«Καρκίνος… ο καλύτερος μου φίλος»: Συγκινεί με το άρθρό του ο Αγρινιώτης Γιάννης Πανουκλιάς
Ο καταξιωμένος Αγρινιώτης καλλιτέχνης, Γιάννης Πανουκλιάς, πριν μερικές ημέρες είχε προχωρήσει σε μία δημοσίευση μέσω της οποίας γνωστοποιούσε τη «μάχη» που δίνει με την επιθετική οξεία λευχαιμία.
Όπως, επισημαίνει: «Η θεραπεία της οξείας λευχαιμίας έχει ως τελικό προορισμό την αλλογενή μεταμόσχευση του μυελού των οστών, δηλαδή, τη μεταμόσχευση μυελού ενός άλλου ανθρώπου».
Ακολουθεί αναλυτικά το άρθρο του:
«Υπάρχει ένα ανέκδοτο με έναν κατακλυσμό και ένα παπά, ο οποίος πίστευε, ότι ο Θεός θα τον σώσει, ότι και να γίνει. Κατά τη διάρκεια του κατακλυσμού πέρασαν από δίπλα του τέσσερις βαρκάρηδες οι οποίοι του πρότειναν να ανέβει στη βάρκα κάτι το οποίο αυτός αρνιόνταν, λέγοντάς τους ότι ο Θεός, τον οποίο δόξαζε και υπηρετούσε, θα τον έσωζε. Όταν πλέον δεν είχε από πού να κρατηθεί, λόγω του ότι το νερό ήταν τόσο πολύ που είχε ανέβει πάνω από την εκκλησία, τότε παρακάλεσε τον Θεό με παράπονο, να τον σώσει, και ο Θεός του απάντησε “εγώ σου έστειλα τέσσερις βαρκάρηδες αλλά εσύ δεν ανέβηκες σε κανέναν”.
Αυτό το ανέκδοτο αν και μας κάνει να γελάμε, φανερώνει, μεταφορικά, το πώς λειτουργούν τα αυτοάνοσα καλοήθη νοσήματα και βέβαια το πώς καταλήγουμε στον καρκίνο. Ο κατακλυσμός είναι οι λανθασμένες πεποιθήσεις μας, αυτές μας οδηγούν στα αυτοάνοσα, η θεραπεία των αυτοάνοσων είναι οι βαρκάρηδες, ο τελικός πνιγμός είναι ο καρκίνος και ο Θεός, όχι με τη θρησκευτική αλλά τη μεταφορική έννοια, είναι η ίαση.
Νοσηλεύομαι στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών στην περιοχή του Ρίου. Πάσχω από επιθετική οξεία λευχαιμία και κάνω συνεχείς βαριές χημειοθεραπείες με απώτερο στόχο τη μεταμόσχευση μυελού των οστών. Ιδιαίτερη διαδικασία.
Μια διαδρομή με αρχή-μέση-τέλος της οποίας σκοπός είναι η ίαση. Η ίαση του σώματος αλλά και του πνεύματος. Στη δική μου περίπτωση η διαδρομή αυτή θα έχει διάρκεια 7 με 9 μήνες εντός Νοσοκομείου. Όπως ο χρόνος μιας εγκυμοσύνης δηλαδή.
Μέσα σ’ αυτή τη διαδρομή κυρίαρχη θέση έχουν οι χημειοθεραπείες. Αυτές ορίζουν την καθημερινότητά σου, την κλινική σου κατάσταση, τους αιματολογικούς σου δείκτες οι οποίοι τείνουν στο 0, το πόσες μεταγγίσεις θα κάνεις, το αν θα χάσεις τα μαλλιά σου αλλά και το αν θα “χάσεις” τα μυαλά σου.
Η επίδραση των χημειοθεραπειών αλλάζει επίσης τις ταχύτητες της σκέψης σου ή ακόμα και τις αντοχές σου στους εξωγενείς παράγοντες. Ο χρόνος γίνεται όλο και πιο αργός, η επικοινωνία με το έξω μειώνεται στα απολύτως απαραίτητα(αυτό αφορά ακόμα και τα βιβλία), και αυτό δε συμβαίνει γιατί πέφτεις σε εξωγενή κατάθλιψη (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο) αλλά γιατί το σώμα δεν έχει τις ίδιες δυνάμεις. Μπορεί να ανταπεξέλθει μόνο στα απολύτως εξωνοσοκομειακά ερεθίσματα.
Αυτό δε σημαίνει ότι το ίδιο συμβαίνει και με τα ενδονοσοκομειακά ερεθίσματα. Εκεί μπορείς να είσαι επικοινωνιακότατος και να δημιουργείς νεες σχέσεις και μια μικροκοινωνία που τρέχει στους ρυθμούς σου. Αυτό άλλοι το καταφέρνουν και άλλοι βυθίζονται στο λήθαργο της ενδογενούς κατάθλιψης.
Μέσα σ’ αυτή τη μικροκοινωνία, με τους αργούς ρυθμούς και την απουσία του έξω, ο εγκέφαλος λειτουργεί κι αυτός διαφορετικά. Έχει τη δυνατότητα να τρέξει στις ταχύτητες που επιθυμεί, να αφεθεί στην ηρεμία των “διεσταλμένων” δευτερολέπτων, να αρχίσει την “κουβεντούλα” με το ένστικτο και τη ψυχούλα και να ξεκινήσει τον αυτοεπανακαθορισμό των πεποιθήσεων και της προσωπικότητας. Πολλοί ασθενείς αλλά και οι οικογένειές τους αναγνωρίζουν ότι είναι αναγκαίος αυτός ο επαναπροσδιορισμός αλλά λίγοι το επιτρέπουν.
