Κυβέρνηση του Α.Τ.Μ.
Μια πρόσφατη συζήτηση με κυβερνητικό αξιωματούχο για την επόμενη μέρα της πανδημίας και με διαφώτισε και με προβλημάτισε. Ως προς το σκέλος του διαφωτισμού, τα πράγματα είναι απλά. Ο συνομιλητής μου με διαβεβαίωσε ότι ο Κ. Μητσοτάκης ούτε καν σκέφτεται τις πρόωρες εκλογές.
Η διαβεβαίωση δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά το επιχείρημά του ήταν πρωτότυπο: «Ξέρεις κάτι, ο Κυριάκος δεν είναι “ταβλαδόρος”, να προσπαθήσει να κλέψει μια παρτίδα στα γρήγορα. Θέλει να βλέπει τον εαυτό του ως σκακιστή, άρα προτιμά τους πιο σύνθετους πολιτικούς σχεδιασμούς». Άρα, κόλπα και τρικ, ξεχάστε τα. Όταν ισχυρίζεται ότι θέλει να τελειώσει την τετραετία, να τον ακούτε. Εκτός βέβαια αν στην πορεία προκύψουν ατυχήματα…
Εκεί στα ατυχήματα φύγαμε από τον διαφωτισμό και μεταφερθήκαμε στον προβληματισμό. Το πρώτο που προβληματίζει τον συνομιλητή μου είναι ποια θα είναι η επόμενη μέρα της πανδημίας.
Όσοι διαβάζουν την Ιστορία κάπου θα έχουν παρατηρήσει ότι τα πράγματα σπανίως εξελίχθηκαν γραμμικά και σύμφωνα με τις προβλέψεις της προηγούμενης μέρας, μου επισήμανε. Ας μην πάμε στο ακραίο παράδειγμα του Τσώρτσιλ, που κέρδισε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και λίγους μήνες μετά έχασε τις εκλογές από το απόλυτο αουτσάιντερ, τον Κλέμεντ Αττλη και τους Εργατικούς. Έχουν γίνει μόδα στα διεθνή ΜΜΕ τα «rοaring ’20s»,συνέχισε. Μα κανένας δεν θυμάται πόσο λίγο κράτησαν τα «roaring ’20s» και τι έγινε στη συνέχεια: η οικονομική κρίση του 1929 και η εκτροπή.
Στη συνέχεια επανήλθαμε στα εγχώρια. Διαβάζω τις δημοσκοπήσεις και τις αντίστοιχες αναλύσεις και παραξενεύομαι από την αφέλεια, συνέχισε τον συλλογισμό του: παραμένουν στα προφανή. Η φθορά της κυβέρνησης και του Μητσοτάκη είναι μηδαμινή και η αδυναμία της αντιπολίτευσης οφθαλμοφανής. Και τι σημαίνει αυτό;
Πρώτον, παγκόσμια η πανδημία αποδείχτηκε ένα πανίσχυρο όπλο συσπείρωσης των ψηφοφόρων around the flag. Ακόμη και κυβερνήσεις που τα έκαναν μαντάρα, όπως η κυβέρνηση Τζόνσον στη Βρετανία, κέρδισαν μια δεύτερη ευκαιρία. Με τον εμβολιασμό ο αποδιοπομπαίος Τζόνσον ξανάγινε κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Δεύτερον, η απόφαση των διεθνών οργανισμών να ρίξουν χρήμα από τα ελικόπτερα έλυσε τα χέρια όλων των κυβερνήσεων. Μοίρασαν χρήματα σε όλους και ταυτόχρονα δεν ανέλαβαν οποιοδήποτε μέτρο με κοινωνικό κόστος. Έγιναν όλες «Κυβερνήσεις του Α.Τ.Μ.». Κάθε βράδυ η κυβέρνηση τα γέμιζε και το πρωί οι πολίτες τα έβαζαν στην τσέπη τους. Για ποιον λόγο λοιπόν η κυβέρνηση να έχει φθορά, ήταν το συμπέρασμά του.
Τι θα γίνει λοιπόν την επόμενη μέρα, όταν η κουρτίνα της πανδημίας απομακρυνθεί, είναι το σημαντικό ερώτημα που απασχολεί τον συνομιλητή μου. Η θετική διάσταση είναι ότι η κυβέρνηση θα έχει στη διάθεσή της πακτωλό κεφαλαίων. Και από τις διεθνείς αγορές (η παγκόσμια ρευστότητα ξεπερνά τα 6 τρισ.) και από τους ευρωπαϊκούς πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης. Θα πέσουν γρήγορα στην πραγματική οικονομία, η διοίκηση μπορεί να τα αξιοποιήσει αποτελεσματικά, το «αποτύπωμά» τους σε όλο τον κοινωνικό ιστό θα καταγραφεί ή θα παραμείνουν στα στενά σύνορα μιας «ολιγαρχικής οικονομίας», είναι ορισμένοι από τους προβληματισμούς του.
Τους μεταφέρω όσο γίνεται πιο πιστά. Οι απαντήσεις είναι μπροστά μας. Όσο λοιπόν οι απαντήσεις εκκρεμούν, μια διαπίστωση είναι βέβαιη. Τουλάχιστον θα ζήσουμε «ενδιαφέροντες καιρούς»…
Θανάσης Τσεκούρας – protothema.gr