Α, ρε Τάκη…
Το έμαθα χθες το μεσημέρι ,Τάκη, και μου πήρε πολλή ώρα να καταλάβω… και για ποιον μου μιλούσαν… και τι είναι αυτό που μου έλεγαν.
Πού να πάει το μυαλό μου;
Απίστευτο…
Ο Τάκης… Ο παιδικός μου φίλος… κείνο το ψιλόλιγνο παιδί, που ανεβοκατεβαίναμε τα γιαπιά στη γειτονιά, παίζοντας κλέφτες κι αστυνόμους ή κυνηγώντας ένα τόπι στις αλάνες της αερογέφυρας, πίσω από το σπίτι του Ιπποκράτη, στον Καπνικό Σταθμό του Γρηγόρη… «Έφυγε».
Τι θα πει «έφυγε»;
Πότε όλα αυτά ήταν εδώ;
Πώς μεγαλώσαμε τόσο γρήγορα;
Με ποιες ταχύτητες έφτασες στο τέρμα;
Πόσο κοντά του είμαστε κι εμείς;
Το ευχαριστιόσουν αυτό. Ήθελες να είσαι πρώτος σε όλα. Στο τρέξιμο, στο παιχνίδι, στην παρέα, στο σχολείο… παντού.
Ακόμα και τώρα.. Πρώτος!
Έτσι μου είπαν χθες.
Από πίσω σου κι εγώ εκείνα τα χρόνια.
Μετά μπλέξαμε…
Μπλέξαμε με τις δουλειές, με τα όνειρα που δεν μας κάθονταν όλα, με τις αποστάσεις, με τη ζωή που περνούσε μέσα στο καθημερινό και το εφήμερο… και κλειστήκαμε. Κλειστήκαμε μέσα στην αναγκαιότητα, μέσα σ’ αυτή την αόρατη μέγγενη που άρχισε να καθορίζει με επιτακτικό τρόπο τις ζωές μας… και χαθήκαμε. Χαθήκαμε μέσα σε δέκα στρέμματα αστικού ιστού.
Είχε απομείνει μόνο η χαρά της τυχαίας συνάντησης.
Ένα δευτερόλεπτο συνάντησης ήταν αρκετό, για να κουβεντιαστούν μεταξύ μας τα πράγματα.
Όχι όλα… Τα αναγκαία και απαραίτητα μόνο. Όσα χρειαζόταν η στιγμή, για να ξαναφορέσει σε όλο μας το κορμί τις δυνάμεις συνοχής της μνήμης μας με εκείνα τα πρώτα μας παιχνίδια μέσα στα οικόπεδα με τις λιάστρες και τα γιαπιά της γειτονιάς.
«Έφυγες», λέει, χτες.
Κανένας από κείνη την παλιά παρέα δεν μου το ΄πε.
Πάντα έτσι συμβαίνει όμως με αυτές τις ειδήσεις.
Κατευόδιο, φίλε…
Λευτέρης Τηλιγάδας
«Agrinio 365» Media Group | AgrinioTimes.gr, Antenna-Star.gr