Η τρέλα του να πρέπει να στείλεις το παιδί σου στο σχολείο τη Δευτέρα
Είμαι φουλ εμβολιασμένος και 150% νομοταγής. Αλλά το γιατί ανοίγουν τα σχολεία τη Δευτέρα εξακολουθεί να μου ακούγεται σαν κρύο ανέκδοτο εις βάρος όλων των «προβάτων» σαν και εμένα.
Είμαι εξαγριωμένος. Kάτι που δεν μου συμβαίνει καθόλου συχνά. Επίσης, είμαι έτοιμος να πάρω τους δρόμους. Κάτι που δεν μου έχει συμβεί ποτέ πριν στα 40 κάτι μου χρόνια, παρόλο που η τελευταία δεκαετία μας έδωσε σε όλους πολλές και καλές τέτοιες αφορμές.
Άσε που, μεταξύ μας, ντρέπομαι να κοιτάξω στα μάτια όλους εκείνους, φίλους και γνωστούς, που μου την «έλεγαν» εδώ και μήνες επειδή ακριβώς ήμουν πάντα μπροστάρης, πάντα cheerleader με τα φουντωτά πομ πομ μου ψηλά στον αέρα, στο να ακολουθήσω πρωτοκόλλα και εντολές γιατρών.
Συμπεριλαμβανομένου του να τρέξω, από τα βαρεία ξημερώματα της ημέρας που έγινε αυτό εφικτό, να εμβολιάσω την 11χρονη κόρη μου. Με τη σύμφωνη πάντα γνώμη της -έμπειρης και έμπιστης- παιδιάτρου μου και θεωρώντας ότι έτσι την προστατεύω όσο καλύτερα μπορώ απέναντι στον κορωνοϊό.
Παρότι προφανώς και ο εμβολιασμός του παιδιού ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση για εμένα, όπως φαντάζομαι για κάθε οικογένεια εκεί έξω. Το έκανα γιατί θεώρησα ότι δεν πρέπει και δεν μπορώ να το αποφύγω. Και όχι γιατί ήμουν 100% πεπεισμένος ότι το εμβόλιο είναι μπετόν αρμέ ασφαλές. Μια βεβαιότητα που κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει. Κρίμα που, τελικά, ο χρόνος και η Όμικρον με έβγαλαν ψεύτη.
Επαναστάτης στα 40
Ο λόγος για την καθυστερημένη κοινωνική μου «αφύπνιση» (βλέπε «που πας ρε Τσε Γκεβάρα στα 40»); Η κυβερνητική απόφαση, με τη σύμφωνη γνώμη της πλειονότητας των επιστημόνων, για το να ανοίξουν τα σχολεία τη Δευτέρα.
Με κάποια παραπάνω μέτρα (π.χ. 3 δωρεάν self test αντί για 2 για εμβολιασμένους και μη μαθητές, έλεγχο σε όλη την τάξη επί πέντε ημέρες σε περίπτωση κρούσματος). Μέτρα που όχι μόνο μου φαίνονται ανεπαρκή, αλλά εμφανώς εξισώνουν τους εμβολιασμένους με τους μη εμβολιασμένους μαθητές.
Για να στο θέσω πολύ απλά. Μου είναι αδύνατο να καταλάβω το γιατί με έβαλαν να εμβολιάσω το παιδί μου, από τη στιγμή που, από τη Δευτέρα και μετά και με δεδομένη τη μεταδοτικότητα της Όμικρον, είναι σχεδόν «σιγουράκι» ότι θα κολλήσει.
Εκτός και να πραγματικά πιστεύεις εσύ ότι, από την Τρίτη το πρωί και μετά, δεν θα βρεθούμε να περιμένουμε, εμείς και όλο το τμήμα της παρεάκι, στην πρωινή ουρά για να κάνουμε rapid ή (όσοι θέλουμε να αισθανθούμε πιο σίγουροι) μοριακό. Όπως ακριβώς δηλαδή περάσαμε και τις γιορτές, επειδή -στη δική μου περίπτωση- ένα μέλος της οικογένειας του βαφτισιμιού μου, στον οποίο πήγα να του δώσω τα δώρα του, βγήκε θετικός.
