Τα τύμπανα του πολέμου ήχησαν, ο πόλεμος μαίνεται κι εμείς;
Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν σε τούτο τον κόσμο και παρά τη φιλειρηνική διάθεση εκατομμυρίων πολιτών το τέρας του πολέμου έχει απλώσει τα χέρια του προκαλώντας μας την απόγνωση, την απελπισία και την απογοήτευση…
Ως εκπαιδευτικοί, ως γονείς, ως ενήλικες που έχουμε ή θέλουμε να πιστεύουμε πως έχουμε ακόμα σώας τάς φρένας αισθανόμαστε πως είμαστε αδύναμοι μπρος στη γιγάντωση του συμφέροντος, μικροί Δαυίδ να πετροβολάμε τον χαιρέκακο Γολιάθ. Οι πολεμικές εικόνες, οι αποτροπιαστικές σκηνές κοντεύουν να εισαχθούν στην καθημερινότητά μας εθίζοντας εμάς και τα παιδιά μας στο αίμα, στον θάνατο, στην ακύρωση της ζωής ως μια νομοτέλεια με διάρκεια που η αρχή της χάνεται στο παρελθόν και η κατάληξή της δεν έχει πέρας… Σύμφωνα με τον Αριστοφανικό λόγο ο Πόλεμος στο γουδί του κοπανάει τις πόλεις, τα κράτη, τους λαούς και η ορμητικότητα, ο θόρυβος και η επικείμενη ταραχή του ως Κυδοιμός υπηρετεί τον ακάματο άγριο δυνάστη κονιορτοποιώντας τον κόσμο γύρω μας. Φυσικά η κραυγή απόγνωσης δεν πρέπει να σωπάσει ποτέ. Με όσο σθένος διαθέτει κανείς μέσα του οφείλει να αντιδράσει. Στη λαίλαπα που μαστίζει τον κόσμο δεν έχουμε το δικαίωμα να σιγήσουμε, γιατί το Δίκιο που δεν ομολογείται και δεν “επαναστατεί” συχνά γίνεται ποτάμι που καταπνίγει τους συμβιβασμένους. Είναι θέμα επιβίωσης, αξιοπρέπειας ανθρώπινης και εθνικής, ο συνειδητός αγώνας με όπoιο μέσο διαθέτει κανείς, προκειμένου να αισθανόμαστε ότι ακόμα δεν ξοφλήσαμε, δεν πεθάναμε, υπάρχουμε, αγωνιζόμαστε, αντιδράμε. Η αντίδραση ας μην είναι για το “φαίνεσθαι” ας περάσει σε μια άλλη φάση ευαισθητοποίησης των παιδιών μας, των νέων ανθρώπων, των εν δυνάμει υπερασπιστών της Ελευθερίας, Ανεξαρτησίας των λαών, της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Κάθε “μαχαιριά” των πολεμοχαρών ας γίνεται αφορμή διδαχής ως μια αντανακλαστική αντίδραση στο Άδικο και στη Βία. Η παρακολούθηση των τεκταινόμενων στα πεδία της μάχης, η θέαση απλά μιας οδυνηρής κατάστασης και το διαμοίρασμα εικόνων και σκηνών ως ένα παιχνίδι στο διαδίκτυο ας μην είναι όλη η στάση μας απέναντι σε όσα παρακολουθούμε και βιώνουμε.
Ο πόλεμος έχει γερά πλοκάμια, η βία τρέφεται πλουσιοπάραχα από τους ποταμούς του μίσους, εγώ θα πω, όμως, πως η Ειρήνη το καλό και η Αγάπη ίσως αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη και δυναμική έστω και σήμερα. Πολύ περισσότερο αύριο, κάνοντας να ξημερώσει μα καλύτερη μέρα για όλους μας και για όσους βάλλονται τώρα από τον πόλεμο αλλά και για όσους είναι τώρα πολύ μακριά του, αφού ο χρόνος, ο χώρος και οι αποστάσεις είναι πολύ σχετικές και αμφισβητήσιμες…
Εφημερίδα ΑΙΧΜΗ – aixmi-news.gr