Παύλος Μοσχολιός: «Γέφυρα» ή «κυματοθραύστης»
Μεγάλη συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό για την προσπάθεια που κάνει μια κίνηση πολιτών, με την ονομασία «Γέφυρα», που έχει σαν στόχο την σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων.
Αν δούμε την ετυμολογική ερμηνεία της λέξης, γέφυρα είναι η ζεύξη (σύνδεση) δύο ή περισσότερων σημείων προκειμένου να υπερβούμε ένα φυσικό ή τεχνητό εμπόδιο.
Στην πολιτική η έννοια της «γεφυροποίησης» χρησιμοποιήθηκε για να σηματοδοτήσει την σύνδεση, όχι απλά διαφορετικών πολιτικών απόψεων, αλλά ενός πολιτικού χάσματος.
Έτσι επί δικτατορίας η πολιτική έννοια του όρου «Γέφυρα» δόθηκε στην προσπάθεια που έκανε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, εξ ου και απέκτησε το παρατσούκλι «γεφυροποιός», να πολιτικοποιήσει το δικτατορικό καθεστώς, προσπάθεια που απέτυχε γιατί δεν βρέθηκαν πρόθυμοι πολιτικοί της εποχής εκείνης.
Μία άλλη «Γέφυρα» ονομάσθηκε επίσης λίγο αργότερα η προσπάθεια της δικτατορίας να αποκτήσει κοινοβουλευτικό μανδύα με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, που και αυτή απέτυχε γιατί μεσολάβησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Επομένως και μόνον αυτός ο συνειρμός, που μπορεί να σκεφθεί ο καθένας, αρκεί να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι όλη η προσπάθεια σχεδιάσθηκε πρόχειρα, γιατί φαντάζομαι ότι δεν ήταν στην πρόθεση κανενός εκ των μελών της κίνησης αυτής να μας θυμίσει τις εποχές εκείνες .
Εκτός εάν πρόκειται για μία ακόμη προσπάθεια, σαν τις πολλές που έγιναν στο παρελθόν αμφίπλευρων διευρύνσεων των κομμάτων, που είχαν αποτελέσματα ανάλογα του πολιτικού «μεγέθους» των εμπνευστών τους.
Γιατί πώς να το κάνουμε, άλλα πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα εκπέμπονται απ’ την «γεφύρωση» του χάσματος μεταξύ του Μανώλη Γλέζου, Αντώνη Μπριλλάκη και του Γιάννη Μπούτου ή μεταξύ του Μάρκου Βαφειάδη και του Θρασύβουλου Τσακαλώτου, που έγιναν επί Ανδρέα Παπανδρέου και άλλα τα μηνύματα που προσλαμβάνουν οι πολίτες από την προσπάθεια διεύρυνσης που επιχειρείται το τελευταίο διάστημα και αποτελεί προσωπικό βόλεμα κάποιων και τίποτα άλλο.
Άρα και πάλι δεν ταιριάζει ο χαρακτηρισμός «Γέφυρα» στην προσπάθεια αυτή της κίνησης πολιτών.
Εξάλλου οι σχεδιαστές μιας γέφυρας, απ’ τους παλιούς εμπειροτέχνες μέχρι τους σημερινούς επιστήμονες, το πρώτο πράγμα που αναζητούν προκειμένου να την κατασκευάσουν, είναι το στέρεο έδαφος όπου θα εδρασθούν τα βάθρα της.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει αυτή η προϋπόθεση, διότι η μία πλευρά έχει επιλέξει να στηρίζεται σε πολιτικούς (Κουίκ, Κουντουρά, Παπακώστα, Μεγαλοοικονόμου κ.α.) και σε πολιτικές τύπου Πολλάκη και Παπαγγελόπουλου κ.α., που μάλλον δημιουργούν συνθήκες σαθρής και όχι στερεάς βάσης. Επομένως και εξ αυτού του λόγου δεν μπορεί να υπάρξει ευόδωση της προσπάθειας αυτής.
Άλλωστε αν ήταν ειλικρινής αυτή η πρωτοβουλία θα γινόταν τον Σεπτέμβρη του 2015 οπότε θα ήταν πιστευτή και ενδεχομένως αποδεκτή και η κατάσταση της χώρας σήμερα θα ήταν διαφορετική, αλλά τότε επελέγη η συνεργασία με ακραίες δεξιές πολιτικές δυνάμεις.
Η συζήτηση για την σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων πρέπει να γίνει, αλλά σε ήρεμο πολιτικό χρόνο, όταν θα έχει «ξεκαθαρίσει η ήρα από το σιτάρι», όπως λέμε, με σύνεση και αυτοκριτική και όχι μέσα σε ένα έντονο πολωτικό προεκλογικό κλίμα, με σαφή πολιτική προγραμματική βάση και όχι με ευκαιριακές αντιπαροχές υπουργικών αξιωμάτων ή καρέκλες δημάρχων και περιφερειαρχών.
Γιατί έτσι όπως γίνεται τώρα η προσπάθεια αυτή μου φαίνεται, για να μιλήσουμε με τεχνικούς όρους, ότι δεν πρόκειται για «Γέφυρα», αλλά για «Κυματοθραύστη» που θα σταματήσει την επερχόμενη ήττα της κυβερνητικής παράταξης.