Συντονιστική Επιτροπή …Ανάπτυξης: Μήπως ήρθε η ώρα των μεγάλων ανατροπών;

Νέμεσις: Η αλάνθαστη τιμωρία της Αιτωλοακαρνανίας, η οποία και έχει αυτό ακριβώς που μας αξίζει.

Φυσική νομοτέλεια η υπανάπτυξη του νομού.

Και ήρθε, νομίζουμε, η ώρα να φέρουμε τον κόσμο τούμπα, να αλλάξουμε όλα όσα μας πληγώνουν.

Δηλαδή, να τα αλλάξουμε όλα! «Έστι δίκης οφθαλμός ως τα πανθ’ ορά», έλεγαν οι πρόγονοί μας.

Αλλά δεν είχαν μείνει σ’ αυτό. Είχαν συλλάβει την αφηρημένη ιδέα της θεϊκής εκδίκησης, που την προσωποποίησαν και τη

θεοποίησαν μάλιστα για να δηλώσουν ότι δεν νοείται ανθρώπινη υπέρβαση, ούτε καν αυτή της ευτυχίας, που να μην έχει

λαβείν το αντίτιμο που της αναλογεί. Νέμεσις το όνομα αυτής και η δράση της συνδέθηκε με την έννοια της ισορροπίας, η

διατάραξη της οποίας επέφερε αναπόφευκτα την τιμωρία.

Σύμβολά της ο πήχης και ο χαλινός, το μέτρο δηλαδή στην απόδοση της τιμωρίας και στη χαλιναγώγηση των ανθρώπων.

Η λέξη προήλθε από το ρήμα «νέμω» που σημαίνει μοιράζω (διανέμω).

Η Νέμεσις δηλαδή μετρούσε τις αμαρτίες (=αστοχίες, λάθη, υπερβάσεις) των ανθρώπων με τον πήχη της και έδινε την

τιμωρία που άξιζε στον καθένα, προσπαθώντας ταυτόχρονα με το χαλινάρι της να συγκρατήσει τα πάθη και να ελέγξσει

κάθε μορφής αλαζονεία.

Αυτή, εν ολίγοις, ήταν η πολυθρύλητη Νέμεσις. Που ως ιδέα μόνο επικαλούμαστε σήμερα, για να υποστηρίξουμε ότι αυτή είναι που τιμωρεί και την Αιτωλοακαρνανία…

Τον ευλογημένο μας τόπο που ποτέ δεν σεβάστηκε τον εαυτό του.

Ούτε πολίτες και θεσμούς, ούτε τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις επιδιώξεις μιας κοινωνίας ολόκληρης.

Είχαμε στο παρελθόν αμέτρητες ευκαιρίες να καταγράψουμε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του νομού που έχει επικρατήσει να ονομάζουμε «συγκριτικά πλεονεκτήματα».

Το ανθρώπινο δυναμικό πρωτίστως, τον υδάτινο πλούτο, τη φυσική καλλονή, τη μακραίωνη πολιτιστική μας κληρονομιά, τις προοπτικές που διαμορφώνονται στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό περιβάλλον.

Λάβαμε ισάριθμες αφορμές για να παρατηρήσουμε ότι ο ευλογημένος τούτος νομός δεν έχει καταφέρει να βρει τον εαυτό του. Και με ισόποσα σημεία αναφοράς τονίσαμε ότι οι ευθύνες ανήκουν αποκλειστικά σε όλους εμάς.

Όχι μόνο γιατί εμείς επιλέγουμε αυτούς που μας κυβερνούν και που σε τοπικό επίπεδο μας διοικούν, όχι γιατί το δις και το

τρις εξαμαρτείν δεν αποτελεί παράπτωμα στη δική μας περίπτωση (!), όχι γιατί έχουμε εθιστεί στη μετριότητα και στην

εξαναγκαστική παρέκκλιση μιας μονοσήμαντης δήθεν διεξόδου, που καίτοι γνωρίζουμε ότι οδηγεί στον όλεθρο

στοιχιζόμαστε πίσω απ’ τη μορφή του μεσσιανιστή που με τα ηγετικά του κατά τα άλλα χαρακτηριστικά υπόσχεται στη Γη

της Επαγγελίας. Φταίμε εμείς γιατί ως άνθρωποι ξεχωριστά και ως σύνολο κοινωνικό έχουμε κάνει την υπέρβαση εκείνη που αναπόδραστα θα επιφέρει την τιμωρία της Νεμέσεως που όλοι βιώνουμε. Και ποια είναι αυτή;

Η τιμωρία σαφώς η υπανάπτυξη του νομού και τα προβλήματα που άπαντες σχολιάζουμε.

Η υπέρβαση, αυτό που υπαινιχθήκαμε παραπάνω: Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πού οδεύουμε έχοντας αφήσει τον

πράγματι ευλογημένο τόπο να μας εκδικείται. Και πώς να μην το κάνει όταν λ.χ. ακόμη δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε

ένα αξιοπρεπές και αξιόλογο μουσείο να στεγάσει τους θησαυρούς μας, όταν δεν έχουμε αναδείξει τους αρχαίους ναούς και

τα θέατρα ή όταν, ακόμη χειρότερα, υπάρχουν σύμφωνα με τις νεότερες μελέτες περισσότερα από δέκα ακόμη θέατρα στην Αιτ/νία που δεν τα έχουμε ανακαλύψει καν. Πώς να μην το κάνει όταν στον πλουσιότερο νομό σε υδατικά αποθέματα οι καλλιέργειές μας διψάνε. Και καλούμαστε για μια ακόμη φορά να δώσουμε αγώνα ιερό για να σώσουμε τον Αχελώο.

Πώς να μην το κάνει όταν τόσα προγράμματα πέρασαν και δυο έργα οδικά ή αρδευτικά στον κάμπο δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε.

Όταν ένα φράγμα ξεκίνησε στα Αχυρά τριάντα χρόνια πριν και μας στοιχειώνει ακόμη. Πώς να μην υποστεί τις συνέπειες

όταν τόσα χρόνια δεν μπορέσαμε να συνεννοηθούμε ούτε για τα απλά ούτε για τα σπουδαία; Αυτό ελπίζουμε ότι επιτέλους

θα αλλάξει.

Ο πρόεδρος της Ένωσης Αγρινίου κ. Θωμάς Κουτσουπιάς σήμανε παναιτωλοακαρνανικό συναγερμό και, στην πρόσφατη

συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής για την αποτροπή της ολοκλήρωσης του εγκλήματος της εκτροπής του Αχελώου,

ζήτησε το αυτονόητο: να καθίσουμε γύρω απ’ το ίδιο τραπέζι και να συζητήσουμε χωρίς σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες.

Να οραματιστούμε, να σχεδιάσουμε, να ιεραρχήσουμε, να προγραμματίσουμε, να διεκδικήσουμε.

Όχι με φανφάρες και ανέξοδες διακηρύξεις, αλλά στη βάση μελέτης που θα δεσμεύει θεσμικούς φορείς, παραγωγικές τάξεις

και επιστημονική κοινότητα, υποδεικνύοντας τις οδούς που πρέπει επιτέλους να ακολουθήσουμε.

Και με τον πήχη ψηλά. Πολύ ψηλά! Σαν έτοιμοι από καιρό, όλοι, ομόθυμα και ομόφωνα, είπαν πως «ναι, κάτι πρέπει να

κάνουμε, ….δεν μπορούμε να καθόμαστε άλλο με σταυρωμένα τα χέρια».

Και έγινε το πρώτο βήμα. Ως γνωστόν, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Οπότε δικαιούμαστε να αισιοδοξούμε.