Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Κατοχή Μεσολογγίου το 1964. Από πολύ μικρός άρχισε να μαζεύει παλιά αντικείμενα, ενώ παράλληλα δούλευε σαν σιδεράς, μιας και τα γράμματα ήταν, όπως λέει ο ίδιος, ο «μεγάλος εχθρός». Στα 17 του χρόνια, ένας βορειοηπειρώτης του έμαθε να κατασκευάζει πόρπες και κιουστέκια. Στήνει τον παρατημένο αργαλειό της μάνας του και με τη βοήθεια μιας ηλικιωμένης θείας του μαθαίνει την υφαντική. 

Ο λόγος για τον Ελληνοράπτη, Νίκο Πλακίδα.

• Στο πλαίσιο της «Συνέντευξης της Δευτέρας» τα μέσα του Agrinio 365 Media Group (AgrinioTimes.gr AntennaStar.gr) φιλοξενούν σήμερα, τον Νίκο Πλακίδα, σε μια συνέντευξη που κουβαλάει τη αναπνοή των χρωμάτων και τις τεχνικές των ρούχων μιας Ελλάδας που έχει φύγει ανεπιστρεπτί, αλλά παραμένουν σήμα κατατεθέν της παράδοσης και του πολιτισμού που κουβαλάμε μέσα μας.

Συνέντευξη στη Νάντια Μπούτα

Ν. Πλακίδας: «Ένας σπουδαίος ελληνοράπτης»

• • Πριν ξεκινούσε όμως με τις ερωτήσεις, ας δούμε πως αυτοβιογραφείται ο ίδιος.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο χωριό Κατοχή Μεσολογγίου το 1964. Από την ηλικία των 12 ετών άρχισα να μαζεύω όλα τα παλιά αντικείμενα που είχαμε συγκεντρώσει σε αποθήκες του σπιτιού μου. Παράλληλα δούλευα σαν σιδεράς, μιας και τα γράμματα ήταν για μένα «μεγάλος εχθρός» , ποτέ μου δεν τα συμπάθησα, με τον βαθμό 5 με απολύσανε από το δημοτικό. Στα 17 μου χρόνια, μου έδειξε ένας παππούς από τη Βόρεια Ήπειρο να κατασκευάζω πόρπες και κιουστέκια (κοσμήματα παραδοσιακά). Επίσης έστησα τον παρατημένο αργαλειό της μάνας μου και κατάφερα να τον λειτουργώ με τη βοήθεια μιας ηλικιωμένης θείας μου. Μέχρι σήμερα υφαίνει υφάσματα για τις φορεσιές που κατασκευάζω. Παράλληλα συγκέντρωνα καταλόγους εκθεμάτων από το μουσείο Μπενάκη, το Εθνικό Ιστορικό (κτήριο Παλαιάς Βουλής) και από το μουσείο  Λαϊκής Τέχνης.

Στην ηλικία των 22 άρχισα να κατασκευάζω μαχαίρια, χρησιμοποιώντας ως οδηγούς αυθεντικά μαχαίρια. Από έναν παλιό τεχνίτη γείτονα μου 90 ετών τότε, έμαθα να κάνω μικρές επισκευές σε αυθεντικό οπλισμό του 19ου αιώνα. Επίσης ξεκίνησα να συλλέγω τμήματα από παλιές αυθεντικές φορεσιές, καθώς και κοσμήματα, όσα βέβαια είχαν απομένει από τους πλανόδιους παλιατζήδες που τα εμπορεύονταν ή από όσα δεν καταστράφηκαν. Συνήθεια της εποχής τότε ήταν να μεταποιούν τις στολές σε χρηστικά αντικείμενα κυρίως κουρελόπανα! Παράλληλα μελετούσα τα νέα μου αποκτήματα και προσπαθούσα να μάθω, πώς ήταν κεντημένα και τη συμβολίζουν τα σχέδια τους.

