦ) ἰσχύουν ἀπόλυτα ὅσα ἐγράφησαν στά προηγούμενα Δελτία Τύπου.

Καί αὐτά ἰσχύουν γιά ὅλους τούς μοναχούς, πού ἐπιτρέπουν νά τούς ἐκπροσωπῆ ὁ ψευδόμενος καί καθηρημένος, γιά τά προβλήματα πού βαρύνουν ὅλους.

Ὡς μοναχοί ὄφειλαν νά ἔχουν ὑπ’ ὄψη τους ὅτι «οὐδὲν συγκεκαλυμμένον ἐστὶν ὃ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται, καὶ κρυπτόν ὃ οὐ γνωσθήσεται» (Λουκ. ιβ’, 2). Ὁ χρόνος πού ἐργάζονται ἀκόμη στά σκοτεινά καί μέ ἀναστολές εἶναι λίγος. Ἡ ἀλήθεια θά λάμψη καί θά ἀποδοθῆ στόν καθένα κατά τίς πράξεις του.