Ομιλία του Δημήτρη Κωνσταντόπουλου στο Νομοσχέδιο για τη Συνεπιμέλεια (Video)

Ολόκληρη η ομιλία του Βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας με το Κίνημα Αλλαγής κ. Δημήτρη Κωνσταντόπουλου στο Νομοσχέδιο για τη Συνεπιμέλεια

«Κύριε Πρόεδρε,
Κύριε Υπουργέ,
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Βρισκόμαστε σήμερα, 40 χρόνια μετά την μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου με τον νόμο 1329/1983, που φέρει τη σφραγίδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αποδείχθηκε στην πράξη ότι ήταν μια μεταρρύθμιση βαθιά προοδευτική, μπροστά από την εποχή της.

Και η αξία της σήμερα αναγνωρίζεται όχι μόνο από τη δική μας παράταξη, αλλά από όλους τους φορείς και τις πολιτικές δυνάμεις.

Το νομοθέτημα αυτό, έθεσε ως προτεραιότητα το συμφέρον του παιδιού κι όχι την εξουσία και τη δύναμη των γονέων.

Έδωσε τέλος στην πατριαρχία και στις αναχρονιστικές αντιλήψεις, με την καθιέρωση της ισότητας των γονέων.

Στην εφαρμογή ωστόσο του οικογενειακού δικαίου και ιδίως στα ζητήματα της επιμέλειας των παιδιών μετά το διαζύγιο που είναι και ο πυρήνας του σημερινού νομοσχεδίου το ερώτημα είναι:

Ανταποκρίνονται οι δικαστικές αποφάσεις σήμερα στις ανάγκες και στο συμφέρον του παιδιού;

Η απάντηση είναι δυστυχώς, ότι πολύ συχνά αυτό δεν συμβαίνει.

Βλέπουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των δικαστικών αποφάσεων είναι μονόπλευρες.

Η επιμέλεια ανατίθεται στη μητέρα, ο πατέρας έχει δικαίωμα επικοινωνίας που εξαντλείται σε λίγες μέρες το μήνα συν τις διακοπές.

Τα προβλήματα πολλά.

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε οικογένειας συχνά δεν αξιολογούνται.

Πολλές οι καταγγελίες ότι δεν τηρείται η επικοινωνία.

Πολλές οι καταγγελίες ότι δεν καταβάλλεται η διατροφή.

Ένας κύκλος αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων με θύμα το παιδί.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ένα νομοσχέδιο για το μέλλον των παιδιών, όπως αυτό που συζητάμε σήμερα οφείλει να αποτυπώνει τις σύγχρονες επιστημονικές απόψεις.

Οφείλει να είναι αποτέλεσμα διαβούλευσης κι όχι να εξελίσσεται σε μάχη χαρακωμάτων ανάμεσα στους δύο γονείς.

Οφείλει να είναι παιδοκεντρικό κι όχι γονεοκεντρικό και να δίνει λύσεις ιδίως στις περιπτώσεις που οι γονείς δεν μπορούν να συνεννοηθούν.
Τότε είναι που αναδεικνύεται ο ρόλος του νομοθέτη.

Να μην καταλήγει η επιμέλεια σε ένα μπρα ντε φερ μεταξύ των γονιών.

Άκουσα με μεγάλη προσοχή τις απόψεις των φορέων που κλήθηκαν προς ακρόαση.

Και το συμπέρασμα είναι ότι το Υπουργείο, με τις ρυθμίσεις που φέρνει, δεν καταφέρνει ούτε να καθησυχάσει όσους φοβούνται τις αλλαγές στη γονική μέριμνα, ούτε να ικανοποιήσει όσους τάσσονται υπέρ της πλήρους θεσμοθέτησης της συνεπιμέλειας.
Και τούτο διότι, δεν αποτυπώνει ξεκάθαρες απόψεις.
Κινείται ανάμεσα στο φόβο και την ατολμία.

Εδώ πρέπει να τονιστεί και το πιστεύω, ότι με τις άκαμπτες νομικές ρυθμίσεις που περιέχει θα δημιουργήσει νέα προβλήματα.

Κύριε Υπουργέ,

Η γονική μέριμνα πρέπει να ασκείται και από τους δύο γονείς.

Αυτό μας λένε οι επιστήμονες.

Αυτό μας λέει η λογική.

Το παιδί έχει ανάγκη την επαφή και με τους δύο γονείς.

Για να έχει εσωτερική ισορροπία.

Να αναπτύξει την προσωπικότητά του.

Να αναπτύξει υγιείς σχέσεις με τους γύρω του.