Ήρθα σε επαφή με το θέατρο ελληνικών χορών της Δώρας Στράτου, το οποίο έχει την μεγαλύτερη συλλογή φορεσιών στην Ελλάδα (2.500 φορεσιές). Εκεί συμβουλεύτηκα ανθρώπους, όπως ο πρόεδρος του και οι υπάλληλοι που εργάζονταν εκεί, από την εποχή που ζούσε ακόμη η Δώρα Στράτου. Οι άνθρωποι του θεάτρου μου έλυσαν πολλές απορίες, και μου έδωσαν χρήσιμες συμβουλές για τις φορεσιές. Όσον αφορά τα κοσμήματα, πολύτιμη βοήθεια για τις τεχνικές της κατασκευής τους απέκτησα από παλιούς Γιαννιώτες τεχνίτες, και από φίλους  που ασχολούνταν με το σύγχρονο κόσμημα.

Το ενδιαφέρον μου για τα αυθεντικά κοσμήματα και τις φορεσιές, με οδήγησε σε πολλά χωριά της Ελλάδας, τόσο της ηπειρωτικής, όσο και της νησιωτικής, ώστε να συγκεντρώσω στοιχειά για την κάθε τοπική φορεσιά. Το ενδιαφέρον αυτό ταξίδι της αναζήτησής μου με εκπλήσσει συνεχώς, καθώς όσο ψάχνω, τόσο ανακαλύπτω, πώς δεν γνωρίζω τίποτα! Είναι τόσο πλούσια η λαϊκή τέχνη καθώς αποτελείται από χιλιάδες σχέδια, χρώματα και συμβολισμούς, που πάρα πολλά από αυτά τα αφήσαμε να χαθούνε και δεν μπορούμε να τα  αντικαταστήσουμε πλέον. Όσον αφορά την εργασία μου πάνω στην κατασκευή παραδοσιακών φορεσιών, αγοράζω υφάσματα, όσο γίνεται πιο κοντά με τα παλιά και παλεύω ώστε να κάνω μία φορεσιά όσο πιο πιστά γίνεται με την αυθεντική, μια διαδικασία πολύ δύσκολη, αλλά δεν τα παρατώ. Όπου αντιμετώπιζα δυσκολία, ρωτούσα πώς έραβε το ύφασμα η παλιά ραπτομηχανή της γιαγιάς μου  και αυτή η αναζήτηση στο τέλος, κατάφερε να με βοηθήσει.

Τα πρώτα μου κομμάτια δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Ούτε τα κοσμήματα ούτε τα κεντήματα, γιατί όταν τα σύγκρινα με αυτά που έβλεπα στα μουσεία καταλάβαινα πόσο υστερούσαν. Το πείσμα μου όμως, ώστε να πλησιάσω, όσο γίνετε, τα αυθεντικά, με οδηγούσε στο ακραίο σημείο, να πετάω τις δημιουργίες μου και να ξεκινάω τις διαδικασίες από την αρχή. Με τα χρόνια πιστεύω πώς κατάφερα λίγα πράγματα, γιατί θεωρώ πως πολλά είναι ακόμα αυτά που δεν τα γνωρίζω ή αυτά που θέλω να κάνω,

Στη συνέχεια πολλά ήταν τα χορευτικά σωματεία, οι Δήμοι, οι ιδιώτες, αλλά και τα Λύκεια Ελληνίδων στην Ελλάδα και σε διάφορες χώρες του εξωτερικού, όπου έχει ελληνισμό, τα οποία εμπιστεύτηκαν τις φορεσιές μου για τα μέλη τους. Έτσι έχω καταφέρει να ντύσω με τις φορεσιές μου δεκάδες πολιτιστικούς συλλόγους στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Παράλληλα, πολλοί φορείς με καλούν να παρουσιάσω σε εκθέσεις τις φορεσιές μας, όπως το 2001 στην Μελβούρνη, το 2002 στο Τορόντο, στην Αγγλία, στην Ελβετία, στην Τσεχία, στην Ιταλία, στην Μόσχα και αλλού. Συμπερασματικά, σε 22 χώρες έχω φτάσει.