Η θεραπεία της οξείας λευχαιμίας έχει ως τελικό προορισμό την αλλογενή μεταμόσχευση του μυελού των οστών, δηλαδή, τη μεταμόσχευση μυελού ενός άλλου ανθρώπου. Υπάρχουν και αυτόλογες μεταμοσχεύσεις (του δικού σου μυελού δηλαδή) αλλά αυτή η μέθοδος αφορά διαφορετικά αιματολογικά νοσήματα.
Αφού βρεθεί ο δότης με τη μεγαλύτερη συμβατότητα, για να φτάσει ο οργανισμός σε κατάσταση να δύναται τη μεταμόσχευση πρέπει η νόσος να βρίσκεται στο πιο αδύναμο εφικτό επίπεδο που γίνεται. Επειδή οι χημειοθεραπείες καταστρέφουν, εκτός των καρκινικών, και τα υγιή κύτταρα(δεν μπορούν να κάνουν την επιλογή άλλωστε), το πιο αδύναμο σημείο της νόσου σημαίνει και το πιο αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα του δέκτη. Σ’ αυτή τη φάση για παράδειγμα, ο δέκτης θα μπορούσε να πληγεί βαρύτατα από μια απλή ιωσούλα ενός μωρού παιδιού. Όσο κι αν αυτό σας φαίνεται περίεργο, εδώ βρίσκεται η μαγεία αυτής της διαδικασίας, αυτής της διαδρομής.
Τη στιγμή που γίνεται η μεταμόσχευση, το ανοσοποιητικό του δέκτη βρίσκεται στο μηδέν, στο τίποτα, με μηδενικά λευκά αιμοσφαίρια, πολύ χαμηλά ερυθρά και αιμοπετάλια. Πρέπει να είναι έτσι, διότι το μόσχευμα, δηλαδή τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα του δότη, θα πρέπει να δημιουργήσουν τον δικό τους μυελό και βέβαια το δικό τους ανοσοποιητικό σύστημα.
Δηλαδή να παράξουν τα δικά τους λευκά και ερυθρά αιμοσφαίρια, τα δικά τους αιμοπετάλια, το δικό τους αίμα με τη δική τους ομάδα, τη δική τους δύναμη που θα εξοπλίσει το σώμα να αντέχει τις υγειονομικά αντίξοες συνθήκες του περιβάλλοντος γύρω του, κοινωνικού και φυσικού.
Αν λοιπόν αυτό το μόσχευμα γίνει αποδεκτό από τον δέκτη τότε θα συμβούν όλα τα παραπάνω και έτσι, τα κύτταρα του καινούριου ανοσοποιητικού θα επιτεθούν στα εναπομείναντα καρκινικά και θα τα σκοτώσουν. Τότε λοιπόν επιτυγχάνεται η ίαση. Η ζωή δηλαδή σκοτώνει το θάνατο. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Οι χημειοθεραπείες, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο, δεν οδηγούν στην ίαση αλλά στο θάνατο του υπάρχοντος ανοσοποιητικού συστήματος. Δε νικάει δηλαδή η ζωή το θάνατο αλλά μετά τον θάνατο γεννάται, και όχι αναγεννάτε, η ζωή ενός διαφορετικού, νέου, σε βρεφικό στάδιο ανοσοποιητικού μέσα σου, που έχει ανάγκη να τραφεί και να μεγαλώσει σιγά σιγά, να ενισχυθεί με τα απαραίτητα βρεφικά και παιδικά εμβόλια όπως της ιλαράς και της ανεμοβλογιάς και να γίνει δυνατό και ατρόμητο.
Ο μεταμοσχευμένος και όχι καρκινοπαθής πλέον, έχει το ανοσοποιητικό και την προσωπικότητα ενός μωρού παιδιού. Ένα μωρό άδειο πνευματικά που θα δημιουργήσει μια νέα προσωπικότητα, ένα νέο χαρακτήρα, υγιή, χωρίς καρκινικές πεποιθήσεις, χωρίς πρέπει και ενοχές, χωρίς αλαζονεία ή ατολμία και δουλικότητα.
Γιατί αν δεν το κάνει, η παραπάνω διαδρομή, θα επαναληφθεί και πάλι απ’ την αρχή.
Τι είναι λοιπόν ο καρκίνος;
Είναι θάνατος;
Είναι η κακιά η ώρα;
Είναι κληρονομική ασθένεια ή ένα τυχαίο γεγονός;
Όχι.
Οι βαρκάρηδες που ανέφερα παραπάνω είναι κάποια φιλαράκια με τα οποία βρέθηκες ένα βράδυ πίνοντας κρασάκι και σε συμβούλεψαν να αλλάξεις αυτό που σε πιέζει, που σε αγχώνει, που σε κάνει να νιώθεις ένοχος.
Ο καρκίνος…είναι ο καλύτερος σου φίλος, ανιδιοτελής αλλά και θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος μα καθόλου εχθρικός. Μπαίνει απότομα στο σπίτι σου, βγάζει το γεμάτο περίστροφο απ’ τη θήκη και το χτυπάει στο τραπέζι. Και σου λέει.
Έχεις δύο δρόμους να επιλέξεις. Ή θα σκοτώσεις το υπάρχον καρκινικό σώμα κρατώντας τις λανθασμένες πεποιθήσεις ή θα τα σκοτώσεις όλα μαζί.
Κι είναι ανιδιοτελής ναι… γιατί ξέρει ότι είτε έτσι είτε αλλιώς, αυτός θα πεθάνει σίγουρα, για ‘σένα και μόνο για ‘σένα».
Διαβάστε επίσης: Αθανάσιος Φ. Σαρδέλης: «Αφήνω ένα κομμάτι της ψυχής μου…»