Μου είναι αδύνατο να καταλάβω, παρότι έχω ακούσει όλες τις σχετικές εξηγήσεις προσεκτικά, το γιατί το να μείνουν κλειστά τα σχολεία μια εβδομάδα παραπάνω, ώστε να περάσει το μέγεθος της σχετικής Όμικρον μπόρας, είναι κάτι που απορρίφθηκε. Στα δυο χρόνια εγκλεισμού, υπάρχει κανείς που πραγματικά να πιστεύει ότι μια ακόμη εβδομάδα θα κάνει τη διαφορά/ μας μάρανε;
Μου είναι αδύνατο να πειστώ από τα όσα ακούω να βγαίνουν από τα χείλια αρμόδιων και ειδικών. Παρόλο που, οφείλω να ομολογήσω, ότι το «σενάριο» που διαβάζουν είναι εξαιρετικά καλογραμμένο. Και μπράβο, επί την ευκαιρία, σε όποιον επικοινωνιολόγο κάθισε και το συνέταξε. Φαντάζομαι ότι δυσκολεύτηκε. Ή, τουλάχιστον, έτσι αισθάνομαι βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση του.
Μοναδική ένσταση η ατάκα περί διεθνούς «τάσης» (βλέπε «Η διά ζώσης λειτουργία των σχολείων συνάδει πλήρως και με τη διεθνή τάση για άνοιγμα σχολείων με αυξημένους ελέγχους»). Μια λέξη που θεωρώ ότι ταιριάζει καλύτερα στο GNTM παρά στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Παρότι, για να μην είμαι άδικος, όντως τα σχολεία στις υπόλοιπες χώρες κουτσά στραβά ανοίγουν.
Επίσης με ενοχλεί /εκνευρίζει λίγο το γεγονός ότι μια από τις «υπερασπιστικές» γραμμές της απόφασης είναι το «Δεν μπορεί να “τιμωρούνται” τα παιδιά επειδή μία μειοψηφία του πληθυσμού δεν επιθυμεί να εμβολιαστεί». Γιατί αυτή τη στιγμή αυτό ακριβώς θεωρώ ότι συμβαίνει.
«Τιμωρούνται» τα παιδιά που έτρεξαν να κάνουν εμβόλιο. Γιατί τα υπόλοιπα, σε λίγες ημέρες, θα κολλήσουν έτσι και αλλιώς. Με τη συντριπτική πλειοψηφία τους, με τα μέχρι τώρα στοιχεία, να την περνάνε ευτυχώς ελαφρά.
«Τιμωρούνται» οι οικογένειες -όπως η δική μου- που πρόσεξαν, που ακολούθησαν πειθήνια τα μέτρα, που φρόντισαν ώστε τα παιδιά τους να μη δουν αυτές τις γιορτές τους φίλους τους, προκειμένου να μη συμβάλουν στη διασπορά.
«Τιμωρούνται» αυτοί που άκουσαν από την αρχή σε σχέση με αυτούς που αποφάσισαν να μην ακούσουν καθόλου ή που περιμένουν να δουν πρώτα τι θα συμβεί σε εμάς τους υπόλοιπους.
Στην τελική, όντως τριπλά εμβολιασμένος, τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου, αν το ήξερα ότι τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά, θα το σκεφτόμουν να πάρω και εγώ τους δρόμους. Να βγω για ένα καφέ, για ένα φαγητό, για μια βόλτα στο Ελληνικό.
Αλλά δεν φταις εσύ που με έπεισες. Εγώ φταίω που δεν θυμήθηκα το κλασικό ρητό. Αυτό που λέει «Πρώτα ήρθαν για τους “άλλους” και σιώπησα – δεν είπα τίποτα γιατί δεν ήμουν ένας από τους “άλλους”. Μετά ήρθαν για “εσένα” και σιώπησα – δεν είπα τίποτα γιατί δεν ήμουν “εσύ”. Μετά ήρθαν για εμένα και δεν υπήρχε πλέον κανείς για να πει κάτι για εμένα».
Αλλά ακόμη και τα πρόβατα κάποια στιγμή σταματούν να μασούν (κουτό)χορτο. Άλλωστε Δευτέρα κοντή γιορτή. Οπότε από Τρίτη, Τετάρτη και μετά θα δούμε πόσο καλοί είναι στο σπινάρισμα όσοι πήραν την «Όμικρον, ανοίξαμε και σας περιμένουμε» απόφαση.
Πάνος Κοκκίνης – oneman.gr