Επίσης όσα χρήματα κατάφερνα να αποταμιεύω, τα διέθετα, ώστε να αποκτήσω όποιο κόσμημα, γιαταγάνι, πιστόλα, ή καριοφίλι έφτανε στα χέρια μου Φορεσιές επίσης ή μεμονωμένα κομμάτια φορεσιών, όπως ποδιές, σεγκούνες, φορέματα. Έτσι κατάφερα να κάνω μια συλλογή, με αρκετά κομμάτια αυθεντικά (φορεσιές πλήρεις και κοσμήματα είτε ολοκληρωμένα είτε και σε τεμάχια). Η συλλογή μου επίσης αποτελείται από περίπου 900 φορεσιές, αντίγραφα δικής μου κατασκευής, αλλά και κοσμήματα από διαφορές περιοχές της χωράς. Κατασκευάζω επίσης και ομοιώματα οπλισμού της ελληνικής επανάστασης. Σήμερα συνεχίζω να εργάζομαι με πιο σύγχρονα μέσα, χρησιμοποιώντας ακόμη και το διαδίκτυο! Επίσης έχω αρχειοθετήσει πολλά από τα κεντήματα, και συνεχίζω την πλήρη καταγραφή της συλλογής μου, δυστυχώς όμως δεν έχω γνώσεις τεχνολογίας ή γραμματικές σπουδές.

Όλα αυτά τα χρόνια της δράσης μου έχω τιμηθεί για την δουλεία μου από πολιτιστικούς φορείς της ομογένειας, όπως της Αυστραλίας, του Καναδά, της Αμερικής, Αγγλίας, από το θέατρο ΔΩΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ, από το τμήμα της ΟUNESKO, σε εκδήλωση που έγινε στου Φιλοπάππου, από Δήμους, και από την Παγκαλαβρυτινή ένωση στο κτήριο της Παλιάς Βουλή, καθώς και από πληθώρα άλλων πολιτιστικών φορέων. Με τις ελάχιστες γνώσεις μου προσπαθώ να καταγράφω σε βίντεο, ηλικιωμένα άτομα που ξέρουν παραδοσιακά τραγούδια μέχρι & μοιρολόγια, πολλά από τα οποία δημοσιεύω στο διαδίκτυο. Ελπίζω να μπορέσω να τα κάνω βιβλίο και CD κάποια μέρα.

 

 

Έχω ταξιδέψει σε όποιο σημείο φτάνουν οι δυνάμεις μου και η οικονομική μου δυνατότητα, κυρίως όμως στην περιοχή μου, αλλά έχω φτάσει και μέχρι Όλυμπο Καρπάθου, Τύλο, Νίσυρο, ορεινή Ηλεία, Καλαβρυτοχώρια, Ήπειρο και αλλού. Δεν προσπαθώ να γίνω ερευνητής, ούτε να αντικαταστήσω τους πολύ πιο ειδικούς, απλά αγαπώ υπερβολικά την ιστορία μας, την παράδοση μας, τα έθιμα μας και λυπάμαι όταν βλέπω ιστορικούς τόπους και μνημεία να ρημάζουν από την αδιαφορία του κράτους. Για παράδειγμα στο κέντρο του χωρίου μας ο βυζαντινός πύργος, που μετατράπηκε για 4 χρόνια στην τελευταία κατοικία της Κυρά Βασιλικής, τελευταίας συζύγου του Αλή πασά των Ιωαννίνων, έχει  μετατραπεί σε σκουπιδότοπο και να γκρεμίζετε!!! Λυπάμαι όταν αφήνουμε να χαθούν τα όμορφα έθιμα του γάμου και γενικά της ζωής των πατεράδων μας, παραδόσεις που άντεξαν αιώνες, ενώ παράλληλα υιοθετούμε ότι μας σερβίρουν οι ξένοι! Νιώθω ότι έχω υποχρέωση να συμμετέχω όσο μπορώ στην διάσωσή τους .

Πολλές φορές σπουδαστές πήραν στοιχεία & φωτογραφίες από το εργαστήρι  μου για να κάνουν την μεταπτυχιακή τους. Χαρακτηριστικά μια άριστη εργασία βρίσκεται σήμερα στο αποθετήριο του λαογραφικό εργαστηρίου του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, που αναφέρεται στη ζωή και το έργο μου. Επίσης έχω ετοιμοπόλεμη ομάδα που συμμετέχουμε αφιλοκερδώς ντυμένοι με φορεσιές αντίγραφα σε ιστορικές επετείους & παρελάσεις ανά την Ελλάδα (Κομοτηνή, Καλάβρυτα, Καλαμάτα, Ιωάννινα, Χάνι Γραβιάς, Καρπενήσι, Σούλι, Αθήνα κ.α)

Επίσης συμμετείχα και σε πολλά ντοκιμαντέρ με ιστορικά θέματα.

