Κατερίνα Κιτσάκη: «Η πίστη μου στη δικαιοσύνη ήταν και είναι πάντα ακλόνητη»
Κατερίνα Κιτσάκη: «Η πίστη μου στη δικαιοσύνη ήταν και είναι πάντα ακλόνητη»
Αναλυτικά η τοποθέτηση της Υποψήφιας Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με το ΚΙΝ.ΑΛ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Δικηγόρου Κατερίνας Κιτσάκη για όλα εκείνα που έρχονται στο φως το τελευταίο χρονικό διάστημα και έχουν να κάνουν με τη λεκτική και τη σωματική βία:
«Αν είσαι στη δουλειά από παιδί, αν έχεις υπάρξει υφιστάμενος σε οποιονδήποτε τομέα, αν είσαι γυναίκα εργαζόμενη σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, πιθανά έχεις κι εσύ μια ιστορία να διηγηθείς.
Αν έστω και μια φορά στην πορεία της ζωή σου στάθηκες αηδιασμένη και ανήμπορη μπροστά σε συμπεριφορές που είχαν αποδέκτη είτε εσένα, είτε κάποιον άνθρωπο του περιβάλλοντός σου, σίγουρα θα αναρωτήθηκες πότε επιτέλους θα έρθει ο καιρός να ειπωθούν με λέξεις όσα μέχρι εκείνη την ώρα φάνταζαν μια παγιωμένη κατάσταση και ένα παιχνίδι εξουσίας, το οποίο ήσουν υποχρεωμένη να παίξεις για να επιβιώσεις.
Η λεκτική και σωματική βία, ο ψυχολογικός εκφοβισμός, η παρενόχληση -κάθε είδους- στον χώρο εργασίας, στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στο σπίτι, στο δρόμο, είναι προβλήματα υπαρκτά, με βαθιές ρίζες. Η Ελληνική κοινωνία, που τις τελευταίες ημέρες παρακολουθεί σοκαρισμένη τις εξελίξεις -όχι γιατί ανακαλύπτει… την πυρίτιδα, αλλά γιατί η σιωπή γίνεται πλέον κραυγή- μόνο οφέλη μπορεί να αποκομίσει, αν τα αντιμετωπίσει με το θάρρος και τη σοβαρότητα που οι συνθήκες απαιτούν.
Χρειάστηκε μόνο μια σπίθα για να ανάψει η φλόγα που θα φωτίσει, ας ελπίσουμε, ένα καλύτερο μέλλον για όλους και όλες μας. Κι αυτή η σπίθα ήταν η αξιέπαινη πρωτοβουλία της Ολυμπιονίκη μας, Σοφίας Μπεκατώρου, που με παρρησία μίλησε για τη δική της τραυματική εμπειρία και έδωσε το μήνυμα ότι «τώρα είναι η στιγμή».
Η στιγμή για να ειπωθούν τα βαθιά κρυμμένα «κοινά» μυστικά, να αναθεωρήσουμε ρόλους και στάσεις και να «γράψουμε» κάτι καλύτερο για τις επόμενες γενιές.
Ξεκίνησε από τον αθλητισμό, συνέχισε με τον χώρο του θεάματος και, προσωπική μου ευχή, να πάρουν σειρά και άλλοι χώροι, να βγουν προς τα έξω όλα αυτά που γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες, να μετατοπιστεί επιτέλους ο φόβος από τα θύματα στους θύτες.
Αγωνία μου όλες αυτές τις μέρες είναι να μη χαθεί από το μυαλό μας, μέσα στα πολλά, καμιά ιστορία και ιδιαίτερα αυτές που δυστυχώς στη θέση του θύματος βρίσκουμε ανηλίκους, παιδιά.
Αναγνωρίζω πως οι γραμμές είναι σε πολλές περιπτώσεις θολές και τα εμπόδια σωρό. Εδώ χρειάζεται η παρέμβαση της πολιτείας. Να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει πραγματικά το απαιτούμενο πλαίσιο ολόπλευρης στήριξης του θύματος.
Να καταφέρουμε να κρατήσουμε εκείνο το φως που άρχισε να μπαίνει από το παράθυρο και ήρθε να ξεμουχλιάσει μια κοινωνία η οποία, απέναντι σε όλα αυτά, μέχρι τώρα απλώς μόρφαζε, χωρίς να πράττει.
Το ουσιαστικό διακύβευμα είναι αυτό που θα πρέπει να ριζωθεί βαθιά στις συνειδήσεις όλων μας. Και δεν είναι άλλο από την αξιοπρέπεια, την αυτοδιάθεση και την ελευθερία ανάπτυξης της προσωπικότητας, αξίες που, ας υποσχεθούμε ο ένας στον άλλον, δε θα αφήσουμε στο μέλλον κανέναν να λερώσει.
Η πίστη μου στη δικαιοσύνη ήταν και είναι πάντα ακλόνητη. Θεωρώντας πολύτιμο κάθε λόγο που αρθρώνεται, όποτε κι αν το θύμα αποφασίσει να μιλήσει, θα ευχόμουν τώρα, τώρα που θα διώξουμε τον φόβο της ρετσινιάς, τον φόβο της δυσπιστίας των άλλων, τον φόβο που μας πότισαν χωρίς να θέλουμε, να στρέψουμε και πάλι το βλέμμα μας σε αυτή».