Καμία «εντροπή», αλλά κυρίως, καμία ταπείνωση

Τελικά η κουβέντα για τον Αχελώο δεν σταματάει… και η «εκτροπή» είναι χρόνια τώρα που με αυτό το συνεχιζόμενο ψιλοκούβεντο έχει καταντήσει «εντροπή» όλων των κυβερνήσεων που έχουν περάσει από το Μέγαρο Μαξίμου και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιχειρούν να ρίξουν άδεια μήπως και πιάσουν γεμάτα για ένα έργο που θα έπρεπε να μην είχε ξεκινήσει καν.

Δεν έχουν περάσει λίγες μέρες που πνίγηκε η Θεσσαλία και οι πολιτικοί ταγοί της βγήκαν να μιλήσουν για διαχείριση το υδατικού ελλείματος του κάμπου.

Αντί να κοιτάξουν πως θα εξοικονομήσουν το νερό που τους πνίγει το χειμώνα με μικρά φράγματα και σύγχρονα αρδευτικά έργα εμμένουν στην εκτροπή ρίχνοντας στο τραπέζι νέες ιδέες και προτάσεις για να «βαφτίσουν» χέλι, το μοσχάρι μπας και καταφέρουν να ξεγελάσουν το Σ.τ.Ε. και τους επιτρέψει να τραβήξουν το ποτάμι πάνω από το βουνό.

«Ταπείνωση» λένε, ταπείνωση του φράγματος της Συκιάς, αλλά καμιά ταπείνωση όταν μιλάνε για αναθεώρηση του σχεδίου Διαχείρισης Λεκανών Αχελώου. Λες και εμείς θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια ή λες και η περιβαλλοντική ευρωπαϊκή νομοθεσία έχει αλλάξει.

Και θα πεταχτούν 655 εκατομμύρια που δαπανήθηκαν μέχρι σήμερα λένε με γεμάτο στόμα.

Γιατί; Ποιος είπε ότι θα πεταχτούν. Όλοι αυτοί οι υπουργοί, που έψαχναν ή κατασκεύαζαν παραθυράκια για να συνεχίζεται η κατασκευή ενός παράνομου έργου, να κληθούν να πληρώσουν τέτοιο πρόστιμο όσο το κόστος των παράνομων έργων.

Αυτό κύριοι είναι δικαιοσύνη.

Τα άλλα όλα είναι «εντροπή».