Όλα αυτά στα οποία αναφέρθηκα τα κατάφερα και τα έκανα τρόπο ζωής, όχι επάγγελμα, και μακάρι να είχα άλλο τρόπο βιοπορισμού και να μην χρειάζεται να παίρνω χρήματα όταν νοικιάζω μια φορεσιά, αυτό είναι το  πιστεύω μου.

Πόσο πολύ χαίρομαι όταν βλέπω νέους να έρχονται να ντυθούν με αυτές τις «Ντυμασιές» και να ρωτούν λεπτομέρειες, και ειδικά όταν είναι  ομογενείς τρίτης γενιάς! Με λυπεί ότι δεν ενδιαφέρονται οι νέοι να μάθουν την τέχνη που έφτασε στα χέρια μας. Να μάθουν να κάνουν τα ρούχα που ντυνόντουσαν οι παππούδες μας, ή και άλλες ξεχασμένες τέχνες, όπως του τσαρουχά, τα κοσμήματα, τα όπλα, τα υφαντά, κ.α.. Ακόμα και σήμερα στην εποχή της κρίσης που όλοι φωνάζουν ότι είναι άνεργοι εγώ δεν μπορώ να βρω έναν ράφτη! Πρέπει οι νέοι να διεκδικούν, όχι να παραδίδουν τα όπλα. Δουλειές υπάρχουν, μεράκι θέλει και όρεξη. Μερικοί βλέπουν την τέχνη  μόνο εμπορικά και προσπαθούν να κάνουν την τέχνη της φορεσιάς τόσο εμπορική, που το αποτέλεσμα είναι πολύ κακόγουστο.

Όνειρό μου είναι να μπορέσω να κάνω ένα σύγχρονο χώρο εργασίας μαζί με έναν χώρο έκθεσης της Συλλογής μου, ένα Μουσείο δηλαδή Ελληνικής Τέχνης, που θα παρέχει εκπαιδευτικά προγράμματα, ώστε να μπορεί ο κόσμος να τα δει και να μάθει οποίος έχει μεράκι. Ελπίζω να τα καταφέρω. Και όταν θα έχω φύγει, θα ήθελα να με θυμούνται όλοι για το ότι πιο πολύ φορούσα την Ελληνική Φορεσιά παρά τα ευρωπαϊκά ρούχα!»

 

 

Ν.Μ.: Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τη δημιουργία παραδοσιακής φορεσιάς

Ν.Π.: Πρώτη συμμέτοχη μου στην γιορτή στο Μεσολόγγι 1978 ,άρχισα να ψάχνω  φορεσιά να  ντυθώ και έφτασα στον Γ,Κωνστα όπου με έβαλε στο νόημα να κάνω κοσμήματα παραδοσιακά, πρόχειρα τα πρώτα με άριστα αποτελέσματα σήμερα.

Ν.Μ.: Πώς έμαθες την τέχνη; Πόσο δύσκολο ήταν;

Ν.Π.: Η τέχνη δεν διδάσκετε πουθενά!! Ελάχιστες επισκέψης σε έναν παλιό Ελληνοράφτη από το Μέτσοβο ήταν η αφορμή να  δω πως κεντά  την κλωστή, οπότε άρχισα να  παλεύω  για να περνά ο χρόνος ευχάριστα – τότε δεν είχαμε κινητά FB κλπ θα έλεγα ότι είμαι αυτοδίδακτος, αγοράζοντας μόνο βιβλία να  διαβάζω και να μελετώ την κάθε φορεσιά, γράμματα  πολλά δεν έμαθα ,και ούτε  το είχα φανταστεί ότι θα  γίνει η χαρά μου  επάγγελμα, μάλλον  τρόπος ζωής.

Ν.Μ.: Έχεις κρατήσει την πρώτη φορεσιά που έφτιαξες;

Ν.Π.: Έχω κρατήσει μερικά από τα πρώτα κομμάτια, αν καταφέρω να  στήσω ένα μουσείο  με αυθεντικά όπλα κοσμήματα φορεσιές, και  με  αντίγραφα, εκεί να  μπορώ να εκθέσω και αυτά,

Ν.Μ.: Έχεις συλλέξει ένα μεγάλο αριθμό αυθεντικών φορεσιών από όλη την Ελλάδα. Πες μου για αυτή τη συλλογή σου.

