ΟΥΔΕΝ ΝΕΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ «ΜΕΤΩΠΟ» του Σπύρου Τριανταφύλλου

Μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις, που κατά επανάληψη εισπράττουμε όσοι συμμετέχουμε σε κινηματικές δράσεις, είναι η μη συμμετοχή του κόσμου.

Η μη συμμετοχή ακόμη και όσων χρειάστηκαν την αρωγή του κινήματος.

Στο Αγρίνιο έχουνε γίνει πάνω από 2.000 επανασυνδέσεις ρεύματος και στις διαμαρτυρίες της Δ.Ε.Η. δεν έχουν μαζευτεί πάνω από 30 άτομα.

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το Κίνημα, με κομβικότερο σημείο το Δημοψήφισμα.

Σε εκείνο το σημείο, μετά από τη μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα του πρωθυπουργού, που πέταξε στα σκουπίδια το 62% του «ΟΧΙ» και άφησε μία κοινωνία ηττημένη να βυθίζεται στη μοιρολατρία, άρχισε η πραγματική υποχώρηση για το Κίνημα σε πανελλήνια κλίμακα.

Όσοι ήμασταν στο δρόμο ερχόμασταν αντιμέτωποι με μία φοβερή αίσθηση ματαιότητας από πλευράς του κόσμου και συνεχώς ακούγαμε το «όλοι ίδιοι είστε».

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και όταν ήταν αντιπολίτευση, ενώ χρησιμοποιούσε προς άγραν ψήφων το Κίνημα, επί της ουσίας ποτέ δεν το ήθελε παντοδύναμο και αυτεξούσιο, γιατί ήξερε πως θα το βρει απέναντί της. Γι’ αυτό και πάντα φρόντιζε να μιλάει για «Δημοκρατική ανατροπή» και για «νομιμότητα».

Έχουμε λοιπόν απέναντί μας πλέον μία σαφή εικόνα.

Μία κοινωνία «επιχειλίου έρπητος κρεμάμενη», χωρίς ελπίδα.

Θεωρώ πρώτιστο καθήκον των δυνάμεων εκείνων που με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια έδωσαν τις εξετάσεις τους στο δρόμο, η μία δίπλα στην άλλη, να αντιληφθούν το τι επιτάσσει να γίνει αυτή η ζοφερή πραγματικότητα και να πράξουν αναλόγως.

Δεν γίνεται να πολεμάμε μαζί τους φασίστες, να αποτρέπουμε μαζί πλειστηριασμούς, να είμαστε μαζί στις επανασυνδέσεις ρεύματος και νερού, μαζί στις κινητοποιήσεις για την υγεία, μαζί στις απεργίες και να μην μπορούμε να απευθυνθούμε με μία κοινή φωνή στον κόσμο, να του μιλήσουμε με λογικά επιχειρήματα στη γλώσσα του, χωρίς να κρύψουμε ούτε την ιδεολογική μας τοποθέτηση, ούτε τις αρχές μας.

Να του εξηγήσουμε γιατί του συμβαίνουν όσα του συμβαίνουν, γιατί το σπίτι του είναι υπό αμφισβήτηση, γιατί το ρεύμα του κινδυνεύει να κοπεί, γιατί δεν έχει φάρμακα και σωστή περίθαλψη, να του εξηγήσουμε ότι το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου και το ιδεολόγημα της «συλλογικής ευθύνης», που και η παρούσα κυβέρνηση αναπαράγει, είναι ένα αισχρό κατασκεύασμα και το κυριότερο να του εξηγήσουμε πως η υποταγή δεν είναι μονόδρομος, πως στον κάθε πολίτη αξίζει όχι η επιβίωση αλλά η ζωή και πως υπάρχει ένα άλλος δρόμος για να φθάσουμε εκεί.

Να εξηγήσουμε λοιπόν την πρότασή μας για να βγούμε από το αδιέξοδο, να πούμε ξεκάθαρα ότι αυτός ο δρόμος είναι ανηφορικός, ότι θα μας πολεμήσουν λυσσαλέα, αλλά θα είμαστε τουλάχιστον αυτεξούσιοι και αξιοπρεπείς.

Πρέπει λοιπόν πρώτα να μιλήσουμε μεταξύ μας, να κάνουμε τις προσωπικές μας υπερβάσεις.