Ξεκινώντας όμως από εκεί και προσπαθώντας να βάλετε την άσκηση της γονικής μέριμνας σε καλούπια με αριθμούς και ποσοστά, τελικά δεν βοηθάτε το διαμεσολαβητή και το δικαστή.

Δίνεται μια ποσόστωση στο δικαστή.

Δεν μιλάτε όμως για την εφαρμογή της.

Πώς θα εφαρμοστεί; Κατά το δοκούν;

Γι’αυτό στο τέλος οι ποσοστώσεις ανάγονται σε αξιώματα.

Και ως γνωστόν το αξίωμα ούτε αποδεικνύεται, ούτε ευελιξία έχει.

Διότι έχει ρητή και απόλυτη αναφορά.

Ταυτόχρονα, στην απαρίθμηση των περιπτώσεων αφαίρεσης της γονικής μέριμνας, δηλαδή της πιο βαριάς κύρωσης που μπορεί να επιβληθεί σε κάποιον γονέα, αντί να θέσετε στο επίκεντρο τα δικαιώματα και τη φροντίδα του παιδιού, δίνετε το βάρος στη συμπεριφορά των γονέων.

Ορίζετε για παράδειγμα, ότι η γονική μέριμνα αφαιρείται σε περίπτωση συναισθηματικής αποξένωσης του παιδιού από τον άλλο γονέα δίχως άλλη προϋπόθεση.

Ενώ την ίδια στιγμή, απαιτείτε οριστική δικαστική απόφαση για να αφαιρεθεί η γονική μέριμνα σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας ή εγκλημάτων κατά της γενετήσιας ελευθερίας.

Ωστόσο, κ. Υπουργέ, όλοι γνωρίζουμε τους ρυθμούς με τους οποίους κινείται η ελληνική δικαιοσύνη.

Γνωρίζουμε ότι μια πρωτόδικη απόφαση μπορεί να κάνει δύο, τρία ακόμα και 5 χρόνια να εκδοθεί.

Κι ως τότε, γονείς και παιδιά μένουν απροστάτευτοι απέναντι στη βία.

Τούτο όμως, δε συνάδει ούτε με τη σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, ούτε με τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.

Εδώ η ευθύνη δική σας.

Εσείς νομοθετείτε.

Δώστε λύση.

Βγάλτε από την ομηρία γονείς και παιδιά.

Είναι καθήκον σας.

Κάντε το πράξη.

Ολοκληρώνοντας,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου, πρέπει να έχει στο επίκεντρο το συμφέρον του παιδιού.

Να αποκαθιστά τις στρεβλώσεις που όλοι παραδεχόμαστε ότι υπάρχουν σήμερα στις δικαστικές αποφάσεις.

Και αν ακόμη το 86% των διαζυγίων εκδίδονται συναινετικά, η ουσία είναι ότι ακόμα κι έτσι, η ρύθμιση της επιμέλειας των παιδιών ακολουθεί την πεπατημένη.

Άρα το πρόβλημα παραμένει.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Η μεταρρύθμιση του 1983 έθεσε τις βάσεις.

Καθήκον όλων μας σήμερα, να προτείνουμε αλλαγές που θα εκσυγχρονίζουν το οικογενειακό δίκαιο.

Για μας, το Κίνημα Αλλαγής – ΠΑ.ΣΟ.Κ., πυρήνα του νέου οικογενειακού δικαίου, πρέπει να αποτελεί η λειτουργία οικογενειακών δικαστηρίων.

Με εξειδικευμένους δικαστές, που θα έχουν την συνδρομή επιστημονικού προσωπικού και θα προσεγγίζουν τις οικογενειακές διαφορές με χαρακτήρα συμφιλιωτικό, άμεσο και φιλικό προς την οικογένεια.

Ένας θεσμός που νομοθετήθηκε το 1996, ωστόσο δε λειτούργησε στην πράξη.

Ακούσαμε όλες τις παρατάξεις και όλους τους φορείς να τάσσονται υπέρ του θεσμού, ο οποίος λειτουργεί με επιτυχία επί σειρά ετών σε άλλες χώρες και μας δίνει το παράδειγμα.

Σας καλούμε να το κάνετε πράξη.

Άκουσα ένα συνάδελφο να λέει ότι ένα βαρέλι καλί κρασί κινδυνεύει από δύο λέξεις που γίνονται δηλητήριο: Το εξίσου και το 1/3.

Θα σας πω το εξής:

Ότι το βαρέλι κινδυνεύει και από την ακινησία.

Αν μπει σε αυτό αέρας, το κρασί ξινίζει.

Γι’ αυτό κ. Υπουργέ η χρυσή τομή είναι αυτό που πρέπει να επιτευχθεί».