Μαύρη… μαυρίλα!

Πέρασε λίγος καιρός από την τελευταία φορά που ασχολήθηκα με κάποιο θέμα που να αφορά το Αιτωλικό. Διάολε, εδώ και τόσο καιρό ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, ο τόπος είναι πιο έρημος από ποτέ.

Σίγουρα υπάρχει η δικαιολογία ότι λόγω απαγόρευσης της κυκλοφορίας και του κλεισίματος των μαγαζιών δεν είναι και εύκολο να βγει ο κόσμος έξω. Σύμφωνοι αλλά επειδή εδώ ζω και εδώ δουλεύω και εδώ συναναστρέφομαι με κόσμο, αυτή η εξήγηση περί Covid-19 σιγά σιγά παλιώνει. Το πρόβλημα υπήρχε από πριν και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από την επιστροφή στην… κανονικότητα!

Ο Αιτωλικιώτης σταμάτησε να βγαίνει -τουλάχιστον στον τόπο του- και οι γύρω γύρω διάλεξαν άλλο μέρος για να πιούνε τον καφέ και το ποτό τους. Αυτό ήταν δεδομένο πριν από την πανδημία και πολύ δύσκολα θα αλλάξει μετά από αυτή.

Ο λόγος για το χάλι του Αιτωλικού, το οποίο περιέγραψα και πιο πάνω, είναι όπως και στον υπόλοιπο κόσμο οικονομικός. Ο ντόπιος φεύγει εκτός για να διασκεδάσει λέγοντας ότι δεν του προσφέρει κάτι ο τόπος και πηγαίνει στο λιμάνι στο Μεσολόγγι να… παρτάρει!

Επίσης, ο ντόπιος φεύγει εκτός Αιτωλικού για να πάει να φάει (το έχω κάνει ουκ ολίγες φορές και ‘γω) γιατί δεν υπάρχει μαγαζί να τον καλύψει και σε ποικιλία αλλά και σε τιμή. Δεν θέλω να γίνω κακός και δεν αναφέρομαι φυσικά στον τομέα του γρήγορου φαγητού αλλά στις ταβέρνες και τα εστιατόρια. Κάντε το τεστ μόνοι σας και παραγγείλετε ένα πλήρες γεύμα (σαλάτα, κυρίως πιάτο, μίνιμουμ ένα ορεκτικό και ποτό -αναψυκτικό, νερό, μπύρα-) σε κάποιο μαγαζί δικό μας και πάρτε τα ίδια πράγματα σε ένα άλλο κατάστημα εκτός Αιτωλικού.

Τα συμπεράσματα δικά σας και αυτό γιατί γούστα είναι αυτά και ο καθείς έχει την άποψή του.

Η όλη κατάσταση δεν προβλέπεται να γίνει καλύτερη τα επόμενα χρόνια. Ίσα ίσα τα αποτελέσματα των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας θα αρχίσουν να φαίνονται όταν επιστρέψουμε σε μια κανονική ροή.

Εκεί θα κλάψει κόσμος και κοσμάκης, οι πορείες και οι διαμαρτυρίες θα γίνουν ακόμα πιο έντονες, οι απεργίες θα συνεχίσουν με μεγαλύτερη συχνότητα και γενικότερα η ελληνική κοινωνία θα δοκιμαστεί στο μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από τότε που πρωτομπήκαμε στα μνημόνια. Αυτή είναι η δική μου εκτίμηση όπως βλέπω την κατάσταση να εξελίσσεται και σαν μαγαζάτορας αλλά και σαν άνθρωπος.

Τα άσχημα μαντάτα του 12′ και του 15′ θα μοιάζουν με… χάδι το 2021, έτος που συμπληρώνουμε 200 χρόνια από την επανάσταση. Τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα; Υπόδουλοι που πολέμησαν για την ελευθερία τους τότε, υπόδουλοι που ζουν την ελευθερία τους οι σημερινοί Έλληνες.

Και θα γίνουν και ωραίες εκδηλώσεις για την επανάσταση, συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις, αφιερώματα στο ίντερνετ και την τηλεόραση για τους ήρωες του τότε και τα κατορθώματά τους.

Στα δικά μας για να μην πάμε και πολύ μακριά, θα ‘χουμε γιορτές στο Μεσολόγγι και τη σημασία της πόλης και των γύρω χωριών στον αγώνα της επανάστασης και να ‘σου ο Λύρος με πανηγυρικό λόγο που θα έχει γράψει κάποιος άλλος, τα ίδια και η αντιπολίτευση και η περιφέρεια και δεν συμμαζεύεται. Στο ίδιο τέμπο και οι βουλευτές της Αιτωλοακαρνανίας, όρνεα έτοιμα να τσιμπήσουν ένα μεζέ από το ”γεύμα” και την προβολή των εκδηλώσεων. Κρατήστε σας παρακαλώ αυτό το κείμενο σε μια γωνιά στον υπολογιστή ή το κινητό σας και ξαναδιαβάστε το κάποια στιγμή μέσα στο 21’. Μακάρι να πέσω έξω σε όλα αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα λαθέψω. Και το ακόμα χειρότερο δεν είναι ότι κάνω ακόμα μία πρόβλεψη αλλά πιστεύω ότι σας παραθέτω όλα όσα θα ζήσουμε σε λίγους μήνες. Αυτά λέει η λογική μου, αυτά σας γράφω και ‘γω.