Ν.Π.: Ότι χρήμα είχα ή έχω  και  μπορώ να διαθέσω  τα έχω δώσει να  αγοράζω αυθεντικά κοσμήματα, ζώνες γιορντάνια πόρπες, όπλα της επανάστασης, φορεσιές ολόκληρες ή πολλά μεμονωμένα κομμάτια τους, με  όνειρο ζωής  το μουσείο που θα τα  σώσει! Πρέπει να αναφέρω ότι μου χαρίζουν και πολλοί που ξέρουν, τι  σκέπτομαι να τα κάνω,

Ν.Μ.: Ποια είναι η αγαπημένη σου και γιατί;

Ν.Π.: Δεν μπορεί η μάνα να ξεχωρίσει τα παιδιά της  σε αγαπημένο ή  μη, εγώ πως να ξεχωρίσω  μέσα στης 1.200 περίπου που έχω,  θα πω μόνο ότι  όταν θα παραδώσω μια παραγγελία  και θα πληρωθώ, αισθάνομαι  μια  λύπη, γιατί από  μερικά μέτρα ύφασμα  κάποια μέτρα  κλωστή  έβγαλα  ένα όμορφο ρούχο που πέρασα ώρες  στο σχεδιασμό στο κέντημα στο ράψιμο σκεπτόμενος & τραγουδώντας , και τώρα μου το  πήραν, αλλά για να ευχαριστηθεί η ψυχή μου σκέπτομαι ότι όταν ακόμα εγώ δε θα  υπάρχω, αυτό θα  υπάρχει  θα  χορεύει σε  γιορτές  θα  περάσει σε επόμενες γενιές   και θα λένε ότι το έκαμε εκείνος ο ράπτης, όπως  σκέπτομαι και εγώ για τα παλιά που έχω.

 

 

 

 

 

 

Ν.Μ.: Πότε ξεκίνησες το εργαστήριό σου;

Ν.Π.: Δειλά στην αρχή το 1987 και με την αγάπη και την εμπιστοσύνη όλων που μου έδωσαν παραγγελίες με την στήριξη συλλόγων, ιδιωτών & του θεάτρου ΔΩΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ που με έβαζαν στο βεστιάριο τους να  μελετώ της αυθεντικές φορεσιές, κατάφερα να  ντύσω δεκάδες χορευτικούς συλλόγους και ιδιώτες  σε όλη  την Ελλάδα αλλά προπαντός  σε όλο τον κόσμο όπου υπάρχει ελληνισμός, καμαρώνω όταν μου  φέρνουν νέα από  ανθρώπους που  είναι  στα πέρατα του κόσμου και φοράνε ρούχα  που έκανα για τον καθένα ξεχωριστά.

Ν.Μ.: Ασχολείσαι μόνος σου με το ράψιμο και τη δημιουργία των φορεσιών, των κοσμημάτων κ.λ.π.;

Ν.Π.: Τώρα εργάζομαι μόνος,  δυστυχώς  ΔΕΝ  υπάρχει ράπτης πουθενά! Οι νέοι σπουδάζουν  – διοίκηση επιχειρήσεων!  Πληροφορική, νοσηλευτική παιδαγωγικό κλπ κλπ, οπότε ποιος θα ασχοληθεί με  τέχνη; Αφήσαμε και χαθήκαν πάρα πολλές τέχνες!  Και μετακομίσαμε όλοι στην Αθήνα αφήνοντας τα όμορφα χωριά μας  Κρίμα.

Ν.Μ.: Τι υλικά χρησιμοποιείς;

Ν.Π.: Διάφορα υφάσματα χασέ, βελούδο, τσόχα ταφτά , μεταξωτά, μπροκάρ, κόκαλο για κουμπιά & λαβές ορείχαλκο για τα κοσμήματα, μέταλλο και ξύλο για τα όπλα, δέρμα για ζώνες και  σελάχια, και όταν κάποιο δεν υπήρχε ή έφερνα από το εξωτερικό, πιο παλιά από Συρία, ή το  φτιάχνουμε. Τα μεταξωτά για παράδειγμα σε αργαλειό στη Θράκη.