Και για να μην παρεξηγηθώ επειδή ο όρος «υπέρβαση» πολυφοριέται τελευταία, διαστρεβλώνει τις έννοιες, μετατρέπει το διεθνισμό σε παγκοσμιοποίηση και αναπαράγει τη θεωρία των δύο άκρων ανοίγοντας την πόρτα στους φασίστες, η θέση μας είναι κρυστάλλινη.

Η ελπίδα πάντα θα βρίσκεται αριστερά.

Εκεί ακριβώς που είναι και η καρδιά.

Υπέρβαση, είναι να αναγνωρίσουμε τις παθογένειές μας, να ξεπεράσουμε τον κακό τρόπο εκπαίδευσής μας, το φόβο για τη διαφορετική άποψη, να αποκτήσουμε στην πράξη δημοκρατική αντίληψη και έτσι να γίνει η σύνθεση, η οποία θα καταλήξει στη δημιουργία ενός αραγούς μετώπου όλων των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων.

Ένα μέτωπο με αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό, αντιμνημονιακό πρόσημο, που θα ενώσει όλες τις «εν υπνώσει» συλλογικότητες που λιμνάζουν αυτή τη στιγμή και θα δώσει προοπτική διεξόδου σε ένα φοβερά απογοητευμένο κόσμο.

Αν το πετύχουμε θα εκπλαγούμε ευχάριστα, γιατί όλο αυτό θα λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής ισχύος και θα στεγάσει κόσμο που αυτή τη στιγμή κανένας από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς δεν τον εκφράζει.

Είναι ακλόνητη η πεποίθησή μου πως τα εμπόδια για τη δημιουργία αυτού του νέου φορέα αφορούν λιγότερο την πολιτική και πολύ περισσότερο την ψυχανάλυση.

Ο σεχταρισμός είναι ο εχθρός μας, η φοβερή αυτή αίσθηση πως αν από 10 γίνουμε 11 κάναμε κάτι λάθος, η προσκόλληση στην ιδεολογική καθαρότητα, η αίσθηση ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια (πράγμα που δεν μας διαφοροποιεί και πολύ από τις παραχριστιανικές οργανώσεις), οι μικροί ηγεμονισμοί.

Αυτά είναι ο εχθρός, είναι ένας εσωτερικός εχθρός, πολύ δυνατός αλλά όχι ανίκητος.

Δεν κατανοώ γιατί εδώ και καιρό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΛΑΕ, ακόμη και ένα μέρος του ΕΠΑΜ, (και εδώ τη μέγιστη ευθύνη την έχουν οι ηγεσίες τους), ανένταχτοι πολίτες, Σωματεία, Συλλογικότητες, όσοι συμπορεύτηκαν μέσα σ’ αυτή την δυστοπία όλο αυτόν τον καιρό, δεν κατανοώ, γιατί ήδη δεν έχουν υψώσει μία κοινή στεντόρια φωνή που θα την ακούσει όλη η κοινωνία και θα αναθαρρήσει.

Έχουμε ευθύνη όλοι μας και τη μέγιστη όσοι ηγούνται.

Αν σ’ αυτές τις συνθήκες δεν κάνουμε ότι απαιτείται, αν φανούμε λιγότερο ικανοί, λιγότερο έξυπνοι και τελικά λιγότερο έντιμοι απ’ όσο είναι απαραίτητο, τότε τελικά ίσως να είμαστε αχρείαστοι.

Ας μπούμε σε ένα χρονοντούλαπο να αναπαράγουμε τον αυτισμό μας.

Ελπίζω και παλεύω με τις ελάχιστες δυνάμεις μου να μην γίνει έτσι.

Ας αγωνιστούμε λοιπόν να ξαναθυμίσουμε στην κοινωνία ότι εκτός από την «χρήσιμη» αριστερά (αυτή που κατά τον Αννιέλι μπορεί να περάσει όσα δεν θα μπορούσε ποτέ η δεξιά), υπάρχει και η αριστερά του αγώνα και της θυσίας.

Χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν έχουν δοθεί.

Συμπυκνώνοντας όσα έγραψα και εστιάζοντας κυρίως στην τεράστια ευθύνη, που αναλογικά με τη θέση του ο καθένας επωμίζεται, επιτρέψτε μου να μνημονεύσω λίγους στίχους από το «Η Λειτουργία δεν τέλειωσε» του Παλαμά, ο οποίος από το 1925 μας λέει:

«… χρωστάτε

 και σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν,

θα ‘ρθούνε, θα περάσουν,

 κριτές θα μας δικάσουν

οι αγέννητοι οι νεκροί.!»

redlineagrinio.gr