Ο τρόπος ζωής αλλάζει και ήδη το μέλλον μας μπορούμε να το δούμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας τώρα, μέσα στην καραντίνα. Τα πάντα μέσα από το διαδίκτυο, ψώνια για ρούχα, ψώνια για ηλεκτρικά είδη, ψώνια για το σούπερ μάρκετ, πληρωμές λογαριασμών, δανείων, τόκων, όλα αυτά και άλλα τόσα μέσα από το ίντερνετ. Ααααα…. και το βασικότερο! Σχέσεις από μακριά, μάθημα από μακριά, πανεπιστήμιο από μακριά, αγγλικά από μακριά, παιχνίδια από μακριά, όλα με απόσταση, «ασφάλεια» και έλεγχο.

Το τελευταίο ειδικά, αυτό περί ελέγχου στο διαδίκτυο, είναι ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δηλαδή τύφλα να ‘χει ο Αίσωπος, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και οι αδερφοί Γκριμ, τέτοια φαντασία ούτε οι ίδιοι δεν είχαν. Ασφάλεια και ίντερνετ, ναι βέβαια… Το άλλο με τον Τοτό στο έχουν πει ή ακόμα;

Για να κλείσουμε κάπου αυτό το κείμενο θέλω να κάνω μια ακόμα… υπόθεση για το αύριο. Όταν μπούμε σε μια ροή, αυτήν την περιβόητη «κανονικότητα», τότε θα δούμε πως θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα. Περιορισμένα καθίσματα σε όλους τους χώρους εστίασης, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως θα λειτουργήσουν τα μπαράκια και τα κέντρα διασκέδασης, εκεί δηλαδή που επικρατεί συνήθως ένας μικρός χαμούλης και ο ένας είναι πάνω στον άλλο. Σινεμά τα ίδια, θέατρο τα ίδια, γήπεδο το ίδιο, εκκλησία ίσως μία από τα ίδια, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Φυσικά άλλη αντιμετώπιση θα έχει ένα π.χ. μεγάλο θέατρο στην Αθήνα και άλλη το θεατράκι στο Αιτωλικό.

Άλλη το σινεμά στην πόλη και άλλη στο χωριό. Άλλος νόμος για το Ο.Α.Κ.Α. και άλλος για το γήπεδο του Άρη Αιτωλικού. Και το ίδιο θα συμβεί αναλογικά σε όλους τους τομείς της ζωής μας, διαφορετική αντιμετώπιση σύμφωνα με τη θέση που κατέχεις στη δουλειά σου, το μέγεθος της επιχείρησης και τον αριθμό υπαλλήλων που έχεις. Ο κόσμος που ξέραμε δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος, τα πράγματα θα ζορίσουν για τους αδύναμους τόσο πολύ που δεν θα υπάρχει λύση που να τους συμφέρει.

Οπότε θα αναγκαστούν να ζήσουν με αυτά που θα τους δίνονται, λες και γεννηθήκαμε για να χρωστάμε την ανάσα μας σε κάποιον ξένο και όχι στους γονείς μας που μας δημιούργησαν.

Η αρνητικότητα και η «μαυρίλα» που περιβάλλουν το παραπάνω κείμενο είναι αποτέλεσμα του σήμερα. Σίγουρα υπάρχουν χίλια δυο πράγματα που μπορεί να βρει κάποιος και να αισιοδοξεί αλλά η ουσία της ρουτίνας που ζούμε και που θα ζούμε μέχρι να πεθάνουμε είναι ότι δεν αποφασίζουμε εμείς για μας. Αυτοί που αποφασίζουν δεν νοιάζονται για το καλό μας αλλά για το πόσα μπορούμε να προσφέρουμε από τη μέρα που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που θα «κλατάρουμε».

Αν θες να συμμετέχεις στην κοινωνία υπάρχει μόνο αυτό το μοντέλο που μπορείς να ακολουθήσεις. Αν είσαι τυχερός τότε θα ζήσεις λίγο καλύτερα από πάρα πολλούς συνανθρώπους σου, ίσως και όχι αλλά δεν μπορείς να ξέρεις από πριν. Η υγεία στον άνθρωπο του σήμερα μπορεί να υπάρχει μόνο αν πληρωθεί -ο γιατρός, το φάρμακο, το νοσοκομείο κ.α.-, οπότε αφού έχεις οικονομικά προβλήματα τότε πολύ φυσιολογικά θα αποκτήσεις και υγειονομικά. Σήμερα μπορώ να πω με σιγουριά ότι το ποτήρι το βλέπω πια μισοάδειο και όχι μισογεμάτο. Μακάρι να ξαναβρώ μια κάποια πνευματική… βρύση και να το ξαναγεμίσω μέχρι να ξεχειλίσει.

Υ.Γ. Συγνώμη αν με το παραπάνω κείμενο σας «μαύρισα» την ψυχή αλλά εκτός από το καλαμπούρι, τα παραμύθια και τη φιλοσοφία υπάρχει και η πραγματικότητα που αξίζει να συζητάμε.

Μιχάλης Βελτσίστας