Ν.Μ.: Υπάρχουν κάποιοι συμβολισμοί πίσω από τα σχέδια των φορεσιών;

Ν.Π.: Φυσικά κάθε  φορεσιά έχει ξεχωριστά,  χρώματα, σχέδια, κεντίδια πλουμίδια και όλα έχουν νόημα, αν δε τα κατέχεις αυτά  δεν ξέρεις τι  κάνεις. Αν δεν ξέρεις ότι  αυτό  για παράδειγμα το μαντήλι πρέπει να είναι μαύρο και ας είναι για  νυφική φορεσιά, και  το βάλεις λευκό τότε την έκαμες  τη φορεσιά για Καθαρή Δευτέρα!! Και  λυπούμε που  βλέπω  να  φοριούνται όπως όπως από πολλούς  και να  ράβονται  πρ0χειροκαταστάσεις! Και να συνεχίζονται με τέτοια λάθη. Όταν παλιά  έβλεπες κάποιον, γνώριζες από πού είναι, τι δουλειά κάνει και την ηλικία του… γενικά από που βαστά η σκουφιά του . Η γυναίκα από που είναι, αν είναι  λεύτερη , παντρεμένη πόσα  χρόνια παντρεμένη , πόσα παιδιά έχει κλπ κλπ

 

 

Ν.Μ.: Πόσος χρόνος χρειάζεται για να φτιάξεις μια φορεσιά;

Ν.Π.: Ανάλογα την φορεσιά, τα κομμάτια που αποτελείτε, τα κεντίδια που θα κάνω, αλλά προπάντων την όρεξη  που θα έχω,,  χρονόμετρο δεν υπάρχει σε αυτά,  μπορεί να γίνει μια  φορεσιά  σε  8-10 μέρες, μπορεί και σε μήνες.

Ν.Μ.: Πόσες φορεσιές έχεις φτιάξει μέχρι σήμερα;

Ν.Π.: Αμέτρητες, έχω ντύσει δεκάδες χορευτικά Ελλάδα και εξωτερικό, έχω ράψει για  αμέτρητους ιδιώτες , για  μικρά που της φόρεσαν στην βάπτιση, για  νύφες αρκετές και για  γαμπρούς ακόμα, και τώρα ετοιμάζω για  ζευγάρι που θα  κάνουν τον γάμο έτσι, και  οι καλεσμένοι  με  φορεσιές,

Ν.Μ.: Έχεις δηλώσει «Κολλημένος με την Παράδοση» και πολύ συχνά συμμετέχεις σε παραδοσιακές γιορτές του τόπου μας, φορώντας ιστορικές φορεσιές.Τι σημαίνει «παράδοση» για σένα;

Ν.Π.: Για να συμμετέχω σε μια  γιορτή, μόνος ή με την ομάδα μου που  αποτελείτε από πολύ καλούς φίλους και φίλες, θα πρέπει να σεβόμαστε  το σκοπό της  συμμετοχής, να ξέρουμε τι γιορτάζετε, τι φοράμε, πως το φοράμε.  αυτό εγώ το νιώθω υποχρέωση μου, νιώθω ότι πρέπει να  είμαι παρόν νιώθω Έλληνας ελεύθερος! Μακάρι να είχα τρόπο  να συμμετέχω σε όλες της  γιορτές που με προσκαλούν, αυτό  έγινε τρόπος ζωής για μένα, να  ράβω 33 χρόνια να φορώ να  συμμετέχω 42 χρόνια ! Θα με θυμούνται κάποτε σαν τον άνθρωπο, που πιο πολύ ήμουν ντυμένος την ελληνική φορεία πάρα τα  ευρωπαϊκά ρούχα

Ν.Μ.: Πόσο ενδιαφέρεται ο Νεοέλληνας για τη λαϊκή μας παράδοση;

Ν.Π.: Υπάρχουν πολλοί νέοι που  νοιάζονται που έχουν ενδιαφέροντα για την παράδοση μας την ιστορία μας κλπ. Αλλά η κατάσταση και οι συγκυρίες σήμερα  δεν επιτρέπουν να ασχολούνται πιο ενεργά. Αν κάποιος θέλει φροντιστήρια, καύσιμα για θέρμανση, έξοδα ενοικίου, έξοδα επιβίωσης, πώς να συμμετέχει σε εκδηλώσεις; Πως να ξοδέψει για φορεσιά πως να ταξιδέψει για παράδειγμα στην Όλυμπο της Καρπαθίου να  δει από κοντά της  γυναίκες που ακόμα φοράνε ρούχα παραδοσιακά κάθε μέρα, πως να  φτάσει στην Νάουσα  να δει το έθιμο κλπ κλπ. Εγώ αυτά  τα έκαμα τρόπο ζωής είμαι σχεδόν μέσα σε όλα, οικογένεια δεν έχω, μόνο τον εαυτό μου. Ι.Χ. αυτοκίνητο δεν είχα και δεν έχω, και νιώθω άρχοντας  που για να μάθω την  τάδε φορεσιά πηγαίνω στα Νησιά Κάρπαθο, Πάτμο ή στα χωριά να  δω πως τις φορά η γιαγιά, η κόρη κλπ.

 

 

 

Ν.Μ.: Έχεις εκθέσει τις δημιουργίες σου όχι μόνο στην Ελλάδα και στην ομογένεια αλλά και σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Πώς αντιδρούν οι ξένοι όταν βλέπουν τις ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές;

Ν.Π.: Εκεί στην μακρινή Αυστραλία είδα την αληθινή Ελλάδα!  Λαϊκό προσκύνημα οι εκθέσεις μου σε Μελβούρνη, Τορόντο,  Μόσχα κλπ κλπ Συγκίνηση από όλους, και πολύ κλάμα όταν ήταν η ώρα να αποχαιρετίσω αυτούς τους Έλληνες τρίτης γενιάς που  χορεύουν τραγουδάνε  και ντύνονται ελληνικά.. άμα ήξερα γράμματα  δυο τόμους με εμπειρίες θα έγραφα για αυτούς , φέτος θα συμμετείχα σε εκδήλωση στο Σικάγο και στην Αγγλία , ας όψεται αυτός που έφτιαξε τον – Κοριδοιο !

Ν.Μ.: Είσαι από τους λίγους ανθρώπους στην Ελλάδα που γνωρίζουν το πώς να δημιουργήσουν μια παραδοσιακή φορεσιά. Πόσο βαρύ φορτίο είναι αυτό για σένα; Πιστεύεις ότι το έργο σου θα βρει συνεχιστές;

Ν.Π.: Ευθύνη είναι. Σεβασμός και  τιμή μεγάλη το να δημιουργώ και να ξέρω ότι  θα έρθει μέρα που όπως εγώ αντιγράφω αυτά που  έφτασαν στην εποχή μας, θα αντιγράφουν κάποτε άλλοι τα δικά μου έργα, οπότε αν δεν το σέβομαι και το κάνω μόνο για χρήμα και όλοι αλλάζουμε κάτι, θα έρθει εποχή που δε θα  μιλάνε για παράδοση αλλά για μόδα! Όσο για συνεχιστές λυπάμαι που το λέω ότι 33 χρόνια δε με ρώτησε νέος   αν γίνετε να έρθει κοντά μου να μάθει. Ξέρεις οι παλιοί τεχνίτες  όλοι δεν δείχνανε την τέχνη. Μέγα λάθος αυτό. Το κράτος δεν έχει καμιά σχολή!

Τελειώνοντας θέλω  να ευχαριστήσω όλους που μου έχουν εμπιστευτεί το υστέρημα τους για να τους κάνω φορεσιά,  όσους μου χάρισαν αυθεντικά πράγματα, και όσους με  βοήθησαν  σε όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα αναφέρω ονόματα, φοβούμενος μην παραλείψω κάποιον,  εύχομαι εγω να καταφέρω το όνειρο μου να ιδρύσω ένα Εργαστήρι Επισκέψιμο μαζί με  εκθεσιακό χώρο και εκπαιδευτικό να  μπορούν μαθητές να έχουν άμεση επαφή με την τέχνη με την παράδοση με την ιστορία μας,

Να ευχαριστήσω εσάς για την συνέντευξη και την προβολή να ευχηθώ σε όλους υγειά αγάπη για την ιστορία μας,,  αν δε ξέρουμε τι είμαστε χαθήκαμε! Και τα  βλέπουμε, χρόνια πολλά για την 25 Μάρτη, που  ΔΕΝ  μας αφήνουν να  γιορτάσουμε. Καλή Λευτεριά Έλληνες !

 

 

 

 

 

 

 

 

---

«Agrinio 365» Media Group | AgrinioTimes.gr – Antenna-Star.gr